Όπως μονότονα επαναλαμβάνουμε δεκαετίες τώρα, αυτό που ονoμάζουν συνωμοσιολογία τα μαντρόσκυλα των media, δεν αποτελεί αποτελεί επιλογή, αλλά μονόδρομο. Γιατί η καχυποψία μας έχει λόγο υπάρξεως : διαθέτουμε στοιχειώδη πείρα, μνήμη και παρατηρητικότητα. Και βλέπουμε κάθε “γεγονός”, ή μάλλον κάθε είδηση, σερβιρισμένη σε συσκευασία πακέτου, μαζί με τους λόγους για τους οποίους θα μπορούσε να είναι ένα (ακόμα) ψέμα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, των φυσικών καταστροφών και των πολιτικάντηδων / επιστημόνων * που κοάζουν περί κλιματικής αλλαγής, στ’ όνομα της οποίας χρειάζεται να κάνουμε (…εμείς, όχι αυτοί) θυσίες, δυο τινά συμβαίνουν : ή εκμεταλλεύονται το μοιραίο, παρουσιάζοντάς το σαν ανθρώπινο, ή (το πιθανότερο) το διευκολύνουν με μια διατεταγμένα πλημμελή αντμετώπιση. Για να μη μιλήσω για την πιθανότητα, όπως με κάποιες πυρκαγιές, να το δημιουργούν οι ίδιοι.

* Ο καθ’ ύλην αρμόδιος – προάγγελος καταστροφών κύριος Λέκκας, έσπευσε να ενημερώσει : “το νερό που έπεσε στη Ρόδο ήταν το 75% εκείνου που είχε πέσει στη Βαλένθια”. Μετάφραση : Τι να σου κάνει ο κρατικός μηχανισμός, τι να σου κάνει κι η έρμη κυβέρνηση. Εδώ χρειάζεται μακρόπνοος σχεδιασμός, για τον οποίο θα πληρώσουμε όλοι.