Το Twitter είναι, με διαφορετικό τρόπο, εξ ίσου επικίνδυνο με το Facebook. Όχι μόνο γιατί, όπως εκείνο, έχει αθετήσει την αρχική του υπόσχεση. Όχι μόνο γιατί ασκεί λογοκρισία, διαγράφοντας αναρτήσεις και λογαριασμούς ολόκληρους. Το πρόβλημα βρίσκεται στον σχεδιασμό του.
Εκεί που το FB δίνει τη δυνατότητα της “έκφρασης” [καλλιέργεια ψευδαισθήσεων μεγαλείου και διασημότητας, διαχείριση των ιδιωτικών στιγμών με όρους reality] το Twitter προωθεί ένα είδος επικοινωνίας στοχευμένης μεθοδικά στο φτώχεμα της σκέψης. Μέσω της τεχνικής των likes, προωθεί την αισθηματολογία σε βάρος του επιχειρήματος, τις κραυγές και τις εξυπναδούλες σε βάρος μιας νηφάλιας προσέγγισης. Η τελευταία εξοβελίζεται a priori ως δείγμα σοβαροφάνειας και εσωστρέφειας [άλλη μια λέξη που βρίσκεται υπό διωγμόν σε όλα τα μήκη και πλάτη]. Ο χρήστης του Twitter χρησιμοποιεί κοφτές, άλλοτε χιουμοριστικές [ειρωνικές], άλλοτε καταγγελτικές, “πυκνές νοηματικά” φράσεις. Η ανταπόκριση σ’ αυτές είναι, …ακόμα περισσότερες τέτοιες φράσεις, ή πιο συχνά ένα like, το οποίο εκφράζεται με μια καρδούλα.
Και αυτό λέγεται επικοινωνία ενηλίκων. Με αυτό τον τρόπο “λύνονται” ζητήματα, εξαιρετικής σπουδαιόητας και περιπλοκότητας, με το όλο γεγονός να παρουσιάζεται στον Τύπο και την Τηλεόραση εν χορδαίς και τυμπάνοις [“το Twitter οργιάζει”… “το Twitter αποφάσισε”]…
Στην πραγματικότητα πρόκειται για άγριο τελετουργικό μύησης στον παλιμπαιδισμό. Ο εκκοινωνισμός του Twitter συντελείται με όρους επιστροφής στο δημοτικό σχολείο. Η συμβολή του στην κοινωνία είναι η μετατροπή της σε “μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική”, για να θυμηθούμε τον Σαββόπουλο.