Αγνοώντας τον “δικαιωμένο” που “τα έγραφε” [το είδος του ευδοκιμεί εσχάτως] εστιάζουμε στους αριθμούς, οι οποίοι, αντίθετα απ’ ότι ήλπιζα, αληθεύουν – βλ. screen shot, κάτω. Και είναι αμείλικτοι. Η κατάσταση την οποία περιγράφουν φαίνεται μη αναστρέψιμη, καθώς πυρήνες “μεταναστών” ελέγχονται από τρομοκρατικές εστίες, με τη μετριοπαθή πλειονότητα των “ενσωματωμένων” να εμφανίζεται ουδέτερη σε κάθε βίαιο περιστατικό, μια ουδετερότητα εξυπηρετική των πρώτων.
Οι φόβοι ανθρώπων όπως ο Enoch Powell [late ‘60s, πριν δυσφημισθεί / συρρικνωθεί ως παρουσία στο δημόσιο διάλογο] η ο …Eric Clapton [late ‘70s, πριν υποχρεωθεί σε απολογία για το “ρατσιστικό του παραλήρημα” *] είναι υλοποιημένοι. Και η εμφάνιση μιας ακροδεξιάς – όχι πλέον προπαγανδιστκoύ δημιουργήματος των liberals, αλλά “άξιας του τίτλου της” – είναι θέμα χρόνου.
Στο Ellada, η περίπτωση τέτοιου σεναρίου αποσοβήθηκε …έγκαιρα, με επιστημονικές [βλ. ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής] μεθόδους. Δεν ξέρω πόσο πρέπει να μας καθησυχάζει αυτό.
Με την παραμικρή διάχυση του ισραηλινοπαλαιστινιακού στη μείζονα περιοχή, οι διαστάσεις του θέματος θα αποκαλυφθούν, και το τελευταίο για το οποίο θα ενδιαφέρονται άνθρωποι σαν τον “χρήστη” θα είναι η δικαίωσή τους.

* Φωτογραφία ανοίγματος : ο Eric Clapton, μετανιωμένος, στο φεστιβάλ “Rock Against Racism”. Διοργανώθηκε πρώτη φορά το 1978, με αφορμή κυρίως δηλώσεις του ιδίου από σκηνής, περί μεταναστών που “δεν μπορούν να ενσωματωθούν στη δυτική κουλτούρα και πρέπει να φύγουν”. Κάτω δεξιά, ο Άγγλος πολιτικός Enoch Powell, προφήτης δεινών από τα middle ’60s. Αξίζει κανείς να αναζητήσει το περίφημο “Rivers Of Blood Speech” που εκφώνησε στο Μπέρμιγχαμ το 1968 – “Enoch was right”, φώναζε δέκα χρόνια μετά ο Eric από το μικρόφωνο.