Είναι φανερό, σύμφωνα με πολιτικούς [αναλυτές] τουλάχιστον, ότι όσα πλήγματα δεν υπέστη η εικόνα του κυρίου Ερντογάν απ’ την πολιτική του των τελευταίων χρόνων [από πραξικοπήματος κα εντεύθεν] τα υπέστη από το περίφημο sofagate, την αγενή στάση του απέναντι στην κυρία Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν. Προκύπτει ότι οι πολιτικοί [αναλυτές] μοιράζονται την ίδια αμνημοσύνη με το κοινό στο οποίο απευθύνονται. Αλλιώς δεν εξηγείται η παράλειψη της σύνδεσης της συμπεριφοράς του ΡΤΕ με τις προ μηνός προκλητικές δηλώσεις της ΟΦΝΛ εναντίον του με αφορμή την ιστορία με τα γυναικεία δικαιώματα.
Η χυδαιότητα του vitrtue signaling εκείνων των δηλώσεων [μιλάμε για την εκπρόσωπο μιας Ευρώπης …20 εκατ. μουσουλμάνων, η συντριπτική πλειονότης των οποίων απορρίπτουν τις αξίες του δυτικού πολιτισμού …συλλήβδην] συναγωνίζεται εκείνην με την οποία καταδικάζεται σήμερα ο Τούρκος πρόεδρος, σε λεκτικό επίπεδο και πάλι, εννοείται. Προς ικανοποίηση όμως των ιθυνόντων της εξωτερικής πολιτικής μας, ο θρίαμβος της οποίας έρχεται καλπάζοντας, αν δώσει κανείς βάση στις ασυναρτησίες τους.
Μπορεί πχ. να φανταστεί κανείς μια πιο γελοία προσέγγιση από αυτή του κυρίου Δένδια των τελευταίων ημερών, εν όψει επίσκεψης στο γειτονικό κράτος, με τη μια “απίστευτη προβοκάτσια” των Τούρκων να διαδέχεται την άλλη ; ο κύριος Δένδιας θέτει προϋποθέσεις για να πραγματοποιηθεί η επίσκεψη: “θα πρέπει να αλλάξει η συμπεριφορά της Τουρκίας, να πάψει να προκαλεί …”
Για πόσο άραγε; για μια μέρα; για δύο; πόσες μέρες “καλής συμπεριφοράς” εκ μέρους των …Τουρκόχοιρων * αρκούν για να ξεχάσει ο κύριος Δένδιας ποιοι ακριβώς είναι;

* Αυτή τη λέξη την έχω ακούσει απ’ τον Πλεύρη snr. Μου αρέσει πολύ από αισθητικής απόψεως, ανεξαρτήτως αισθημάτων μου για τον ρήτορα.