Μια φορά κι έναν καιρό, η κλασική φιγούρα του επιδειξία με το παλτό, καραδοκούντος σε ερημικές περιοχές για ανυποψίαστες γυναίκες, προκαλούσε ανάμικτα συναισθήματα. Οι περισσότερες που αντιμετώπιζαν την θλιβερά «θριαμβευτική» αποκάλυψη, πάθαιναν κάποιο ήπιο σοκ αλλά, ως διήγηση, το θέμα αποτελούσε κυρίως πηγή θυμηδίας [μιλάω αποκλειστικά για …προσωπικές μου συγγενείς και φίλες].
Δεν θέλω να υποβαθμίσω αυτό που ένιωσε η συγκεκριμένη κυρία, απλώς να επισημάνω ότι αν ο τύπος ήθελε να τη βλάψει, μπορούσε να το κάνει στα 300 μέτρα που κατά μαρτυρία της την ακολουθούσε. Μπαίνω επίσης στον πειρασμό να επισημάνω ότι μια ιδέα του πόσο έντρομη ήταν, προκύπτει από την ψυχραιμία που είχε να τον τραβήξει βίντεο.
Ο ίδιος ο τύπος μου προκαλεί, όπως συνήθως οι όμοιοί του, σκέτη θλίψη. Η κίνηση με «το μόριο έξω» είναι κίνηση ανήμπορου beta male, το οποίο διαλαλεί την ανημπόρια του. Υπάρχει ασφαλώς και η περίπτωση να έκανε πλάκα.
Πάντως, και για να εξηγούμεθα : το από πού κι ως που θεωρείται, αν όχι θεμιτό, τουλάχιστον …μη εφιαλτικό, μια γυναίκα να προκαλεί με τη γύμνια της, η αντίστοιχη όμως κίνηση του άνδρα να ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων, χρειάζεται συζήτηση.
Όχι με ηλίθιες «φεμινίστριες» βέβαια.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Στο δεύτερο μέρος του μνημειώδους (αν και ημιτελούς) μυθιστορήματός του “Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες” ο Ρόμπερτ Μούζιλ αφιερώνει αρκετές σελίδες στην περιγραφή ενός τέτοιου ακριβώς τύπου, καθώς και στις ανάμεικτες αντιδράσεις που προκαλούσε στα γυναικεία “θύματά” του. Δεν ξέρω αν εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία και ο ήρωας του Τζέιμς Τζόις που σε κάποιο κεφάλαιο του “Οδυσσέα” τον παίζει κρυφά παρακολουθώντας μια νεαρή κοπέλα στην παραλία. Και μιλάμε για δύο έργα που θεωρούνται -και είναι- απόλυτες κορυφές της λογοτεχνίας του 20ου αιώνα. Αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα επιζήσουν οι αρχαίοι και νεότεροι κλασικοί της λογοκρισίας που έχει αρχίσει να επιβάλλεται ήδη από τους ιεροεξεταστές της πολιτικής ορθότητας. Τις προάλλες έπεσα σε μια τυπική στο είδος της αμερικάνικη κριτική για τον “Ξανακερδισμένο χρόνο” του Προυστ (το αγαπημένο μου κομμάτι της σειράς) στην οποία το έργο απορρίπτεται για την “παρωχημένη” παρουσίαση των “gay men” ως διεστραμμένων τύπου Λιγνάδη. Μάλλον δεν είναι μακριά η εποχή του Φαρενάιτ 451 όπου θα στοιβάζουμε παλιά βιβλία σε υπόγεια μπας και διασώσουμε αναμνήσεις μιας εποχής που οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμη αντικατασταθεί από ρομπότ.
Ευστοχώτατος όπως πάντα. Από αυτά που έχω την τύχη και την ατυχία να τσεκάρω παρακολουθώντας την αμερικάνικη σκηνή, φοβάμαι ότι το Φαρενάιτ, όχι απλώς δεν είναι μακρυά, αλλά ότι …είναι εδώ – ΕΝΩΜΕΝΟ ΔΥΝΑΤΟ!