Στο πάνω βίντεο, ο πρώην δήμαρχος Νέας Υόρκης, Rudy Giuliani, μιλά για τα γεγονότα στις αμερικανικές πόλεις, με αφορμή τη δολοφονία του αφροαμερικανού Τ. Φλόιντ. Το πόσο “σκληρός” και “αδίστακτος” ακούγεται, δείχνει απλώς το μέγεθος του χάσματος που έχει ανοίξει ανάμεσά μας και στην κοινή λογική. Ποιοι έχουν ανοίξει αυτό το χάσμα; κάποιοι σαν τον απίστευτο κύριο του κάτω βίντεο. Είναι ο δήμαρχος Μινεάπολης, Jacob Frey, που αξιοποιεί πολιτικά τον άδικο χαμό ενός ανθρώπου, ενθαρρύνοντας περαιτέρω επεισόδια και επιβραβεύοντάς τα.
(Visited 138 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Η αλήθεια πάντως είναι πως η όποια συμπάθεια ή έστω ανοχή που μπορεί να δείχνει κανείς απέναντι στον Τραμπ, ως επί το πλείστον πηγάζει από το ποιόν των αντιπάλων του, των οποίων οι αντιδράσεις πάλι πυροδοτούνται συνήθως από τα λόγια και όχι από τις πράξεις του, με τις οποίες στην πραγματικότητα δεν έχουν σοβαρές διαφωνίες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ας πούμε θα μπορούσε να καταστείλει απλώς τα επεισόδια και να περιοριστεί λεκτικά σε μια τυπική δήλωση συμπάθειας, όπως θα έκανε στη θέση του ο καθένας, αντί να δημοσιεύει ανούσιους λεονταρισμούς στο twitter. Κρινόμενος από τις πράξεις του και όχι από την εικόνα που καλλιεργείται τόσο από αυτόν όσο και από τους αντιπάλους του,ο Τραμπ είναι κατά τη γνώμη μου πολιτικός ανάξιος λόγου. Το μόνο θετικό της έως τώρα θητεία του τόσο για τη χώρα του όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο είναι είναι ότι δεν έχει επιχειρήσει προς το παρόν ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση στο εξωτερικό κατά τα συνηθισμένα μεταπολεμικά πρότυπα των ΗΠΑ.
Το ότι το ποιον των αντιπάλων του είναι τέτοιο που εξ αυτού μορεί να δείξει κανείς συμπάθεια στον Τραμπ, δεν μπορεί παρά να υπονοεί ότι ο Τραμπ είναι καλύτερος από αυτούς. Και εν πάση περπτώσει, αυτός ειναι ο λογος για τον οποίο εγώ δείχνω μια, όχι συμπάθεια, αλλά προτίμηση. Η αμερικανική πολιτική σκηνή είναι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, μια θεατρική σκηνή, επομένως οι δηλώσεις είναι το νούμερο ένα ζητούμενο από όλους, πάνω και απ’ τις πράξεις.
Το “μόνο” θετικό, περί πολέμων, δεν ακούγεται τόσο ασήμαντο, ώστε να μην μπορεί να σταθει έστω και “μόνο”.
Μια σύντομη παρατήρηση θα ήθελα να κάνω επί τη ευκαιρία και για τη δήθεν ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας που στην πραγματικότητα στηρίζεται στη συσσώρευση χρέους, μεγάλο μέρος του οποίου βρίσκεται από καιρό στα χέρια της Κίνας. Η διαφορά του Τραμπ από τους προηγούμενους προέδρους είναι ότι απλά δε γουστάρει να πληρώσει τα χρωστούμενα, εξ ου και ο “πατριωτικός” οικονομικός πόλεμος απέναντι στους κινέζους, τον οποίο εξάλλου δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κερδίσει, εκτός ίσως αν κάποια στιγμήν τον γυρίσει σε πραγματικό πόλεμο..
Τα οικονομικά όπως ξέρεις δεν είναι το φόρτε μου. Αλλά το ερώτημα τίθεται ως εξής: το “δε γουστάρει να πληρώσει τα χρωστούμενα” είναι τζαμπαμαγκιά ή μήπως έχει και τα δίκια του;
Βασικά και μόνο το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα οι αντίπαλοί του τηρούν εξαρχής μια στάση αιδήμονος σιωπής, θα έπρεπε να μας κινήσει τις χειρότερες υποψίες. Η κατάσταση θα θύμιζε τη δικιά μας περίπτωση που άμα τη χρεωκοπία θυμηθήκαμε ξαφνικά τις γερμανικές αποζημιώσεις, αν στην περίπτωση των αμερικανών δεν ήταν οι Κινέζοι που θα έπρεπε μάλλον να ζητούν αποζημιώσεις..
Δεν είμαι “πρόχειρος” να εκφέρω άποψη ως προς το αν μπορούν οι Κινέζοι να ζητούν αποζημιώσεις. Αυτό που ξέρω είναι ότι υπάρχει κολοσσιαίο θέμα πνευματικής ιδιοκτησίας, το οποίο φυσικά δεν περιμέναμε τον Τραμπ να μας το επισημάνει. Η “επιθετική ανάπτυξη” της κινεζικής οικονομίας βασίσθηκε κατά πολύ σε μια “βιομηχανία” κλοπής πατεντών και τίτλων, όχι μόνο από Αμερική αλλά κυρίως απ’ αυτήν. Τώρα ως προς το αν ισοσκελίζονται τα διαφυγόντα κέρδη των ΗΠΑ με το μερίδιο χρέους τους που έχουν οι Κινέζοι, δεν έχω ιδέα.
Πάντως ως προς εμάς, το ότι θυμηθήκαμε ξαφνικά τις γερμανικές αποζημιώσεις δεν σημαίνει απαραίτητα ότι κακώς τις θυμηθήκαμε. Μπορεί και να σημαίνει ότι κακώς τις είχαμε ξεχάσει.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αναπτύχθηκαν κα οι οικονομίες της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας, αλλά για τους Αμερικανούς ποτέ δεν αποτέλεσε πρόβλημα στο βαθμό που ήταν του χεριού τους – το αντίθετο μάλιστα, όπως εξάλλου μέχρι προχτές και στην περίπτωση της Κίνας. Είναι σαν την υπερευαισθησία τους στις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Αφγανιστάν αλλά όχι και στη Σαουδική Αραβία. Όσο για το πώς αναπτύχθηκε μεταπολεμικά η αμερικανική οικονομία, η περίπτωση φον Μπράουν, τον οποίο κυριολεκτικά φυγάδευσαν από τη Νυρεμβέργη για να τον ανακηρύξουν αργότερα ήρωα του διαστημικού τους προγράμματος, λέει πολλά για τις ηθικές τους αναστολές όταν πρόκειται για το συμφέρον τους..
Καλά το ως προς τις ηθικές αναστολές εννοείται. Αλλά η Αμερικανική οικονομία και πριν ακόμα από τους Παγκόσμιους Πολέμους αναπτύχθηκε ως χώρα της ευκαιρίας, δηλ.ως μαγνήτης προσέλκυσης “εφευρετικών μυαλών” από όλο τον Πλανήτη – “χυδαία” βερσιόν αυτού είναι η περίπτωση προσεταιρισμού του Von Braun. Δεν νομίζω ότι είναι της ιδίας τάξεως το φαινόμενο της Κίνας, ούτε ότι έχει σχέση καν με εκείνο της Ιαπωνίας – μιας από τις χώρες από τις οποίες οι Κιν. έχουν κατακλέψει τίτλους και πατέντες. Ειδοποιός διαφορά και πλεονέκτημα των Κινέζων είναι η ώθηση που δίνει σ΄αυτή τη δραστηριότητα το ίδιο το κράτος, προστατεύοντας από χρεοκοπία ακομα και επιχειρήσεις που για χρόνια πουλάνε κάτω του κόστους, σε μια χώρα που δεν διαθέτει πτωχευτικό δίκαιο. .
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει και πολύ νόημα να συζητάμε θέματα οικονομικού συμφέροντος με ηθικούς όρους – το αντίστροφο είναι πολύ πιο πρόσφορη μέθοδος πολιτικής ανάλυσης και κάπου βγάζει και γέλιο. Όπως και νάχει πάντως, έχω την αίσθηση πως η Αμερική δεν έχει πλέον τίποτα να προσφέρει στην ανθρωπότητα – κι έχει προσφέρει όντως πολλά – και όσο νωρίτερα το καταλάβει, τόσο το “καλύτερο” για όλους..
Εν ολίγοις, όπως θα έχεις ίσως καταλάβει, πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι η Αμερική και όχι ο Τραμπ, τον οποίο οι αντίπαλοί του κατηγορούν για τα πιο λάθος πράγματα ωθώντας τους υποστηρικτές του σε αντίστοιχες υπερβολές. Ούτε ηλίθιος είναι ούτε τρελός ούτε αρέσκεται στη φυσική βία, ούτε όμως έχει κανένα όραμα για κάτι καλύτερο και ακόμα λιγότερο τις ικανότητες για να το πραγματοποιήσει. Αν μπορούσε και να μιλάει λιγότερο, θα είχε αποφύγει ένα σωρό αχρείαστα εμπόδια..
Εννοείται ότι συμφωνώ για το ότι το πρόβλημα είναι η Αμερική. Επειδή η ανεπάρκεια αυτών που “ήταν” κάποτε το αντίπαλο δέος έχει φανεί σε όλη την ξεφτιλισμένη μεγαλοπρέπειά της, δεν θα ξεχάσουμε τα “βασικά”.
Απλώς η Αμερική που εκπροσωπούν οι αντίπαλοι του Τραμπ είναι μια …λαβκραφτική μετάλλαξη αυτού που ξέραμε. Κι αυτή η μετάλλαξη κουμπώνει περίεργα με την Κίνα, η οποία φοβάμαι ότι οσονούπω θα αποτελεί αυτή το Νο 1 πρόβλημα.
Ένας απο τους λόγους που αισθάνομαι εξ αρχής “αλληλέγγυος” με τον Τ. είναι ο κραυγαλέα άδικος διασυρμός του από οργανώσεις γυναικοειδών, ΛΟΑΤΚΙ+, ψευτοπροστάτες των μεταναστών, και γενικώς όλο τον εσμό των identity politics και social justice warriors.
Και βέβαια από τους αστέρες της …showbiz. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μισώ στον κόσμο όσο η Madonna, και δεν υπάρχει κανείς στον οποίο θα επιτίθετο αυτό το σκουπίδι που δεν θα υποστήριζα.
Έχω επίσης την κακή συνήθεια να βλέπω CNN και να είμαι συνδρομητής εντύπων όπως Washington Post και New York Times. Και το τι πράγματα γράφουν / λένε τα άτομα δεν περιγράφεται… Σε πιάνει ένα κάτι τις θέλεις δε θέλεις.
Βράστα, κι αυτά στα λέει ένας πρώην λάβρος αμερικανόφιλος (ποτέ δεν ένιωθα οικειότητα με τους εγγλέζους) που δεν αναγνωρίζει πλέον ούτε την Αμερική ούτε τον εαυτό του. Το όνειρο που είχα από μικρός να μείνω μόνιμα στην Αμερική (όχι ότι επιχείρησα ποτέ να το πραγματοποιήσω) μου φαίνεται τώρα σαν ο χειρότερος εφιάλτης. Τους κινέζους εντωμεταξύ τους βλέπω κι εγώ να παρουσιάζουν τα χαρακτηριστικά σημάδια της νευρωτικής συμπεριφοράς που φέρνει πάντα η βεβιασμένη καπιταλιστική ανάπτυξη. Θα χρειαστούν κάποιο καιρό βέβαια για να φτάσουν στο επίπεδο των αμερικανών που έχουν περάσει μάλλον ανεπιστρεπτί στο στάδιο της ψύχωσης..