Βλέπω / ακούω χτες βράδυ τους βαθυστόχαστους αναλυτές Σία Κοσιώνη, Αλέξη Παπαχελά να συζητούν τα τεκταινόμενα στις ΗΠΑ. Με τον ΑΠ να εικάζει ότι ο Τραμπ [που “είναι πολύ έξυπνος”] θα τα φορτώσει όλα στους δημοκρατικούς [“έτσι δεν κάνει πάντα; πότε του φταίνε τα social media, πότε του φταίνε οι Κινέζοι κοκ…”] ώστε να παίξει το χαρτί του νόμου και της τάξης, και με την ΣΚ, πιο ανθρώπινη, να απαντά “όμως αυτό έχει να κάνει με τις πολιτικές σκοπιμότητες και τους σχεδιασμούς του Τραμπ, το θέμα είναι τί γίνεται στη χώρα…” σκέφτομαι πόσο χυδαία, ηλίθια νομοτελειακό είναι να ακούς την πραγματικότητα πάντα αντεστραμμένη, απ’ τα υποτιθμέμενα μέσα ενημέρωσης. Ψάχνεις να βρεις πότε άκουσες τελευταία φορά ανάλυση στα mainstream media χωρίς να αηδιάσεις. Γιατί δεν έχεις να κάνεις εδώ με εκτιμήσεις ή απόψεις, που κάποιοι έχουν δικαίωμα να διατυπώνουν, αλλά για το ίδιο πάντα ποιηματάκι, απ’ το οποίο δεν παραλείπει συλλαβή κανένας.
Εν πάση περιπτωσει, τα τεκταινόμενα στην Αμερική, μόνο υπό το πρίσμα των εκλογών μπορούν να γίνουν κατανοητά. Πρόκειται για μια ακόμα απόπειρα ανατροπής του Τραμπ, ή έστω διασφάλισης της εκλογικής του ήττας [προς χάριν του “Dementia Joe”, δια να μη λησμονώμεθα]. Αυτό, μετά τις γελοιότητες του Russian collusion και του “σκανδάλου με την Ουκρανία”, και ενώ ακόμα και η τερατώδης επιχείρηση εργαλειοποίησης του κορωνοϊού για την καταστροφή της οικονομίας, φαίνεται να αποτυγχάνει.
Σχέδια δημιουργίας εκτάκτων καταστάσεων υπάρχουν πάντα πρόχειρα, αναμένοντας την ευκαιρία, σε μια χώρα όπου οι ευκαιρίες είναι always around the corner.
Τα επεισόδια ξεκινούν πάντα την κατάλληλη στιγμή [δεν νομίζω ότι θα ξεκίναγαν, αν το περιστατικό είχε συμβεί πέρυσι, ας πούμε * ]. “Αντιπολιτευόμενοι” δήμαρχοι / κυβερνήτες πολιτειών διατάσσουν την αστυνομία να τα αφήνει να εξελίσσονται. Μέσα στο χάος, τις φωτιές και τις λεηλασίες, τα media παίζουν το ρόλο τους υποβαθμίζοντας το θέμα, παρουσιάζοντας μια Αμερική που διαμαρτύρεται ειρηνικά, αυτοκαταγγελόμενη για το “συστημικό ρατσισμό” της. Για τον οποίο βεβαίως ευθύνεται ο …Ντόναλντ Τραμπ, εκπρόσωπος του λευκού χριστιανού σωβινιστή, ρατσιστή άνδρα, ο οποίος, μετά από αιώνες καταπίεσης, έφερε πλέον …σήμερα, τη μαύρη κοινότητα στο μη περαιτέρω.
Τα media εστιάζουν στα αθυρόστομα σχόλια του προέδρου, τα οποία εν τη απουσία εικόνων από επεισόδια, ακούγονται εμπρηστικά και παράλογα: ο Τραμπ εμφανίζεται να καθυβρίζει ειρηνικούς διαδηλωτές, καλώντας σε βία εναντίον τους… Όπερ έδει δείξαι. Μόλις εχτές άκουγα ένα είδος δημοτικού αξιωματούχου να μιλά στο CNN, ισχυριζόμενος ότι ο Τραμπ μιλά για αναρχικούς και μέλη της Antifa, …χωρίς επαρκή στοιχεία [“little evidence”] γι’ αυτό…
Παρεμππιπτόντως: ο Αλ. Παπαχελάς, ασχέτως βάθους αναλυτικής σκέψης [που το κρατάει για τον εαυτό του] γνωρίζει άριστα, “εκ των έσω” την πολιτική σκηνή των ΗΠΑ. Το οποίον σημαίνει ότι, δεν αποκλείεται ο Τραμπ να αντεπεξέλθει και απ’ αυτή την κρίση.
* Αυτός είναι και ο λόγος που το …κάψιμο της Αθήνας περί του οποίου μιλούσε ο ανθρωπάκος του Ρουβίκωνα [βλ. αναφορά σε χτεσινό post], δεν έγινε ποτέ: η δολοφονία Κωστόπουλου συνέβη με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Όπως καταλαβαίνεις προσυπογράφω κατά λέξη την πολιτική σου ανάλυση. Για να πούμε όμως και του στραβού το δίκιο, κάπου δεν κολλάει να κατακρίνει ο Τραμπ τους Κινέζους για την επιτυχή αντιμετώπιση των δικών τους antifa επεισοδίων (γιατί περί αυτού πρόκειται) στο Hong Kong και από την άλλη να ωρύεται για το αμερικανικό αντίστοιχο. Δεν έχω αντίρρηση να σεβαστώ τα λεγόμενα κάποιου, ακόμα κι όταν δεν συνοδεύονται από ανάλογες πράξεις, αρκεί τουλάχιστον αυτά να παρουσιάζουν μια στοιχειώδη συνέπεια και όχι να μεταβάλλονται κατά το δοκούν με κριτήριο παντελώς αδιάφορα για μένα μικροπολιτικά συμφέροντα. Αν υπάρχει κάποιος που έχει τα προσόντα που χρειάζονται για να πολεμήσει τη λαίλαπα της πολιτικής ορθότητας, αυτός πάντως δεν είναι ο Τραμπ. Ίσως αντί να κουνάει απειλητικά το ..δάχτυλο ενάντια στην Κίνα, θα ήταν καλύτερα να ζητούσε καμιά φιλική συμβουλή από τον Xi Jinping, που ναι μεν Δίδυμος είναι κι αυτός, αλλά κινέζος ων προτιμάει να πράττει αντί να μιλάει..
Που ξέρεις, εγώ δεν θα απέκλεια καθόλου να τη ζητάει σε κάνα περίεργο redline.
Συμφωνώ για το Χονγκ Κονγκ, με το οποίο θα έχεις προσέξει ίσως ότι έχω απαξιώσει να ασχοληθώ εξ αρχής – ούτε καν με τη θεωρια περί του κορωνοϊού ως εργαλείου καταστολής των εξεγέρσεων…
Και πέρα απ’ το ότι στην πολιτκή είναι νόμος να κατηγορεί ο ένας τον άλλο για πράγματα που και ο ίδιος κάνει, ο Τραμπ ως αεριτζής κινείται στο next level.
Αλλά μπροστά σ’ όλη αυτή την παράνοια με τα black lives matter, την πολιτικορεκτίλα, το climate change και την πράσινη ενέργεια, ο τύπος φαντάζει όαση λογικής. Φαντάσου απλώς να κάθεσαι σ’ ένα τραπέζι και να συζητάς μαζί του, και φαντάσου μετά να κάνεις το ίδιο με την Alexandria Cortez, ας πούμε. Ή τον Bernie Sanders. Ή τον …Dementia Joe.
Άσε που είμαι πεπεισμένος ότι …το ΚΚΚ, με όλο τον θηριώδη αυταρχισμό και την τυφλή εκδικητικότητα που το διέπουν, αποτελεί μοντέλο και αιχμή του δόρατος για την επερχόμενη Παγκοσμιοποίηση. Και θα συμμαχήσω ακόμα και με τον Διάολο εναντίον του.
Θα έχεις παρατηρήσει πάντως ότι μετά την εκλογή του Τραμπ το “κίνημα” έχει ξεφύγει τελείως και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο, με την έννοια ότι ο τύπος λειτουργεί σαν κόκκινο πανί για το κάθε λογής αδερφάτο με την αψυχολόγητη και αναποτελεσματική συμπεριφορά του. Ίσως θα ήταν προτιμότερος προς το παρόν κάποιος σαν το δικό μας το Μητσοτάκη που τους πετάει από κανένα ψαροκόκαλο τύπου προέδρου της δημοκρατίας, αποφεύγοντας ταυτόχρονα τις εμπρηστικές δηλώσεις μπας και κάνει τη δουλειά του στο μέτρο του εφικτού. Δεν θα διαφωνούσα για το ρόλο του ΚΚΚ στο θέμα της μελλοντικής παγκοσμιοποίησης, αν οι ΗΠΑ δεν ήταν ο κεντρικός επεξεργαστής της πιο ξεφωνημένης εκδοχής της ..παρούσας παγκοσμιοποίησης. Άσε κιόλας που δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι με τη σημερινή απαρχαιωμένη μορφή της η κοινοβουλευτική δημοκρατία θα μπορέσει να αντεπεξέλθει έστω και στοιχειωδώς στις προκλήσεις του άμεσου μέλλοντος. Κοίτα μόνο πώς η Κίνα έχει αντιμετωπίσει τα προβλήματα του υπερπληθυσμού, της μουσουλμανικής απειλής, της νεανικής κωλοπαιδαρίας, του κωρονοϊού και δε συμμαζεύεται, και κοίτα πώς οι δικοί μας τα κοιτάζουν απλώς χάσκοντας σαν ηλίθιοι.
Ειναι άδικο πιστεύω να χρεώνει κανείς όλο αυτό το νταβαντούρι στην αψυχολόγητη συμπεριφορά του Τραμπ. Και ούτε είναι τόσο αψυχολόγητη: κατ΄αρχήν η επιθετικότητα του εξαντλείται κυρίως στα media. Ουδέποτε έχει κάνει “ρατσιστικά” σχόλια – άντε να έχει πει μια κουβέντα παραπάνω για τους ψευτομετανάστες, αλλά έως εκεί. Ως προς τα media δε …και λίγα λεει. Ασχολούμαι με την αμερικανική πολιτική σκηνή χρόνια και ζαμάνια. Τέτοιο παραλήρημα συκοφαντίας και διαστρέβλωσης σαν αυτό που επικρατεί από την προεκλογική περιοδο δεν έχω ξαναδεί / ακούσει. Τα media είναι που εθύνονται και για την εκ του μηδενος καταφορά εναντίον του διαφόρων “μειονοτήτων”. Δεν ξέρω με ποιο άλλο τρόπο θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί όλο αυτό, παρά με κατά μέτωπον επίθεση, η οποία άλλωστε φέρνει αποτέλεσμα. Πιστεύω ότι το πρόβλημα όλων αυτών είναι το MAGA concept, δηλαδή ο κίνδυνος να βγει εκτός παιχνιδιού η αγαπημένη & σκανδαλωδώς χρηματοδότης τους Κίνα.
Το “αντιρατσιστικό” παραλήρημα έχει πυροδοτηθεί από την περιοδο του όντως χειρότερου-πρόεδρου-στην-ιστορία-των-ΗΠΑ-αλλά-απαγορεύεται-να-το-λες-γιατι-είναι-μαύρος: οποιαδήοτε κριτική κι αν γινόταν στο πρόσωπο του ήταν αποτέλεσμα του “συστημικού ρατσισμού” της χώρας.
Η Κϊνα δεν τα έχει αντιμετωπίσει και τόσο επιτυχημένα όλα τα ανωτέρω. Υπήρχαν διάφορα domestic problems και μπόλικη λαϊκή δυσαρέσκεια μέσα στο 2019 πλην του Χονγκ Κονγκ. Στο οποίο βεβαίως, η κατάσταση, όταν έκανε την εμφάνισή του ο …κορωνοϊός, πήγαινε κατά διαόλου.
Αλλά και πιο αποτελεσματικοί να είναι, δεν ψήνομαι.
Δεν υπάρχει τρόπος να εμπιστευτώ αυτούς τους ανθρώπους.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι στο ξεκίνημά του ο Τραμπ είχε τη συμπάθεια κάθε είδους ανθρώπων απόλο τον κόσμο, ακόμα και παραδοσιακών αριστερών, που τώρα τον κοιτάνε με αποστροφή και περιφρόνηση, ο καθένας για δικούς του λόγους. Προσωπικά έχω σταματήσει να δίνω κάθε σημασία σε οτιδήποτε λέει και βρίσκω κάποια θετικά μόνο σε πράγματα που δεν έχει κάνει.. ακόμα. Το χειρότερο είναι ότι κάπου αισθάνομαι οίκτο για τις υστερικές αντιδράσεις και τους διαφανείς εκβιασμούς που αποτελούν το σύνολο της εσωτερικής και της εξωτερικής του πολιτικής αντίστοιχα, στο βαθμό φυσικά που υπάρχει καν τέτοια. Στην πραγματικότητα μου θυμίζει έντονα μια δεξιά και μεγαλύτερης εκ των πραγμάτων κλίμακας εκδοχή του Βαρουφάκη εποχής ηρωικών διαπραγματεύσεων με Σόιμπλε κλπ: προκλητική πόζα, μεγάλα λόγια, μεγαλοφυής απλοϊκότητα, έλλειψη κάθε ίχνους πολιτικού αισθητηρίου ή έστω αυτογνωσίας και αποτέλεσμα μηδέν.
Η αληθεια είναι ότι δεν τον κοιτάνε όλοι με αποστροφή και περιφρόνηση, εξ ου
και η προδιαγραφόμενη νίκη του στις εκλογές, η οποία προκαλεί ρίγη πανικού και σχέδια επί σχεδίων για την ανατροπή του.
Στο εξωτερικό τώρα, στην Ελλάδα εν πάση περιπτώσει δεν θυμάμαι κανέναν ποτέ να τον βλέπει με συμπάθεια: εξ αρχής ήμουν ο γραφικός της υποθέσεως, που “είδα κι έπαθα” να μετστρέψω υπέρ του κάποιους φίλους, οι οποίοι άλλο δεν έκαναν απ’ το να μηρυκάζουν τα περί ρατσιστή και μισογύνη… Δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει ούτε ένα, κυριολεκτικά, άρθρο εν Ελλάδι υπέρ του Τραμπ. Κα,ι δυστυχώς για μένα, έχω διαβάσει μπόλικα.
Ακομα τέλος και αν ισχύει τα περι “μεταστροφής” / αποστροφής, θα μπορύσε απλώς να σημαίνει ότι τα media κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Πάντα σ’ αυτή τη συζήτηση αισθάνομαι περίεργα, γιατί είναι σαν να υποστηρίζω κάποιον με την εννοια του οτι “τον συμπαθώ”, τον “εκτιμώ” ή τον “θαυμάζω”, ενώ το μόνο που συμβαίνει είναι ότι τον προκρίνω από το αντίπαλο δέος: την πράσινη ενέργεια της Ocasio Cortez, τον Ο-Μπάμια και τον Sleepy Joe Biden.
Ασχέτως με το τι έγραφαν από τότε οι κωλοφυλλάδες, εγώ δεν θυμάμαι σχεδόν κανένα πραγματικό άνθρωπο εδώ στην Ελλάδα που να μιλούσε άσχημα ή περιφρονητικά για τον Τραμπ όταν έθετα διακριτικά το ζήτημα σε επίπεδο προσωπικής συναναστροφής – και μιλάμε τώρα για πολύ κόσμο κάθε ηλικίας, επαγγέλματος και πολιτικού προσανατολισμού. Οι περισσότεροι χαμογελούσαν μεν όταν τον ανέφεραν, αλλά μόνο από συμπάθεια (το ίδιο κι εγώ). Δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι μπορεί άνετα να ξαναβγεί με δεδομένο το ποιόν των αντιπάλων του, από την άλλη πάλι έχω αρχίσει να σκέφτομαι μήπως τελικά οι Δημοκρατικοί δεν ενδιαφέρονται καν για τη σε μεγάλο βαθμό διακοσμητική πλέον θέση του Προέδρου και κατεβάζουν στις εκλογές βλαμμένες κυριούλες και ξεμωραμένους υπερήλικες. Είναι τόσο πιο εύκολο και αποτελεσματικό να κάνεις τη δουλειά σου από το παρασκήνιο και να κρατάς για τον εαυτό σου το ηθικό πλεονέκτημα, έστω κι αν – ή μάλλον ειδικά όταν – είσαι ο μεγαλύτερος απατεώνας..
Δεν ξέρω, προφανώς συναστρεφόμαστε διαφορετικούς ανθρώπους.
Προσωπικά μισώ τόσο τους Democrats [για παρεμφερείς λόγους που μισώ τους Έλληνες αντίστοιχούς τους] που ξεχνάω πώς θα μου φαινόταν κάποιος σαν τον Τραμπ, εκτός πλαισίου αντιπαράθεσης μαζί τους: “για κλωτσιές”, εως “ανάξιος λόγου”. Ουδέποτε γούσταρα τη φάτσα του που λένε, και όσος καιρός και αν περνάει, δεν τη συνηθίζω.
Θέλω να πω, δεν είναι ίδια περίπτωση με τον Κ. Μητσοτάκη, που υποστήριζα, ως “γραφικός” επίσης και ως “φασιστάκι”, και τον οποίο συμπαθούσα και ως άτομο.
Υπάρχουν και χειρότερα πάντως, γιατί εγώ είχα σε κάποια φάση από αντίδραση καθαρά φτάσει σε σημείο να βλέπω ακόμα και τον Τσίπρα ως ελπίδα για το μέλλον της χώρας, παρόλο που εξαρχής η φάτσα του μου φώναζε “πολιτικός απατεώνας!” Είχα φτάσει μάλιστα χαρακτηριστικά στο σημείο να υψώσω τη φωνή στον πατέρα μου σχετικά με το γελοίο αυτό ζήτημα, πράγμα που έχω κάνει απειροελάχιστες φορές στη ζωή μου. Ευτυχώς που τελευταία στιγμή με φώτισε δεν ξέρω κι εγώ ποιος, γιατί ακόμα το σκέφτομαι και κλαίω από ντροπή.
Και η φάτσα του και ιδίως η φωνή του. Ο αληθινά αδιάψευστος μάρτυς, πιο πολύ και από βλέμμα, γλώσσα / στάση του σώματος κλπ., είναι η φωνή του ανθρώπου. Αυτή η κολλώδης, αυτοακκιζόμενη, γεμάτη φλέμα φωνή του Αλέξη είναι το κάτι άλλο.
Κάτσε γιατί ετοιμάζω ένα ποντκαστάκι για τον ημίθεο Curtis Mayfield, κι εσύ απ’ ότι βλέπω θέτεις κεφαλαιώδη ζητήματα. Οσονούπω…
Μετά το αφιέρωμά σου στον CM βέβαια δεν ξέρω αν εγώ θα είμαι σε θέση να συνεχίσω τη συζήτηση 🙂