Φέρνοντας τον μεγεθυντικό φακό πάνω από μια καλογυαλισμένη επιφάνεια,  κατάλοιπα σκόνης κάνουν την εμφάνισή τους… Περνώντας από τον φακό στο μικροσκόπιο, η μεταμόρφωση κόβει την ανάσα: το τοπίο σφύζει από ζωή, πλήθη μικροοργανισμών και εστιών βρωμιάς έρχονται να τινάξουν στον αέρα την ειδυλλιακή εικόνα.
Αυτή είναι η περίπτωση μιας πολιτικής σκηνής στο έλεος των ΜΜΕ, υποταγμένης στον ρυθμό που διέπει τη δική τους λειτουργία. TV και Τύπος, μεγεθύνοντας τη λεπτομέρεια και διατυμπανίζοντάς την, πλέκουν τον μυθολογικό ιστό της απομυθοποίησης. Η συγκρουσιακά φορτισμένη είδηση αφορά πάντα σε πρόσωπα, δαιμονοποιημένα ή καθαγιασμένα. “Διαφθορά”, “παλιό σύστημα”, είναι οι λέξεις – πασπαρτού της χύδην πολιτικής ανάλυσης σε όλα τα μήκη και πλάτη. Και βέβαια, το “πολιτικό θρίλερ” είναι πολύ περισσότερο θρίλερ, παρά πολιτική.
Η τακτική αυτή ενισχύει τους δεσμούς ομηρίας ανάμεσα σε πολιτικούς και ΜΜΕ, ενώ ταυτόχρονα, σε κλίμα ιδεολογικοποιημένης αποϊδεολογικοποίησης, ενεργοποιεί τα χαβαλεδιάρικα αντανακλαστικά του “πονηρεμένου” πολίτη. Η αδιαφορία για την πολιτική είναι το τελικό ζητούμενο, αυτό για το οποίο οι τεχνικοί της εξουσίας τάχα οδύρονται, ενώ πανηγυρίζουν: περιορισμός του εκλογικού σώματος σε κουκιά, πελατεία χωρίς αποκλίνουσες συμπεριφορές και περιττές εκπλήξεις.
Η μόνη αποχή που θα είχε κάποιο νόημα, θα ήταν αυτή: DELETE στους Φώσκολους της Ενημέρωσης.