Παρακολουθώντας την παρέλαση των riots, από ήπειρο σε ήπειρο, από χώρα σε χώρα, αρχίζεις τελικά να αναρωτιέσαι. Αιτίες υπάρχουν πολλές. Αφορμές ακόμα περισσότερες. Όμως οι αλλεπάλληλες κοινωνικές εκρήξεις, τα πανηγύρια κι οι χοροί δίπλα στα αιματηρά επεισόδια, η ασάφεια των επιχειρημάτων πίσω απ’ τον ίδιο θυμό και τις ίδιες πάντα αιτιάσεις [αυταρχικότητα, οικονομικό πρόβλημα, διαφθορά κτλ.] έχουν τα χαρακτηριστικά ενός pattern: θα μπορούσε να αφορά στη μαζικοποίηση μιας ανεξέλεγκτης επιθυμίας, εκείνης του “πολίτη” να “πρωταγωνιστεί” στις εξελίξεις. Θα μπορούσε όμως και να είναι η ίδια η μάζα, ως “οντότητα” που επιθυμεί να ακουστεί, να βγει στους δρόμους, να καταλάβει δι’ εφόδου το τηλεοπτικό τοπίο. Υπάρχει κατ’ αρχήν διαφορά ανάμεσα στα δυο; Δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: χάρη σ’ αυτά, το ξετίλυγμα της διαδικασίας εκδήλωσης των νόμων της “Ψυχολογίας των Μαζών” [Γουσταύος Λε Μπον, 1895] ξεκινά πριν από την δια ζώσης συγκέντρωση. Οι “νόμοι” θριαμβεύουν ήδη στον υπερθετικό, μέσα από κινητά και οθόνες…
Βεβαίως όλο αυτό ενθαρρύνεται, ή και δημιουργείται εκ του μη όντος, από τα σκαθάρια της δημοσιογραφίας… έτοιμα να τρέξουν όπου υπάρχει ένταση, να αγκαλιάσουν το lifestyle του επαναστάτη, να προβάλλουν ως αίτημα την αλλαγή-εδώ-και-τώρα, λες και η αλλαγή προωθεί, a priori, την πρόοδο [στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι αλλαγές που προωθούνται μέσω riots είναι για το χειρότερο – πρόσφατο παράδειγμα, η Αραβική Άνοιξη …]
Η αλλαγή, ασχέτως περιεχομένου, είναι όντως το ζητούμενο, όταν οι ομιλούσες κεφαλές και οι ρεπόρτερ των ειδήσεων είναι υπηρέτες οργανισμών που ζουν απ’ τις διαφημίσεις. Από αυτή την άποψη, είναι κι αυτοί με τον δικό τους τρόπο, θεματοφύλακες της κατανάλωσης: η ένταση που οφείλει να καλλιεργεί ένα δελτίο ειδήσεων, είναι της ίδιας υφής μ’ εκείνη που καλλιεργεί ένα blockbuster.
Και βέβαια, στο βάθος κήπος: δίπλα στον υπερπροβεβλημένο αναβρασμό, αναδεικνύεται ένα ακόμα pattern: η ιδέα του failed state, της αποσταθεροποίησης των επί μέρους πολιτειών, η παρουσίαση της έννοιας “έθνος – κράτος” ως παρωχημένης, εν ονόματι, φυσικά, της επερχόμενης Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.