Το βίντεο, πάνω, μεταφέρει μια εικόνα της ευημερίας που γνώριζε ο Λίβανος στα ‘60s, “όταν η πλειονότητα του πληθυσμού ήταν Χριστιανική και η Χεζμπολάχ δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνισή της”.
Το πράγμα είναι …λίγο πιο περίπλοκο : η αναδρομή στην οποία πρέπει μπεις αναζητώντας μια άκρη, φτάνει τουλάχιστον στις αρχές του 20ου αιώνα, και την αγγλογαλλική συμφωνία των Sykes-Picot, για τη διαμοίραση των εδαφών της καταδικασμένης σε κατάρρευση οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ένα από τα χρήζοντα προσοχής σημεία, είναι ο ρόλος του κοσμοπολιτισμού και της “ανοικτότητας” του Λιβάνου (πρώην “Ελβετίας της Μ. Ανατολής”) στην ανάπτυξη εντός του ακραίων μουσουλμανικών πυρήνων, όπως η PLO αρχής γενομένης απ’ τα …’60s. Κάποια σημεία της ιστορίας θα μπορούσαν να είναι διδακτικά για τον κοσμοπολιτισμό της Ευρώπης και τη δική της ξέφρενη “ανοικτότητα”.
Πέραν αυτού, παρατηρεί κανείς στη διάρκεια του βίντεο (αντιπροσωπευτικού του είδους του) την επικοινωνιακή προβολή της ευημερίας να εστιάζει στην ελευθεριότητα του ντυσίματος, και φυσικά της συμπεριφοράς των γυναικών. Πράγμα που φανερώνει ως στόχο του το liberal ακροατήριο, και ιδιαίτερα το γυναικείο του τμήμα.
Εντύπωση προκαλεί, μετά τα παραπάνω, η μέθεξη των liberals, των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ ιδίως, στην παλαιστινιακή υπόθεση. Όχι για, ευνόητους, ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά εν ονόματι ενός – όχι ακριβώς ακήρυχτου – πολέμου ενάντια στο Δυτικό Πολιτισμό : κίνηση αυτοκτονίας, γεννημένη από άγνοια, όταν το θάνατο του Δυτικού Πολιτισμού υποστηρίζουν άνθρωποι που μόνο εντός του θα μπορούσαν να υπάρξουν με κάποιο πρόσχημα ελευθερίας.
Σε ό,τι με αφορά, όση απεχθής και αν είναι η bimbo culture, νομοτελειακή (;) κατάληξη της laissez faire ελευθεριότητας μεταφερμένης στις κοινωνικές σχέσεις, φαίνεται προτιμότερη από ένα θέαμα όπως του δεύτερου βίντεο. Και αξίζει τον κόπο να εστιάσει κανείς στον – όχι ακριβώς υποβόσκοντα – ναρκισσισμό σε κάποια απ’ τα πρόσωπα, επιμελώς “αγνοούντα” την κάμερα σε απόσταση αναπνοής από αυτά.
Όχι ότι οι άνδρες διαφέρουν σε κάτι. Απλώς είναι οι γυναίκες (και τα παιδιά) που ανελλιπώς προβάλλονται, και απ’ τις δυο πλευρές, ως αντικείμενο “υψίστου ενδιαφέροντος”. Στο πλαίσιο ενός πολιτισμού, του οποίου οι κατευθυντήριες γραμμές (εξακολουθούν να) δίνονται αποκλειστικά από …άνδρες – νόμος με ισχύ για όλα τα αλληλοσπαρασσόμενα στρατόπεδα.
Αυτό θα έπρεπε, τουλάχιστον, να τις υποψιάζει.