Με την αντιπαλότητα ανάμεσα στη χώρα μας και τη Ρωσία να εντείνεται, η ελληνική βουλή έδωσε σήμερα βήμα στην διεφθαρμένη, μη πολιτική οντότητα – μαριονέτα των Αμερικανών που “κυβερνά” την Ουκρανία, παρασύροντάς την στο χάος μαζί με ολόκληρο τον κόσμο.
Αυτό ενώ ούτε στιγμή και από πουθενά δεν ακούγεται η φωνή της άλλης πλευράς, με την εξαίρεση δυο πεντάλεπτων την ημέρα απ’ το κανάλι του Σαββίδη.
Η ένσταση κάποιων κομμάτων [Ελληνική Λύση, Μέρα25, ΚΚΕ] είχε ήδη στηλιτευτεί ως ντροπιαστική για το ελληνικό κοινοβούλιο.
Ακολουθούν αποσπάσματα τοποθετήσεων του βουλευτή της ΝΔ Μαρκόπουλου σε πρωινό πάνελ, στο πλαίσιο χαρακτηριστικού του είδους του ρεσιτάλ πολιτικάντικης αθλιότητας:
“Είναι απίστευτο το ότι κάποιοι αρνούνται να ακούσουν τη φωνή μιας χώρας που δέχεται εισβολή, μιας χώρας που πληρώνει υψηλό φόρο αίματος καθημερινά, μιας χώρας η οποία έχει αγκαλιαστεί από τη διεθνή κοινότητα, είναι πραγματικά ντροπιαστικό πολιτικά κόμματα στη χώρα μας να έχουν τέτοιου είδους θέση”.
Ερωτώμενος για τον κύριο Βαρουφάκη [είχε ζητήσει να παρέμβει στον μονόλογο Ζελένσκι], ο κύριος Μαρκόπουλος απάντησε :
“Δεν είμαι ψυχαναλυτής να μιλήσω για τον ναρκισσισμό και την εγωπάθειά του. Ο κύριος Βαρουφάκης νομίζει ότι είναι ακόμα στο 2015 και ότι όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης πρέπει να στρέφουν το ενδιαφέρον τους σ’ αυτόν. Αυτά είναι θέματα ψυχολογίας, δεν είναι θέματα πολιτικής”.

Κάποιος που θα είχε το παραμικρό ίχνος συναισθήματος για τον Πρόεδρο της Βουλής κύριο Τασούλα, ίσως και να ντρεπόταν για τον γλοιώδη τρόπο με τον οποίο απευθυνόταν στο πολιτικό απόβρασμα που ήταν “απέναντί του” [βλ. βίντεο]
Βεβαιωνόσουν, μέσω αυτού, ότι η αμέριστη υποστήριξη προς το “σύμβολο του ηρωϊκού ουκρανικού αγώνα” είναι κατηγορική προσταγή και όρος επιβίωσης για το ευρωπαϊκό πολιτικό προσωπικό, ακριβώς όπως η επίκληση του θανάσιμου κινδύνου απ’ την κλιματική αλλαγή και τον φονικό Covid 19.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι “Έλληνες πολιτικοί” έχουν ένα επιπλέον λόγο να έρπουν μπροστά στον κύριο Ζελένσκι : να δείξουν ότι υπερτερούν σ’ αυτό απ’ τους Τούκους συναδέλφους τους.
Η ομιλία του τελευταίου ήταν άνευ ουσίας και άνευ σημασίας.
Η θύελλα διαμαρτυριών όμως που ξέσπασε εκ μέρους των κομμάτων για τα παλικάρια του Αζόφ, ήταν τουλάχιστον γελοία : ο πίθηκας και “ο άλλος” παρά τω πλευρώ του ηγέτη, ήταν αντάξιοι του επιπέδου του ελληνικού κοινοβουλίου.