Η συμπάθεια που έχω στον Woody Harelson, είναι η αιτία για την οποία έχω δει κατά καιρούς διάφορα φέσια με αυτόν πρωταγωνιστή.
Η πλάκα που κάνει εδώ [προς το τέλος του βίντεο] μου φαίνεται εκπληκτικά οικεία : πράγματι, αν τα τεκταινόμενα στο πλαίσιο της “πανδημικής” περιόδου είχαν εμφανισθεί πριν χρόνια σαν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας, ο κόσμος απλώς θα γέλαγε, και η ταινία θα είχε καταχωρηθεί ως accidental comedy.
Σήμερα, το γελοίο σενάριο το νιώθουμε στο πετσί μας ως πραγματικότητα. Και είναι μόνο η αρχή…