“This chaos is killing me” – David Bowie [Hallo Spaceboy]

Ένα γεγονός που οι αναλυτές των Μέσων έχουν επισημάνει, είναι η δύναμή τους να μετατρέπουν ετερόκλητες δραστηριότητες σε ομογενοποιημένα προϊόντα. Είναι χρήσιμο να θυμάται κανείς πως κάθε τι που βλέπει στο πλαίσιο μιας τηλεοπτικής μετάδοσης: αισθηματικό σίριαλ, ριάλιτι, πολιτική ανάλυση, ποδοσφαιρικός αγώνας, διαδήλωση με κοινωνικά αιτήματα, είναι πέρα και πάνω απ’ όλα, τηλεόραση = χειραγώγηση, το λογαριασμό της οποίας πληρώνει ο ίδιος απ’ το υστέρημά του.
Απ’ τους κανόνες που διέπουν το τηλεοπτικό σώου δεν ξεφεύγει το σόου των “ειδικών” που βρίσκεται σε έξαρση, με μη ορατό το σημείο εξομάλυνσης αυτής της επιδημικής καμπύλης.
Ο ερχομός της Επιστήμης στο προσκήνιο, η επιστράτευσή της σε ρόλο κεντρικού αφηγητή δίνει το “άλλοθι” πειστικότητας σε ένα μιντιακό σόου που αποσκοπεί στο πέρασμα σειράς κοινωνικών τάσεων. Κεντρική ανάμεσά τους, η μοιρολατρική ανοχή σε μέτρα καταστολής που δεν θα μπορούσαν να γίνουν ανεκτά άνευ της επικλήσεως εφιαλτικών κινδύνων. Στο πλαίσιο αυτό, ηθελημένα ή εν αγνοία του, ο “ειδικός” δεν διαφέρει σε τίποτα από τον κλόυν – παρουσιαστή του δελτίου ειδήσεων.
Κάτι που θα έπρεπε να κινεί υποψίες, είναι η απουσία αντίλογου ως προς τα βασικά. Όπως και στην περίπτωση του climate change, του οποίου η αντιστροφή εξαρτάται από την “ευαισθητοποίηση της ανθρωπότητας” [τόσο απλό…] έτσι και εδώ, οι αντίθετες απόψεις είναι εξ ορισμού απόψεις “μη ειδικών”, ακόμα και αν πρόκειται για νομπελίστες. Στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού εξουσίας που χρησιμοποιεί ως εργαλείο τον κίνδυνο, τέτοιες απόψεις γίνονται μπούμερανγκ για όποιον τις διατυπώνει: Ο “αρνητής του Coronavirus” δεν είναι πλέον κάποιος γραφικός που διαδίδει ψεκασμένες θεωρίες. Είναι …απλά επικίνδυνος. Γιατί το να αρνείσαι την ύπαρξη ενός τεράστιου κινδύνου …μεγιστοποεί αυτόν τον κίνδυνο.
Η καλλιεργούμενη ασάφεια περνάει [;] στον κόσμο ως εύλογη, απ’ τη στιγμή που πρόκειται για ένα ιό “για τον οποίο υπάρχουν πολλά που δεν ξέρουμε ακόμα”, όπως σεμνά παραδέχεται ο Επιστήμων. Άλλωστε, η ασάφεια είναι αξιοποιήσιμη: αποτελεί το υπέδαφος εντός του οποίου αναπτύσσονται …αμείλικτα ερωτήματα. Και υπάρχει κάτι που παραμένει εδώ σαφές και αμετακίνητο: ο πανταχού ελλοχεύων κίνδυνος.
Προχτές πχ. μια κορυφαία προσωπικότητα της βρετανικής ιατρικής κοινότητας, κάποιος ονόματι Jonathan Vam-Tam, δήλωσε ότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το ότι θα έχουμε …καν ένα εμβόλιο, για να μη μιλήσουμε για χρονοδιαγράμματα περί τέλους της χρονιάς. Φέρνει ως παράδειγμα την ανυπαρξία εμβολίου 30 χρόνια μετά, για το AIDS. Ή το εμβόλιο για τον Δάγκειο Πυρετό που προέκυψε πέρυσι, 76 χρόνια απ΄την εμφάνιση της ασθένειας.
Ταυτόχρονα “ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης” μετά από ανάλυση αίματος από ιαθέντες ασθενείς Covid-19 …διαπίστωσαν ότι τα επίπεδα των αντισωμάτων IgG – υπεύθυνα για ανοσία μεγαλύτερης διάρκειας – αυξήθηκαν μεν αρχικά, αλλά στη συνέχεια μειώθηκαν. Αλλά και “επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης” διαπίστωσαν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που ανάρρωσαν από το Covid-19 εκτός νοσοκομείου, δεν είχαν τα επιθυμητά αντισώματα.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι: αν το real thing, η λοίμωξη, προσφέρει ανεπαρκή ανοσία, τι επιπέδου ανοσία μπορεί κανείς να προσδοκά από ένα εμβόλιο;

Αναρωτιέται κανείς γιατί απλώς “ειδικοί” και “δημοσιογράφοι” δεν το βουλώνουν, μέχρι τη στιγμή που θα υπάρξει κάτι συγκεκριμένο να μας πουν, συμπεριλαμβανομένης της de facto αδυνατότητάς του να υπάρξει. Η απάντηση είναι απλή: πρόκειται εδώ για τη ζοφερή, αναβάθμιση του κλασικού “πολιτικού ρεπορτάζ”, το οποίο εκτυλίσσεται μέρα τη μέρα, λεπτό το λεπτό, μέσα από απίστευτα γελοίες λεπτομέρειες. Οι οποίες δεν αναφέρονται σε κάποιο γεγονός […συμφωνία, απόφαση κοκ] αλλά στην πορεία προς το γεγονός, μέσα από σταθμούς ανάξιους λόγου [αυτή τη στιγμή ο τάδε βγαίνει από το αυτοκίνητο, ανεβαίνει ένα – ένα τα σκαλιά του Μέγαρου Μαξίμου…]. Η διαδικασία δείχνει αξιοθρήνητη, αλλά εξυπηρετεί ένα σκοπό : υποκατάσταση της “αληθινής ζωής” από την “ζωντανή μετάδοση”.

Όσο για την αναβαθμισμένη συνεργασία επιστήμης – μίντια απ’ αφορμής coronavirus, θα μπορούσε να προμηθεύσει τον νέο [μιντιακό] ορισμό της “ειδικότητας”: “ειδικότητα” είναι η ικανότητα κάποιου να ανακαλύπτει κινδύνους, που για τον …μη ειδικό είναι αόρατοι. Το αν το κινδυνολογικό σενάριο έχει μια στο εκατομμύριο ή πενήντα τα εκατό πιθανότητα επίρρωσης, μικρή σημασία έχει. Ο ρόλος του ειδικού περιορίζεται στη διατύπωσή του, σε μια ακατανόητη και ως εκ τούτου …πειστική διάλεκτο.
Από εκει και ύστερα, το προμοτάρισμα αναλαμβάνει ο “δημοσιογράφος”.