Η Βούλτεψη και το ντιλ που έκανε ή δεν έκανε (προφανώς έκανε) με τον επιφανή της Πακιστανικής κονότητας… οι κύκλοι του Δούκα που άσκησαν κριτική στις αποφάσεις του Ανδρουλάκη… Ο βιασμός της 14χρονης που ίσως να είναι και 13χρονη, και που δεν ήταν βιασμός σύμφωνα με ανατρεπτική δήλωση της μάνας, αλλά εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται σαν τέτοιος ενώ η 14χρονη/13χρονη βρίσκεται σε κακή ψυχολογική κατάσταση…
Περιτρέχοντας τα ενημερωτικά sites σκέφτεσαι ότι, συνήθως, αυτό που διατυμπανίζεται ως είδηση, αποτελεί παραλογοτεχνία του αισχίστου είδους. Μήπως είναι η τέλεια διαστροφή να χάνεις καιρό μ’ αυτήν, όταν υπάρχουν φερ’ ειπείν αληθινά λογοτεχνήματα; Το αντεπιχείρημα αφορά στην ενημέρωση ως αντικειμενική ανάγκη. Αν όμως αποκλειστική αποστολή του μέσου είναι η εξυπηρέτηση του διαπλεκόμενου μιντιάρχη, τι νόημα έχει η συμμετοχή σου ως παθητικού δέκτη – στη διαδικασία; Στο κάτω-κάτω για τα μείζονα, για περιπτώσεις ζωής και θανάτου, η ενημέρωση θα περαστεί, θέλεις δε θέλεις. Αλλά ακόμα και για την πιο ασήμαντη απ’ τις ασημαντότητες που αναγορεύονται σε ειδήσεις, το κέρδος του διαπλεκόμενου και των αφεντικών του (η διατήρηση πχ. του μυαλού σου σε λυκοφωτική κατάσταση, γεμάτη εφιάλτες) είναι δεδομένο.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Pulp fiction περισσότερο. Έχουν καταλήξει σε 4-5 κραυγαλέα μοτίβα που ανακυκλώνουν εδώ και χρόνια χωρίς ιδιαίτερες παραλλαγές.
Οντως. Παρατηρώ στον εαυτό μου μια τάση που μέχρι τώρα με ενοχλούσε (οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς σ’ αυτήν, ενστικτωδώς περισσότερο, παρά μετά λόγου γνώσεως) : πλήρης αδιαφορία για την “ενημέρωση” εν όλω. Ίσως να μου περάσει εν όψει εκλογών, αλλά θα επανεμφανιστεί μετά από αυτές και τότε θα είναι for good. Άντε να χρησιμοποιήσει κανείς ένα απ’ τα pseudo-events σαν αφορμή για “θεωρητική” συζήτηση και έως εκεί.
Παρεμπιπτόντως πάντως, το με τη Βούλτεψη σε συνδυασμό με τις υποκύψεις στα νταβατζιλίκια των κωλότουρκων ( = αδερφοποιτών των Πακιστανών) μόνο καλό δεν ακούγεται.
Μιλάμε ότι απ’ τον καιρό του Πρώτου Πλήγματος του Κονδύλη (Θεωρία Του Πολέμου) έχουν περάσει 3.5 δεκαετίες plus.
Εδώ μας βγάζουν τη γλώσσα τα Σκόπια και η Αλβανία. Παντού ξυπνάει ο εθνικισμός εκτός από μας. Τη δημοσιοποίηση της “θεωρίας του πρώτου πλήγματος” ο Κονδύλης την πλήρωσε δυστυχώς με τη ζωή του. Έπεσαν όλοι να τον φάνε και δεν ήταν ο τύπος που έπαιρνε τις προσβολές ελαφρά τη καρδία.
Τα θυμάμαι, ο Ριχάρδος Σωμερίτης (έχει τιμηθεί για την προσφορά του στη δημοσιογραφία) αρθρογραφούσε στους 4Τ.
Το χειρότερο είναι ότι, παρά τον απίστευτα σιχαμένο τρόπο με τον οποίο απευθύνθηκε δημόσια στον Κονδύλη, από πρακτικής απόψεως δεν είχε και πολύ άδικο. Κατά γνώμη μου ο τρισμέγιστος παρασύρθηκε από τα πρόσφατα τότε γεγονότα των Ιμίων σε μια θεώρηση που δεν ανταποκρινόταν ούτε στις πραγματικές δυνατότητες των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων ούτε στις διπλωματικές δυνατότητες των ελληνικών κυβερνήσεων. Κατά βάθος ήταν ένας αθεράπευτος πατριώτης.
Εν τω μεταξύ, άσχετο ή όχι τόσο : λόγω κουβέντας περί Κονδύλη – Σωμερίτη, είχα θυμηθεί τον ιδιαίτερα συμπαθή μου δοκιμιογράφο Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο και τη δική του (σε ανύποπτο χρόνο, τέλη ’70s αρχές ’80s) θεωρητική αντιπαράθεση με τον ΠΚ στο περιοδικό “Σημειώσεις”, όπως αναπαράγεται στο μικρό αλλά …χορταστικό βιβλίο “Παλιά Και Νέα Θεότητα” (Έρασμος, 2003).
Κάνω έτσι στο Twitter και τί να δω; για πρώτη φορά (απ’ όσο θυμάμαι) τρεντάρει το hashtag “Γεράσιμος” – God knows who the fuck this is, κάνας παίκτης ριάλιτι υποθέτω.
Άλλες εποχές, άλλα ήθη. Από τις καλύτερες περιπτώσεις old school μαρξιστών. Είχα μάλιστα πετύχει κάποια στιγμή (στην Πρωτοπορία νομίζω) και το συγκεκριμένο τεύχος των Σημειώσεων. Στη βιβλιοθήκη μου υπάρχει ακόμα η δική του μετάφραση του “Μύθου του Κράτους” του Ernst Cassirer, του οποίου παρεμπιπτόντως το “Δοκίμιο για τον Άνθρωπο” είχε μεταφράσει σε μαχητική 70s δημοτική ένας νεαρός ακόμα Τάκης Κονδύλης.
Κι εγώ το έχω αυτό! Όπως και το επίσης απ’ αυτόν μεταφρασμένο “Ο Πολιτισμός της Μεταβιομηχανικής Δύσης” του Daniel Bell απ’ τη μνημειώδη σειρά της Νεφέλης “Ο Νεώτερος Ευρωπαϊκός Πολιτισμός” – γενική διεύθυνση σειράς, Κονδύλης. Ο Λυκιαρδόπουλος ως μεταφραστής και δοκιμιογράφος διαθέτει μια ηδονική σχεδόν γλαφυρότητα – έχω όλα τα σύντομα αλλά απολαυστικά βιβλία του. Τα ποιήματά του δυστυχώς …δε μου αρέσουν τόσο.
Κι εγώ το έχω το βιβλίο του Bell, αλλά δεν θυμόμουνα ότι μεταφραστής ήταν ο Λυκιαρδόπουλος!
Μιλώντας για ποιήματα, η πρώτη φορά που μου ήρθε διάθεση για μελοποίηση, προ δεκαπενταετίας περίπου, ήταν και η τελευταία. Επρόκειτο για ένα του Γ. Βαρβέρη – όχι ακριβώς Καβάφης, αλλά με αξιοσημείωτες κορυφώσεις. Είχα καταγράψει τη “βασική ιδέα”, ετοιμαζόμουν να επικοινωνήσω με τον άνθρωπο του Θεού για κάποιο είδος άδειας / συζήτησης, ανοίγω την άλλη μέρα την εφημερίδα και τι να δω; είχε πεθάνει. Εξ ου και “η τελευταία φορά” της υποθέσεως. 😒
…Το τσέκαρα. Χτες ήταν του Αγίου Γερασίμου! 😇🙂
Δεν αποκλείεται να έπαιξαν ρόλο όλα αυτά στον πρόωρο θάνατο του ανθρώπου.
Ως προς εμάς, είναι δεδομένο ότι ο προδιαγεγραμμένος ρόλος μας στην Ευρώπη και τον Κόσμο είναι αυτός του υπηρέτη, του chef & του σερβιτόρου. Θα υπάρχει για την ακρίβεια μια πολύμορφη / πολύχρωμη ποικιλία τέτοιων απ’ όλες τις φυλές της Αφρικής και της Ασίας.
Ωραίος ο Βαρβέρης. Δυστυχώς τον έφαγε το αλκοόλ και τα σκυλάδικα της Λιοσίων. Και δεν του φαινόταν. Σαν άνθρωπος είχε αυτό το χαμηλών τόνων ύπουλο στυλ του Καβάφη.
Ακριβώς. Έτσι μου έμεινε στο μυαλό ο καημένος, σαν “Καβάφης του φτωχού” – διόλου υποτιμητικό, δεδομένου του “τι” ήταν το original.
…Ένας επιπλέον, “προσωπικός” λόγος που μου ήταν συμπαθής, ήταν η έμμονη αγάπη για το παλιό αμαξάκι του, την Κορτίνα – ίδιο με το δικό μας πάλαι ποτέ οικογενειακό αμάξι.
Θα σου έχω πει ότι όνειρό μου ήταν κάποια στιγμή να συναντήσω τον Κονδύλη από κοντά, σαν ταπεινός οπαδός εννοείται. Με το που εγκαταστάθηκα όμως μόνιμα στην Αθήνα, λίγο μετά την έκανε..
…Είναι αυτό που λέμε “μυστηριώδης” πράγματα….
Το Κορτινίδιο:
👍👍👌👌
Όταν το είχαμε πάρει, μεταχειρισμένο στα late ’60s – early ’70s, το περιεργαζόμουν ένα ολόκληρο πρωινό. Δεν το είχα καταλάβει τότε, αλλά το λευκό χρώμα και ο σχεδιασμός του μπροστινού φτερού/φαναριού, ηλίθιος Star Trek maniac όπως ήμουν, μου θύμιζαν το …Εντερπράιζ!
They don’t make ’em like that anymore🙂🙄
Κανονικά. Θυμάμαι ως μπόμπιρας να αναγνωρίζω μια προς μια τις μάρκες όλων των αμαξιών στο δρόμο, μόνο και μόνο από την “ανθρώπινη” προσωπικότητα που είχαν. Τί είδους εξέλιξη, το έχεις πει κι εσύ, αντιπροσωπεύει ο σχεδιασμός των σημερινών αυτοκινήτων, ένας Θεός το ξέρει. Εν τω μεταξύ, τα αμάξια των ’60s and back (είμαι λάτρης εκείνων της δεκαετίας του ’30 – pure works of art) θεωρούνται “κλασικά”. Αλλά το να το κάνεις σήμερα έτσι είναι out of the question…
Σε άλλους τομείς της τεχνολογίας – το hifi για παράδειγμα και δεν εννοώ μόνο το revenge of the vinyl – υπάρχει τα τελευταία χρόνια μια ξεκάθαρη τάση προς το ρετρό ή ακόμα και το vintage. Αλλά πρόκειται για πιο niche αγορές με περισσότερο “ψαγμένους” πελάτες. Το αυτοκίνητο είναι mass market product και ακολουθεί, αν δεν διαμορφώνει κιόλας, τις αντίστοιχες κοινωνικές τάσεις. Όχι ότι αποκλείεται να υπάρχει μια μεγάλη σιωπηλή μειοψηφία που περιμένει απλώς τον πρώτο που θα τολμήσει για να πέσει με τα μούτρα. Όπως με τον Τραμπ ένα πράγμα.
Η αλήθεια είναι πάντως ότι με την εξαίρεση του Mini (που κι αυτό το χάλασαν τώρα) οι άλλες απόπειρες αναβίωσης δεν στέφθηκαν με ιδιαίτερη επιτυχία. Ούτε ο νεο-σκαραβαίος (που έμοιαζε πλαστικός) τα κατάφερε στην αγορά ούτε κείνο το “a piece of the action” mafia style μοντέλο της Chrysler το ξαναείδα. Τη μεγαλύτερη ρετρό επιτυχία την έχει πάντως το Fiat 500 που είναι και το μοναδικό σύγχρονο μοντέλο που μου αρέσει εμφανισιακά. Το οικογενειακό μας αυτοκίνητο παρεμπιπτόντως ήταν ένα τριζάτο Fiat 128 που μύριζε μόνιμα βενζίνη..
Αξιαγάπητο, όπως και όλα τα Fiat άλλωστε. Όντως ο νεο-σκαραβαίος ήταν μια μαλακία και μισή. Το Mini είναι καλαίσθητο (από τα ελάχιστα αυτοκίνητα εποχής που δε μου άρεσαν ήταν το original “φοιτητικό” κουβαδάκι).
Τα αμάξι που νοσταλγώ περισσότερο απ’ όλα τα οικογενειακά ήταν το κλασικό Citroen – βάτραχος (ένας φίλος του πατέρα μου είχε τέτοιο και είχα μπει μερικές φορές, μιλάμε για εμπειρία) και το επίσης κλασικό Rover εποχής. Και των δυο τα updated μοντέλα ήταν αποτυχημένα τουλάχιστον. Εμφανισιακά μιλάω πάντα, γιατί ένα από τα πράγματα που έμαθα στο Καββαθέικο ήταν ότι τα σύγχρονα (’90s- 00s) αμάξια από πλευράς μηχανολογικών προδιαγραφών, και ιδίως ασφάλειας, είναι όλα από ένα επίπεδο ασφαλείας και πάνω, ουδεμία σχέση έχον με εκείνο των “κλασικών”.
By the way διάφορα καινούργια της Alpha Romeo εξακολουθούν να είναι καλόγουστα. Και ξεφεύγουν από αυτή την περίεργη ομογενοποίηση που θέλει όλα τα καλά αμάξια ιδίως (ακόμα και διάφορα Μερσεντές και BMW) να μοιάζουν με μεταλλικούς λουκουμάδες.
Ωραίο update και το 500ρι Φιατάκι όντως. Πραγματική αναβάθμιση με σεβασμό στο original.
Συμφωνώ με όλες τις ανωτέρω παρατηρήσεις. Δεν ξέρω εντωμεταξύ αν ακόμα κατασκευάζεται στο Μεξικό το “αυθεντικό” beetle. Θυμάμαι που το έβλεπα να κυκλοφορεί μαζικά σε κάτι μεξικάνικα (Μαρία της γειτονιάς, Εσμεράλδα κλπ😇) περί το γύρισμα της χιλιετίας. Που κι αυτό δηλαδή φαντάζει πλέον απίστευτα μακρινό.
Το οποίο Beetle (κάποιοι το αρνούνται φυσικά, αλλά είναι δεδομένο ότι) κατασκευάσθηκε με οδηγίες του ίδιου του Φύρερ, βεβαίως βεβαίως.
Hitler-Porsche to be sure!😁