Πρωτόλεια ηλεκτρονικά, εξαιρετικά χαμηλοί τόνοι, minimal instrumentation και τα ονειροπόλα, ντροπαλά φωνητικά της Alison Statton. Αυτά, εν μέσω ωρυόμενου new wave των early ‘80s. Το cult status των Young Marble Giants σε πείσμα των παραπάνω και της ελάχιστης δισκογραφικής τους παρουσίας (ένα LP και 2 Eps στα 3 χρόνια της ύπαρξής τους) θα ήταν ανεξήγητo, αν στους οπαδούς τους δεν συμπεριλαμβάνονταν οι Kurt Cobain, Courtney Love, Peter Buck, Belle & Sebastian.
Ακούμε τρία κομμάτια απ΄το Colossal Youth του 1980, συνθέσεις του Stuart Moxham.
Primitive electronics, extremely lo-tones, minimal instrumentation, and Alison Statton’s dreamy, shy vocals. Αll this amid the roaring new wave of the early ‘80s. Young Marble Giants’ cult status, despite the above and their sparse discography (one LP and two EPs over their three-year existence), would be inexplicable if not for fans like Kurt Cobain, Courtney Love, Peter Buck, Belle & Sebastian.
We hear three songs from Colossal Youth of 1980, written by Stuart Moxham..
00:00 N.I.T.A. 03:34 The Taxi 05:40 Wurlitzer Jukebox
N.I.T.A.
It’s nice to hear you’re
Having a good time
But it still hurts ”cause you used to be mine
This doesn’t mean that I possessed you
You’re haunting me because I let you
Shape up your body “Let’s be a tree”
Visual dynamics for you to see
Nature intended the abstract
For you and me
No rain outside but tears in my eyes
Out on the rooftop for a surprise
Call you at teatime
In off the street
Sit down at table, Mummy is neat
WURLITZER JUKEBOX
Parrish is dancing, his feet are a bIur
Comes to a standstill,
I ask him a question
He doesn’t hear
Wurlitzer jukebox
Fingers are pointed in my direction
Words fly around me,
everyone’s chanting
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ενα αλλο σχημα που εκανε ο St.Moxham μετα τους YMG ηταν οι GIST , μαλλον διηρκεσε πολυ λιγο κι αυτο απ οπου αυτο το μελωδικο μικρο ‘διαμαντακι” που υπεπεσε κατα συμπτωση στην αντιληψη μου
https://www.youtube.com/watch?v=c1qRP1feo3g
Παρακολουθω με ενδιαφερον το αφιερωμα στο post punk που κανεις απ την αρχη , περιεργη περιοδος αυτη με τα καλα και τα κακα της ..
Και η γλυκούλα έκανε κάποια πράγματα αλλά …τζίφος. Γενικά όλη αυτή η “παρέα” (αν εξαιρέσεις τον Simon Booth / αληθινό όνομα Emmerson με τους Afro Celt στα ’90s) ήταν πάντα “αγκαλιά με την επιτυχία”.
Αν δεν είχαν διάσημους φαν, και αν δεν εμφανιζόταν το trend της “ανακάλυψης αγνώστων διαμαντιών” στο διαδίκτυο των ’90s, δε θα τους θυμόταν σήμερα ούτε η μάνα τους.
Oντως .. Αν και τα αγγλικα εντυπα που προωθησαν το indie ηθος φροντισαν να γινονται αναφορες σ αυτους ενιοτε .. Και να σου πω πιο ενδιαφεροντα μου φανηκαν τα κομματια των WEEKEND της κοπελας απ τους YMG ..
Άσε μην αρχίσω με τα αγγλικά έντυπα. Ή με το indie ήθος for that matter (το οποίο υπηρέτησα με συνέπεια στην όποια καλλιτεχνική μου δραστηριότητα) γιατί εν τέλει υπήρξε δούρειος ίππος “εξελίξεων”. Οι οποίες πουθενά αλλού δεν οδήγησαν, από το τέλος της μουσικής “όπως την ξέραμε”.
Ε δεν απεχει και πολυ απ την αληθεια οτι εκεινη η εποχη ηταν η αρχη της ‘κατρακυλας” .. Και με καλα πραγματα εδω κ εκει , να λεμε του στραβου το δικιο . Εκεινο που εχω καταλαβει ειναι οτι η ευρυτερη ποπ/ροκ μουσικη ειναι πιο πολυ δημιουργημα των φανς παρα μουσικων , παιδακια δηλ. που ηθελαν να ενταχθουν στο ροκ lifestyle μιμουμενα τους ‘ηρωες” τους ανεξαρτητως ταλεντου, το περιφημο do it yourself . Eξ αλλου υπαρχει και τραγουδι των RADIOHEAD επ αυτου, το “anyone can play guitar” , χα χα ..
Οι λόγοι που διέλυσα το συγκρότημά μου (Blue Light) ήταν αφενός η δυσφήμιση ως …φασίστες (κανονκή “δολοφονία χαρακτήρα”🤣) που μας έγινε από διάφορα κοπρόσκυλα – αναρχομπακαλόγατους των τότε Εξαρχείων και, αφετέρου, το βασικότερο, αυτό που είπες σχετικά με το στίχο των R. : Ήδη από τότε (early ’90s) είχα φτάσει στο σημείο να ντρέπομαι να λέω ότι είμαι μουσικός και ότι παίζω σε συγκρότημα. Γιατί αυτό που άκουγες συνήθως ως απάντηση ήταν : “α ναι, έχουμε κι εμείς ένα γκρουπάκι!”
Κανένα από τα δυο άλμπουμ δεν είναι “σημαντικό” κατά την ταπεινή μου άποψη (άλλο το ότι απολαμβάνω κάποια κομμάτια, και όχι μόνο για αναμνηστικούς λόγους). Και αυτό βρίσκεται στον πυρήνα του προβλήματος που έχω με το indie ήθος, το οποίο φυσικά ξεκινάει με το (κατασκευασμένο) punk explosion : η σταδιακή υποκατάσταση της καλλιτεχνικής λειτουργίας από την αυθαιρεσία του τυχάρπαστου φιλόδοξου, που ούτε (σπουδαίο) ταλέντο είχε, ούτε νοιαζόταν γι’ αυτό. Ούτε και σαγηνεύτηκε τόσο απ’ την ιδια τη μουσική, όσο απ’ την ιδέα του εαυτού του στο θρόνο του “σταρ”. Το καθ’ ημάς αντίστοιχο του φαινομένου, προσαρμοσμένο στα δικά μας δεδομένα, δεν ήταν η αγγλόφωνη σκηνή των ’80s στην οποία συμμετείχα, αλλά …οι μιζεροτραγουδοποιοί των ’90s και εντεύθεν.
…Δεν εννοώ φυσικά ότι άτομα όπως οι YMG ηταν τυχάρπαστα, αλλά πολλοί άλλοι της ιδίας περιόδου ήταν. Και με το πέρασμα του χρόνου, το βάρος μετατοπίσθηκε από τη μουσκή σαν αυτοσκοπό στη μουσική σαν εργαλείο, ασχέτως …επιτευκτέου στόχου (οι DJs πχ. των ’90s ήδη, αναφέρονταν στα tracks του set τους σαν σε “tools”).
Αν ειχα διαβασει το τελευταιο σχολιο σου πριν γραψω δεν θα το εγραφα καν ως περιττο !
Συγνωμη κιολας , αλλα δεν καταλαβα , τι στον κορακα θεμα ειχαν με τους BLUE LIGHT τα Εξαρχεια να πουμε ?! Ελα Παναγια μου ..
Κάποια στιγμή, εν έτει ’89 ένας τυπάκος απ’ τον ΗΧΟ (έντυπο με τον οποίο τότε δεν είχα καμία σχέση) είχε τη φοβερή ιδέα να κάνει ένα γκάλοπ με θέμα “τί ψηφίζει το εναλλακτικό ροκ”. Το τι απαντήσεις δόθηκαν από τα μέλη της σκηνής μπορείς εύκολα να το φανταστείς. Εν μέσω όλων αυτών λοιπόν εμφανίσθηκε και η δική μου απάντηση : “ανήκω μεν εκ παραδόσεως στην Αριστερά, αλλά αν στην Ελλάδα η Αριστερά εκφράζεται σήμερα από το ΠΑΣΟΚ, προτιμώ να ψηφίσω Νέα Δημοκρατία”. Μιλάμε τώρα για το “βρώμικο ’89”, εποχή που όσοι είχαν εν τρίτον του κουκουτσιού μυαλό (ακόμα και το …ΚΚΕ) είχαν συσπειρωθεί εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Εμένα όμως εξ αυτού μου έμεινε το στίγμα του φασίστα. Δε θα ξεχάσω την πρώτη συναυλία που κάναμε μετά το συγκεκριμένο event στο “Αν Club”, όπου, κατά τεκμήριο, τα live μας ήταν λίαν επιτυχημένα. Εκείνο το βράδυ μέτρησα από κάτω …16 άτομα, μεταξύ των οποίων και η παρέα μου. 🤪 Μιλάμε τώρα για τρικυμία εν ποτηρίω, και who gives a fuck anyway. Αλλά για μένα υπήρξε μια μίνι καταστροφή – φαντάσου ότι κάποια στιγμή η τότε γκόμενά μου γύρισε και μου είπε ότι “ντρέπεται που είναι μαζί μου”. Τέτοια πράματα.
Εμ , τα πιστοποιητικα φρονηματων δεν ειναι πατεντα της δεξιας μονο .. Τραγελαφικο πραγματι. Aν και δεν μου φαινεται οτι εχουν αλλαξει και πολυ τα πραγματα απο τοτε ..Δες τι κραξιμο εχουν φαει ο Μορρισσευ ας πουμε , κι ολοι οι αλλοι επι covid. .. Σημειωτεον , εχω το αλμπουμ σας και σας ειχα δει κι εγω live ( στο Ροδον ? , δεν ειμαι σιγουρος ) πριν μαλιστα καταλαβω οτι εχεις σχεση με το νησι !
Καλά ευτυχώς για τον Morrissey η φασαρία εναντίον του ξεκίνησε όταν ήταν πλέον σούπερ διάσημος.
Ένας απ΄τους λόγους που έγινε η φάση που διηγήθηκα, ήταν η εμπάθεια διαφόρων “ανταγωνιστών” απ’ την ίδια σκηνή, η οποία εμπάθεια είχε ξεκινήσει απ’ τους διθύραμβους που γράφονταν από Ζήλους, Τριανταφυλλίδηδες, Δασκαλόπουλους etc για εμάς, ως “όχι ένα ακόμα γκρουπ καλό για τα ελληνικά δεδομένα”.
Φαντάσου ότι σ’ ένα ντοκιμαντέρ για την ελληνική σκηνή των ’80s που έφτιαξε, πρόσφατα σχετικά, κάποιος ονόματι …”Φελιζόλ”, δεν αναφερόμαστε καν. Again : who gives a fuck anyway.
Oπως ελεγε κι ο Λιχτενμπεργκ (μου χει μεινει αυτο ) “Οι χαμηλοβαθμοι αξιωματικοι ειναι οι πιο καμαρωτοι” . Θελω να πω τα μαλλιοτραβηγματα μεταξυ μουσικων ειναι και μεσα στο πλαισιο του promotion στις ‘μεγαλες κατηγοριες” (Αγγλια, Αμερικη ) .. Εδω στην Ελλαδα , και ειδικα σ αυτον το χωρο. τι εχουν να χωρισουν μεταξυ τους , λες και διακυβευονται εκατομμυρια πωλησεις να πουμε ..
Καλά τώρα, εδώ μεταξύ ατόμων που είναι απλώς στην ίδια παρέα, και βγαίνουνε κόμπλεξ, ανταγωνισμοί κτλ, ιδίως σε νεαρότερες ηλικίες που είμαστε όλοι λίγο – πολύ κοκοράκια. Κατ’ εξοχήν δε σε μικτές παρέες, όπου μεγάλο ποσοστό των όσων γίνονται και λέγονται, είναι για τα μάτια των γυναικών.
Από πλευράς μου πάντως δεν υπήρξε ποτέ συμμετοχή σε “καλλιτεχνικά μαλλιοτραβήγματα”. * Μάθαινα απλώς διάφορα που λεγόντουσαν per me (και πριν ακόμα απ’ τη συγκεκριμένη μαλακία) και γέλαγα ή σήκωνα το φρύδι. 🤨
* …τα οποία, βρίσκονταν γενικώς εν πλήρει εκδιπλώσει. Θυμάμαι να ξεκαρδίζομαι στα γέλια μαθαίνοντας περί “βεντέτας συγκροτημάτων απ’ τα Εξάρχεια και συγκροτημάτων απ’ την Πλατεία Αμερικής”. Μιλάμε για τραγελαφικές γελοιότητες.