Οι υμνωδίες προς τον κο Χρυσοχοΐδη ως στοργικής φτερούγας του Κράτους, θα είχαν κάποιο νόημα αν οι “πολίτες” αισθάνονταν πιο ασφαλείς στα σπίτια τους, ή αν η εγκληματικότητα είχε υποχωρήσει. Κάτι τέτοιο δεν διακρίνεται πουθενά, και η εικόνα δεν βοηθάται από την ένταση της μουσικής στο αστυνομικό δελτίο των “ειδήσεων”.
Το τι συμπεριφορά επιδεικνύει η αστυνομία όταν της δοθεί το ελεύθερο είναι γνωστό από το απώτατο παρελθόν, αλλά και απ’ το πρόσφατο [βλ. τον ψεκασμό των συνταξιούχων από τα ΜΑΤ του Τόσκα]
Όμως η φιλολογία περί βίας εναντίον ακραία παραβατικών ατόμων, είναι τουλάχιστον γελοία, όταν προέρχεται από φωνές …ταυτισμένες με αυτά τα άτομα. Όπως η χορωδία των δημοσιολογούντων για λογαριασμό του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ * που ουδέποτε μπήκαν στον κόπο να πουν κάτι για τους βανδαλισμούς και το κάψιμο της Αθήνας από άτομα του “ανιεξουσιαστικού χώρου” **. Αλλά έχουν τόσα να πουν για τον υπερβάλλοντα ζήλο μερίδας μπάτσων που νιώθουν “απελευθερωμένοι” απ’ την αλλαγή του σκηνικού.
Η συσχέτιση των δυο πλευρών του δράματος [μπάτσοι-αντιεξουσιαστές] είναι τόσο απλή που απορεί κανείς με την αποτελεσματικότητα της “αριστερής” προπαγάνδας και την αντοχή των εμφυλιοπολεμικών αντανακλαστικών στα οποία απευθύνεται: τα μεν “όργανα” έχουν μια ασαφή ιδέα περί διατήρησης …αυτού του πράγματος τέλος πάντων που ονομάζεται “τάξη”, και περί προστασίας της ζωής και της περιουσίας του πολίτη. Οι “αντιεξουσιαστές” πάλι, όταν δεν πρόκειται για περιπτώσεις προβληματικών ατόμων ή εγκληματιών του ποινικού, κινούνται από δοξασίες διαμορφωμένες σε ένα διαφορετικό πλανήτη από αυτόν στον οποίο ζούμε σήμερα. Και οι οποίες ήδη την εποχή που διαμορφώνονταν, δεν αποτελούσαν ακριβώς πολιτική, με την έννοια της “ρεαλιστικής”, προσέγγιση. Υπό τις σημερινές οργουελιανές/χαξλεϊανές συνθήκες ολοκληρωτικού ελέγχου/κυριαρχίας της virtual reality, το να αγωνίζεσαι βίαια για μια …ακρατική και αταξική κοινωνία σε κατατάσσει, ανάλογα με την ηλικία σου, σε μια από τις δυο κατηγορίες: του “αθεράπευτα ρομαντικού” ή του “παθολογικά ηλίθιου”.

* …εσχάτως και του ΜέΡΑ25 – αυτή τη φορά δια στόματος Δήμου Μούτση, ο οποίος άκουγε κραυγές από βασανιστήρια στο διπλανό του αστυνομικό τμήμα…
** Αντίθετα: ο ΣΥΡΙΖΑ, λίγο μετά τα επεισόδια του 2008, είχε κυκλοφορήσει ημερολόγιο με στιλιζαρισμένες, εκμαυλιστικές εικόνες του φλεγόμενου αστικού τοπίου, συνοδευόμενες από κείμενα εξυμνητικά της “εξέγερσης”.