Το σκεπτικό, ας το ονομάσουμε έτσι, με το οποίο “ιδιωτικοί” επικοινωνιακοί οργανισμοί που λειτουργούν σαν κράτος εν κράτει, εμποδίζουν έναν Πρόεδρο των ΗΠΑ να εκφραστεί μέσα απ’ τις πλατφόρμες τους, δεν διαφέρει από εκείνο με το οποίο ασκείται τρομοκρατία στο πεδίο της κλιματικής αλλαγής, ή της απειλής για τη δημόσια υγεία [ = κορωνοϊός] που αυτή συνεπάγεται.
Πρόκειται για ένα βασικό θέμα με παραλλαγές: κατασκευάζεις μια εφιαλτική απειλή που αφορά το σύνολο ενός πληθυσμού, με στοιχεία από την πραγματικότητα, κατά το δοκούν παραλλαγμένα και μεγεθυμένα.
Σφυροκοπάς τον πληθυσμό μέσω των μίντια με την περιγραφή “αυτού που έρχεται”, μη παραλείποντας να επισημάνεις κάθε φορά “τη μόνη λύση”, και φυσικά εκείνους που, από στενοκεφαλιά, πολιτικό αμοραλισμό, ή καθαρή ανοησία [“ψεκασμένοι”] αποτελούν μέρος του προβλήματος.
Μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργείς το κατάλληλο έδαφος για την καταπάτηση και εν συνεχεία την εξαφάνιση “θεμελιωδών δικαιωμάτων”.
Στην περίπτωση της Κλιματικής Αλλαγής και την υποπερίπτωση της, Πανδημία, πάσα απόκλιση από τις οδηγίες των ειδικών θέτει σε κίνδυνο την επιβίωση : του Πλανήτη από το Global Warming, και του ανθρώπινου είδους από τον καλπασμό του “φονικού” ιού και των μεταλλάξεων.
Η επιλογή είναι μια : καμία ανοχή στον αρνητή. Οι απόψεις του πρέπει να δυσφημιστούν / γελοιοποιηθούν, και στη συνέχεια να πάψουν να ακούγονται. Ο αρνητής δεν έχει δικαίωμα να μιλά, γιατί μιλώντας επιταχύνει απλά “αυτό που έρχεται”. Έχουμε πόλεμο, και στον πόλεμο ο αντιρρησίας τουφεκίζεται.
Σε μια ακριβή αντιστοιχία με αυτά, ο Πρόεδρος Τραμπ αντιπροσωπεύει θανάσιμο κίνδυνο για το πρόγραμμα των παγκοσμιοποιητών με άρμα το Κομουνιστικό Κόμμα Κίνας. Μη μπορώντας να τον αντιμετωπίσουν στο “ιδεολογικό” πεδίο, οι Democrats επέλεξαν από την αρχή το δρόμο της δαιμονοποίησης. Έχω αναφερθεί τόσες φορές σ’ αυτό από τότε που αντιμετώπιζε τη Χίλαρι Κλίντον για το προεδρικό αξίωμα, που δεν έχει νόημα να τα επαναλάβω.
Μετά από 4 χρόνια ανηλεούς καταδίωξης και θεωριών συνωμοσίας [περί “ρατσισμού”, “μισογυνισμού”, ομοφοβίας”, “πράκτορα των Ρώσων” κοκ] φτάνουμε στο point zero : έχοντας εκπέσει του αξιώματος χάρη σε μια, γνωστή στις λεπτομέρειές της, εκστρατεία “βίας και νοθείας”, ο Πρόεδρος, κινητοποιώντας τη νομική του ομάδα για την αποκάλυψή της, προβιβάζεται στον νούμερο ένα συνωμοσιολόγο – κίνδυνο για το πολίτευμα : ο λόγος του γίνεται ανεπίτρεπτα πλέον διχαστικός. Η έμμονη απόκλιση από το “επίσημα αποδεκτό” αποτέλεσμα των εκλογών …ερεθίζει τα αντανακλαστικά ανυπακοής του πλήθους, που θα εκδηλωθούν τελικά με την πρωτοφανή, αντίστοιχη του χτυπήματος στους Δίδυμους Πύργους σύμφωνα με το Δημοκρατικό αφήγημα, εξέγερση [δίχως όπλα…] και επίθεση στο “Ναό της Δημοκρατίας”.
Όπως με τον Coronavirus και με το Climate Change, έτσι και εδώ : το αποκαλυψιακό φόντο έχει στηθεί, δικαιολογώντας αποφάσεις “σκληρές” αλλά απαραίτητες, μια και λαμβάνονται υπό συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογούν οι αλλόκοτες [και πάντως όχι ανθρώπινες] οντότητες που διευθύνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον αποκλεισμό του Τραμπ. Ο θρίαμβός τους συνίσταται στο ότι τεράστιος αριθμός “χρηστών” τον επικρότησαν, χωρίς να υποψιάζονται τι ακριβώς σημαίνει για τους ίδιους.
Αυτή είναι συνοπτικά η ιστορία πίσω από την μήνυση Τραμπ στο Τρίγωνο του Διαβόλου : Facebook, Twitter, Google. Άμεσο, πρακτικό αποτέλεσμα είναι απίθανο να προκύψει, ο πόλεμος εδώ είναι πόλεμος εντυπώσεων.
Όχι ότι τυχόν νίκη θα ήταν ευκαταφρόνητη.