Ο ανελέητος εστιασμός των [social] media σε “συγκλονιστικά στιγμιότυπα” απ’ τον σεισμό στην Τουρκία, με έμφαση σε παιδάκια που κλαίνε σπαρακτικά, παγιδευμένα κάτω απ’ τα ερείπια, αποτελεί μια ελάσσονα ανθρωπιστική κρίση. Δεν παριστάνω τον υπερευαίσθητο, το αναφέρω απλώς σαν γεγονός που έχει σχέση με το θέμα : μου είναι αδύνατο να εστιάσω το βλέμμα σε εικόνες σαν κι αυτές, ή να ακούω τα ηχογραφημένα στγμιότυπα.
Η ευκολία με την οποία κάποιοι το κάνουν, φτάνοντας να ηδονίζονται διεστραμμένα με το αναμάσημά τους [έτσι δείχνουν τουλάχιστον] είναι η εικόνα αυτής της παράπλευρης κρίσης.
Και θυμίζει την άλλη εικόνα, που πρώτος ο E. A. Poe * περιέγραψε στο διήγημα “Ο Άνθρωπος του Πλήθους” : των περαστικών που, ως διά μαγείας εμφανίζονται απ’ το πουθενά στο σημείο όπου έχει γίνει ένα δυστύχημα. Κάθονται και κοιτάνε, και δώστου και κοιτάνε, υπνωτισμένοι απ’ την εικόνα του αίματος.
Αυτό που διαγράφεται στο βάθος είναι η εξοικείωση και εν συνεχεία η αδιαφορία, ο εθισμός στη συμφορά, την καταστροφή και το θάνατο.

* Μέγας προφήτης πολλών και διάφορων, περίπου παραγνωρισμένος σήμερα. Ίσως για τις ρατσιστικές […όντως, όχι που λέει ο λόγος] αποχρώσεις κάποιων έργων του.