Μιλάμε κατ’ αρχήν για θεϊκό στιγμιότυπο [το link έστειλε ο EMMANOUEL]. Με φόντο την κρεαταγορά δυο κόσμοι έρχονται σε σύγκρουση – είναι χαρακτηριστικό ότι οι «επαγγελματίες», χυδαιολογώντας έστω, απευθύνονται κατά πρόσωπο στους «ακτιβιστές», ενώ οι τελευταίοι τους αγνοούν …μένοντας στα συνθήματα.     

Να πω το κρίμα μου, αισθάνομαι πιο κοντά στους vegan, από ό,τι στους κρεατολάγνους και ιδίως τους χασάπηδες. Οι οποίοι όμως από την άλλη, με την ακρίβεια [ένεκα, και καλά, της πανδημίας και …του Πούτιν] και την απροθυμία του «καταναλωτή» , αισθάνονται επί ξύλου κρεμάμενοι. Και το τελευταίο που χρειάζεται το νευρικό τους σύστημα είναι κάτι περίεργοι τύποι να φωνάζουν συνθήματα όπως «δεν είναι παράδοση» [;], «δεν είναι φαγητό» [;;] «είναι βία» [;;;].

Φυσικά και είναι βία το να σκοτώνεις ένα ζώο για να το φας. Είναι επίσης βία το να κόβεις ένα φυτό και να το τεμαχίζεις για τον ίδιο λόγο. Αισθάνεσαι την ανάγκη να καλωσορίσεις τους «ακτιβιστές»  στον αληθινό κόσμο. Και να τους ρωτήσεις, αν δεν είναι πολύ ψιλά γράμματα γι’ αυτούς, κατά ποίον τρόπο το ότι κάτι «είναι βία» αναιρεί το ότι ταυτόχρονα «είναι φαγητό» και «παράδοση».