Πληκτρολογώντας τη λέξη America στην αναζήτηση του blog μπορεί κανείς να βρει τα τραγούδια από προηγούμενο αφιέρωμά μας στην 4th Of July.
Tο πρώτο από αυτά του εφετινού μικρού αφιερώματος προέρχεται από το άλμπουμ ‘Home Of The Strange’ που οι εναλλακτικοί Young The Giant κυκλοφόρησαν το 2016.
Typing the word America in the blog search one can find the songs from our previous tribute to the 4th Of July. The first one of this year’s little tribute comes from the album ‘Home Of The Strange’ that the alternative band Young The Giant released in 2016.
And so I’ve arrived
With gold in my eyes
Are you paying attention?
I was searching for something
As I watched you run
I was sad when you said that you never really wanted some
Were you looking for someone
As I watched you go?
I am mad because I don’t know what you used me for
I’ve been looking for so long
In Amerika
Throw my hands in the air!
Flash faded
Say you care, but you don’t
You know, I hate it
It’s a rich kid game didn’t grow up with a throne
It’s all it really is
I was searching for something
As I watched you go
I was sad when you said that you never really wanted some
Were you looking for someone
As I watched you go?
I am mad because I don’t know what you used me for
Always talking about one day
In Amerika
Same old story, oh
You want glory son
I’ve been looking for so long
But you cut me out
Throw my hand to the air cause I
Your palace
All the friends you own
So jealous
Felt that rich kid pain what it is to be alone
It’s all it really is
I was searching for something
As I watched you run
I was sad when you said that you never really wanted some
Were you looking for someone
As I watched you go?
I am mad because I don’t know what you used me for
Always talking about one day
In Amerika
Same old story, oh
You want glory son
In Amerika
In Amerika
In Amerika
In Amerika
In Amerika
In Amerika
Surprisingly good.. Θυμαμαι ειχαν παρει τ αυτια μου κανα-δυο αλλα κομματια απ αυτους που μ αρεσαν παλια .
Αν δεν το εχεις υπ οψην σου , υπαρχει κι αυτο απο καποιους απ τους δεκαδες προσωρινους darlings που εχουν περασει απ το ΝΜΕ .. Μαλλον το πιο catchy τραγουδι τους
https://www.youtube.com/watch?v=fZ8GaBoZy1A
Υπάρχει κάποιο πρόβλημα, για τα δικά μου αυτιά, με τη φωνή του τραγουδιστή των YTG – ένα είδος βουτυρομπεμπέ, ’90s εκπορεύσεως (άκουγες τέτοιες από τότε, ακόμα και σε γκρουπ με “σκληρό” ήχο). Αλλά το συγκεκριμένο τραγούδι, αντίθετα από άλλα τους, είναι όντως mean business.
Αυτό με τη φωνή, ισχύει και για το “ρούλη” των Razorlight – το τραγουδάκι είναι καλοφτιαγμένο αλλά κατώτερο από το των Young The Giant imho. Ακόμα και οι φωνές των …America (soft rock balladeers των ’70s) ακούγονται macho μπροστά σ’ αυτές των τυπακίων στα οποία αναφέρομαι.
Νομιζω ότι η επιτομή του σύγχρονου mainstream “ροκ” ευνούχου είναι ο Chris Martin (είναι και Ιχθύς π’ανάθεμά τον, ακόμα μια ντροπή του ζωδίου μας). Το ότι οι Colplay γεμίζουν στάδια με κόσμο που τους παρακολουθεί με κατάνυξη, αρκεί ως δείγμα επιπέδου του “πολιτισμού” μας. Στο κάτω κάτω, μεγάλα στάδια γέμιζαν μια φορά κι ένα καιρό οι U2 και οι Simple Minds.
Παρεμπιπτόντως, οι πρώτοι ήταν εξ αρχής γεννημένοι γι’ αυτό, γι αυτό και κρατήθηκαν στο ύψος τους all along the way. Οι καημένοι οι SM από τότε που άρχισαν κυνηγούν τη δόξα των U2, άρχισαν και να παρακμάζουν.
Και για μενα ειναι αποριας αξιο πως οι Colplay εφτασαν να γινουν πρωτο ονομα .. Αλλα δεν υπαρχει παντα δικαιοσυνη στην music buiseness .
Τωρα πια δεν υπαρχει τιποτα θα μου πεις .. Το τελευταιο που ακουσα ειναι οτι οι μουσικες εταιρειες κανουν μηνυσεις στις Α.Ι. εταιρειες που εχουν βγαλει καποια προγραμματα που φτιαχνουν τραγουδια για κλοπη πνευματικης περιουσιας or somethung ! Kαι μαλιστα μαλλον πιο πολυ γιατι θελουν να οικειοποιηθουν οι ιδιες το κολπο Α.Ι. για να τις δικες τους παραγωγες παρα για να προστατεψουν τους καλλιτεχνες τους .. Ψαξτο , εχει πλακα ..
Το ξέρω. Μην ξεχνάς ότι έχω “συναλλαγεί” επί δεκαετίες με τις δισκογραφικές. Πρώτα για κάποια χρόνια ως καλλιτέχνης – ουσιαστικά χτυπώντας κλειστές πόρτες – και στη συνέχεια ως (αρχι-)συντάκτης του ΗΧΟΥ, οπότε λόγω του κύρους που το περιοδικό είχε ήδη αποκτήσει (χάρη στο Ζήλο) και των υψηλών πωλήσεων που είχε επί των “ημερών μου”, μπορούσα να τους συμπεριφέρομαι όπως έπρεπε. Nα έχω δηλ. το υλικό που χρειαζόμουν (minus διάφορα …δωράκια, special editions κλπ. που λάμβαναν άλλοι) χωρίς να παραχωρώ σπιθαμή του πατρώου εδάφους.
E Αγγλοι ειναι , αναμενομενο να ειναι πιο ‘φλωρε” , χα χα .. Αν και να σου πω εμενα μου φαινεται οτι κολλανε τα φωνητικα με τον γενικο τονισμο του κομματιου .. Κυριως μ αρεσει το οutro (γυρω στο 3’00” ) που δινει μια εξτρα εναλλαγη στην συνθεση , κι ας μην το εχουν αναπτυξει αρκετα .. Γενικα μ αρεσει στα τραγουδια εκει που νομιζεις οτι δεν εχουν τιποτ αλλο να προσθεσουν μελωδικα περα απ το κυριως κουπλε ρεφραιν etc που επαναλμανονται , μπαινει κατι που τα κανει ενα κλικ παραπανω .. Whatever , δικα μου κολληματα αυτα .
Δεν είναι δικά σου κολήμματα μόνο, είναι ένα από τα στάνταρ “μυστικά” που δίνουν επιπλέον ώθηση σε ένα ενδιαφέρον κομμάτι.
Επι τη ευκαιρία, μια και λέμε για το κάτι τις παραπάνω : δεν ξέρω αν έχεις ακούσει το Passion Play των Jethro Tull (στο blog υπάρχουν ανεβασμένα, εκταταμένα μέρη του). Aλλά μιλάμε για epic διαρκείας 40 λεπτών, όπως και το Thick As A Brick, το προηγούμενό τους.
Λοιπόν υπήρξε μια περίοδος, 10-15 χρόνια προ Simple Minds, U2 etc, που οι JT γέμιζαν μεγάλα στάδια, στην Αμερική και αλλαχού, παίζοντας …αυτά τα άλμπουμ. Τα οποία είχαν φτάσει αμφότερα στο Νο 1 του αμερικανικού Billboard.
Παρόλα αυτά, οι τότε “μουσικοί δημοσιογράφοι” δεν έπαυαν να επιτίθενται λυσσαλέα σε γκρουπ όπως αυτοί, αποσιωπώντας ακόμα και την τεράστια απήχησή τους στο κοινό, παρέχοντας ουσιαστικά το ΜΟΝΤΕΛΟ της παραπληροφόρησης των media που βιώνουμε σήμερα.
Χωρίς πλάκα, το punk ήταν μια ιστορία κατασκευασμένη όσο ο …κορωνοϊός και το climate change.
Αν δεν κανω λαθος (στο εχω ξαναναφερει ? ) υπηρξε σε τοτε αγγλικο μουσικο περιοδικο ατακα για το (παλι νομιζω ) “Selling England by the pound” των Genesis του τυπου “Υes , 1,5 million people (τοσα ειχε πουλησει ) can be wrong ! .” Υποθετω ομως οτι ο χρονος αποκατεστησε καποια πραγματα .. Κι απ οτι ξερω υπαρχουν αρκετα νεα γκρουπ σημερα που παιζουν progressive rock , απλα απευθυνοντει πια σε πολυ ειδικο κοινο ..
Τα ξέρω. Διάβαζα αγγλικό μουσικό Τύπο από 12-13 χρόνων (Melody Maker, NME, Rolling Stone etc). Μπορώ να βεβαιώσω ότι τέτοιου είδους μίντια όπως και η εν γένει εξέλιξη της μουσικής βιομηχανίας έχουν αποτελέσει πιλοτικά προγράμματα για όσα βιώνουμε σήμερα σε “εξωμουσικό” επίπεδο, δηλ. για την καθημερινότητα εφ’ όλης της ύλης.
Πχ. η στημένη υπόθεση με το έθνικ και τα “ταξιδέματα” στις 4 γωνιές της Γης και στον …αληθινό κόσμο (Real World) έχει παίξει “πολιτιστικό” ρόλο στη μεταμόρφωση που συντελείται στην Ευρώπη από τα late ’90s μέχρι σήμερα. Και θα συνεχιστεί, σε πείσμα των ευρωπαϊκών λαών – εδώ οι Άγγλοι έβγαλαν ξανά Εργατικούς, το διάδοχο του ανεκδιήγητου Jeremy Corbin, υποστηρικτή των open borders. Ο …sir Keir Starmer (ή να είσαι αριστερός ή να μην είσαι) ήταν ο σκιώδης υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής του Corbyn, και φλογερός μαχητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εν ολίγοις κινούμενη διαφήμιση της λαθρομετανάστευσης και της εν γένει woke ατζέντας.
ΥΓ. Αυτό που “αποκατέστησε ο χρόνος” ήταν η υστεροφημία κάποιων prog bands, στ’ όνομα των εσόδων που έφεραν στο αγγλικό κράτος. Αλλά η ιδέα του progressive καταστράφηκε ανεπιστρεπτί (ο περισσότερος κόσμος εξακολουθεί να πιστεύει ότι η μουσική ξεκινάει με το …punk, και τα περισσότερα neo-progressive συγκροτήματα είναι no big deal κατά την άποψή μου)
Η “εκπληκτική νίκη” των Εργατικών αποτελεί καθαρή περίπτωση εκλογικής οφθαλμαπάτης εντέχνως καλλιεργημένης από τα εξωνημένα ΜΜΕ. ΟΙ Εργατικοί πήραν το μικρότερο ποσοστό επί των συνολικών ψήφων που πήρε ποτέ βρετανική κυβέρνηση. Σε απόλυτα νούμερα οι ψήφοι τους είναι όσοι και οι ψήφοι που πήραν για παράδειγμα οι Συντηρητικοί κατά την προηγούμενη συντριπτική τους ήττα το 1997. Οι Συντηρητικοί έχασαν όντως ψήφους, οι εργατικοί δεν κέρδισαν στην πραγματικότητα κανένα. Ο μόνος που δικαιούται να χαίρεται είναι ο Φάρατζ, του οποίου το κόμμα έφτασε το 14% (το μισό των Εργατικών) και οι Ριζοσπάστες με παρόμοιο ποσοστό. Υπεύθυνο για την εξωφρενική αυτή διαστρέβλωση δεν είναι άλλο από το ακραία πλειοψηφικό αγγλικό εκλογικό σύστημα που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του ιστορικού δικομματισμού που όμως τώρα πλησιάζει στο τέλος του.
https://www-aljazeera-com.cdn.ampproject.org/v/s/www.aljazeera.com/amp/news/2024/7/5/uk-general-election-2024-why-do-some-popular-parties-win-so-few-seats?amp_gsa=1&_js_v=a9&usqp=mq331AQIUAKwASCAAgM%3D#amp_tf=%CE%91%CF%80%CF%8C%20%251%24s&aoh=17202691116065&referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com&share=https%3A%2F%2Fwww.aljazeera.com%2Fnews%2F2024%2F7%2F5%2Fuk-general-election-2024-why-do-some-popular-parties-win-so-few-seats
Πρόσεξε ότι ο Φάρατζ με 14% – τρίτο κόμμα – πήρε 4 έδρες (όσες δηλαδή και οι Πράσινοι που βγήκαν πέμπτοι με 7%) τη στιγμή που οι Φιλελεύθεροι (τους οποίους κακώς πριν ονόμασα Ριζοσπαστες επηρεασμένος από τον.. Σύριζα) ως τέταρτο κόμμα με 12% πήραν.. 71(!). Μιλάμε για τρελοκομείο. Ακόμα κι έτσι όμως τα ποσοστά των Φιλελευθέρων παραμένουν σχετικώς υψηλά, κάτι που δικαιολογείται από την οικτρή αποτυχία του Brexit και το μεγάλο ποσοστό των μουσουλμάνων ψηφοφόρων.
Δυστυχώς πρέπει να την κάνω (το Σάββατο είναι, κανονικά, μέρα αφιερωμένη σε συγγενείς και φίλους), απλώς δυο παρατηρήσεις for now : ο (κατ’ εμέ “ημίθεος”) Φάρατζ πέτυχε ό,τι πέτυχε μέσα σε ένα μήνα μόλις, αναλαμβάνοντας την ηγεσία του Reform UK.
Αίσθηση δική μου (και όχι μόνο, υποθέτω) είναι ότι κινητήρια δύναμη της νίκης των Εργατικών είναι οι ψήφοι των fuckin’ μουσουλμάνων.
Των ιδίων για τους οποίους πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε εδώ, βάσει της πιθανά επερχόμενης ακολουθίας : Ισραηλινοί μπουκάρουν στο Λίβανο. Ιρανοί και Κωλότουρκοι κινούνται εναντίον τους. Κωλότουρκοι δημιουργούν πρόβλημα με βάσεις Κύπρου. Κωλότουρκοι εισβάλλουν σε Κύπρο. Εμείς, εκόντες άκοντες συρόμαστε σε υποστήριξή της. Καμιά 50.000 Πακιστανοί μόνο βρίσκονται στο Ellada, χώρια τους υπόλοιπους μουσουλμάνους, χώρια τις δομές και ο νοών νοείτω.
Μια εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο κατά την παρούσα συγκυρία δεν τη θεωρώ ιδιαίτερα πιθανή (χωρίς φυσικά να βάζω και το χέρι μου στη φωτιά) για πολλούς και διάφορους λόγους. Καλό θα ήταν πάντως να κρατήσουμε διακριτικά τις αποστάσεις μας από το μεσανατολικό, γιατί δεν αποκλείεται οι γενικότερες εξελίξεις τελικά να είναι.. ακόμα χειρότερες. Have a nice weekend!
Επίσης!
…κατά τ’ άλλα (συνεχίζοντας από χτες) ως προς το Brexit, μπορεί να θεωρείται αποτυχία, όχι όμως πλέον ως επιλογή, αλλά ως τρόπος διαχείρισής της. Ακόμα και οι διαπρύσιοι κάποτε εχθροί του, όπως ο υποστηρικτής λαθρομεταναστών και ΛΟΑΤΚΙ μέλλων πρωθυπουργός, δηλώνουν σήμερα ότι απλώς θα το διαχειριστούν με τον κατάλληλο τρόπο – βελτιστοποίηση καθεστώτος οικονομικών σχέσεων με Ευρώπη etc. Θέμα αντιστροφής δεν τίθεται.
Το θέμα είναι τι θα γίνει με τους Γάλλους, όπου το scum of the Earth Μακρόν συνεργάζεται με την Αριστερά του …Μελαψόν (η οποία φυσικά δεν αποκαλείται “άκρα” ενώ είναι κάτι σαν τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ ας πούμε) για την παραγωγή ενός εκλογικού τερατουργήματος, μόνο και μόνο για να εμποδιστεί ο ερχομός της “Άκρας Δεξιάς” στην εξουσία. The people’s voice? Who cares about that.
Σταθερή αντίληψή μου από το 2010 είναι ότι, αν δεν μεταρρυθμιστεί εκ βάθρων, η ΕΕ θα πρέπει να διαλυθεί. Όμως η σχέση της Αγγλίας με την ηπειρωτική Ευρώπη δεν ήταν η αυτή με της Ελλάδας για παράδειγμα. Οικονομικά η ΕΕ αποτελούσε τον κυριότερο πελάτη της Αγγλίας, τον οποίο με την επιπολαιότητά της έχασε οριστικά. Εγώ ας πούμε σταμάτησα να χρησιμοποιώ το αγγλικό amazon και το γύρισα στο γερμανικό για να γλιτώσω τους δασμούς. Γεωπολιτικά παραιτήθηκε από την still βαρύνουσα ευρωπαϊκή θέση της για να γίνει ένα γελοίο τσιράκι των Αμερικανών που εφαρμόζει τις ίδιες ακριβώς καταστροφικές πρακτικές της Ουρσουλίνας επί πέντε. Ακόμα και στο μεταναστευτικό τα έκανε σκατά. Τη θέση των παράνομων μεταναστών πήραν τώρα σε μεγαλύτερους αριθμούς οι νόμιμοι – σχεδόν όλοι μουσουλμάνοι από τις πρώην αποικίες – οι οποίοι μάλιστα έχουν ή θαποκτήσουν σύντομα πολιτικά δικαιώματα. Για να μη μιλήσουμε για τις αυτονομιστικές τάσεις των Σκωτσέζων που ήταν αναφανδόν υπέρ της ΕΕ. Μιλάμε για πανωλεθρία εφόλης της ύλης. Θα μπορούσε να το καθυστερήσει τουλάχιστον μέχρι να σταθμίσει με ψυχραιμία τα υπέρ και τα κατά και να καταρτίσει ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο. Τέλος πάντων ποιος ενδιαφέρεται για την Αγγλία. Στο υπόλοιπο τώρα δυτικό κόσμο η επέλαση της (ακρο)δεξιάς αναχαιτίζεται προσωρινά με διαδικαστικές πουστιές και λόγια του αέρα. Η μεγαλύτερη δική μου επιφύλαξη για την αναπόφευκτη μάλλον επικράτησή της είναι η όψιμη.. σιωνιστική στροφή της που, αν τηρηθεί με συνέπεια, θα έχει κατά την άποψή μου πολύ πιο καταστροφικές επιπτώσεις από το Ουκρανικό.
Η σιωνιστική στροφή δεν είναι τόσο όψιμη. Χρόνια και χρόνια τώρα, τύποι σαν τους Άδωνι, Βορβορίδη γλείφουν το Ισραήλ, όχι μόνο για να λάβουν το συχωροχάρτι που όπως φαίνεται είναι απαραίτητο, αλλά και γιατί το βλέπουν όντως (κάποιοι) σαν ένα είδος πατριωτικού φάρου: πρότυπο κράτους μαχητικού & διεκδικητικού των συμφερόντων του. Αυτό που είναι διαχρονικό είναι τα “αριστερά” φιλοπαλαιστινιακά αισθήματα : όπου θύματα και αναξιοπαθούντες, από δίπλα η αριστερά, ακόμα και αν οι παραπάνω όροι χρειάζονται εισαγωγικά για να λειτουργήσουν, και δεν αναφέρομαι στους Παλαιστινίους βέβαια. Παραδοσιακά υπέρ των τελευταίων υπήρξε και η Σοβ. Ένωση.
Από γεωπολιτικής απόψεως πάντως το ζήτημα είναι αυτή τη στιγμή εξαιρετικά περίπλοκο, δεδομένου ότι ο σινορωσικός άξονας δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνάπτει αμοιβαία επωφελείς συμμαχίες με μουσουλμάνους, αρειανούς ή οτιδήποτε, χωρίς να δεσμεύεται από ιδεολογικές αγκυλώσεις, οι οποίες αποτελούν τα τελευταία χρόνια την αχίλλειο πτέρνα τόσο της αριστερής όσο και της “πατριωτικής” δυτικής πολιτικής. Τα ερπετά θα είχαν κάπου τα δίκια τους αποκαλώντας τους μοντέρνους ακροδεξιούς “λαϊκιστές” (με την έννοια ότι βλέπουν την πολιτική με όρους “άσπρο-μαύρο”) αν τα ίδια δεν είχαν στη θέση τους να προτείνουν παρά ένα τεράστιο τίποτα.
Προσωπικά πιστεύω ότι το κεντρικό σύνθημα της δεξιάς, που δεν είναι άλλο από το back-to-basics (εν ολίγοις, χωρίς γελοίες περιστροφές, “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”) είναι αυτό που συνέχει όχι μόνο τα δεξιά κόμματα σε Αμερική και Ευρώπη με τη Ρωσία (σε ένα βαθμό και με την Κίνα η οποία είναι ιδιόμορφη και, εξακολουθώ να πιστεύω, επίφοβη περίπτωση), αλλά και με το ίδιο το Ισραήλ. Η δεξιά σιωνιστική πτέρυγα του οποίου άρχισε να παίρνει κεφάλι από την αριστερή αντίπαλή της ήδη από τα ’70s.
Άσε την παράμετρο American Evangelists στην οποία έχω αναφερθεί ξανά, και οι οποίοι αποτελούν την πλειονότητα των (δεξιών φυσικά) σιωνιστών στον πλανήτη. Οι οποίοι είναι Χριστιανοί, αποδεχόμενοι τα “πρωτεία” των Εβραίων, “εκλεκτού” λαού του Κυρίου και Θεού μας.
I like this. Something straight forward about it. Thank you!