Όσο κι αν θέλεις να το παίξεις υπεράνω, δεν μπορείς. Στο κάτω κάτω, στο πρόσωπο του Κούλη ο κωλοϊνδός προσβάλλει …εσένα. Σε φτύνει καταπρόσωπο.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, το τελευταίο που ενδιαφέρει είναι το prestige ενός [εξακριβωμένα άθλιου] πρωθυπουργού. Δεν φταίει όμως αυτός για το έλλειμμα σε επαγγελματισμό του ομόλογού του. Η συμπεριφορά του κυρίου Τσουτσούνακ [ή …Τσούτσουνακ; αμφιταλαντεύομαι] ήταν συμπεριφορά αποικιοκράτη – γόνου παρεμπιπτόντως, μεταναστών από πρώην αποικία της χώρας του. Πρώην αποικία της οποίας μια από τις πλουσιότερες οικογένειες είναι εκείνη της συζύγου του – ο πεθερός του κυρίου Τσουτσούνακ είναι πρόσωπο με επιρροή στην οικονομική / πολιτική ζωή Ινδίας και Μ. Βρετανίας.
Αυτός που θα ενδιαφερθεί για το συνδετικό κρίκο μεταξύ των δυο “ηγετών” δεν χρειάζεται να ψάξει ιδιαίτερα : ο κρίκος έχει ονοματεπώνυμο, κι αυτό είναι …Klaus Schwab. Πρόκειται για επίλεκτα μέλη του YGL [Young Global Leaders] club, με την δραστηριότητα του κυρίου Τσούτσουνακ ως Υπουργού Οικονομικών να ξεκινάει μέρες πριν την ανακήρυξη της “πανδημίας”. Και αποστολή, με δικά του λόγια, την αναμόρφωση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, με όραμα τις μηδενικές εκπομπές ρύπων [Net-Zero Emissions].
Στον θείο Klaus, φαντάζομαι, θα παραπονεθεί τώρα ο Κούλης. Αν δεν υπάρξει κάποια επανόρθωση, αυτό ίσως θα σημαίνει ότι έχει περιπέσει σε δυσμένεια. Ή ότι το θέμα με τα μάρμαρα έχει πλέον “κουράσει”, και το ξεχνάμε επ’ αόριστον [κάτω, η συζήτηση – “πέτρα του σκανδάλου”]…
ΥΓ. Μήπως εν τέλει …Τσουτσουνάκ;
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Το θέμα δεν είναι γιατί το έκανε ο Σουνάκ. Χεσμένο τον έχουμε και αυτόν και τη χώρα του. Μετά το Μπρέξιτ η Αγγλία στο διεθνή τομέα μετράει λιγότερο ακόμα και από την Ελλάδα. Το θέμα είναι γιατί το έκανε ο Κούλης. Γιατί φυσικά δεν είναι τόσο ηλίθιος – εντάξει δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά – ώστε να πιστεύει ότι θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να μας τα επιστρέψουν. Αφού με το που άκουσα προχτές τα περί Μοναλίζας, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν “μα τι κάνει ο μαλάκας?”. Μα τα ίδια που έκανε προ διετίας και με τον Ερτογάν και μας έφερε στα πρόθυρα πολέμου. Απευθύνεται στο εθνικό αίσθημα των Ελλήνων κάθε φορά που τα πράγματα δεν πάνε καλά στο εσωτερικό – καλού κακού βέβαια μας υπενθυμίζει ότι για την τιμή του ελαιόλαδου ευθύνεται και η κλιματική αλλαγή. Τώρα βέβαια το κάνει εκ του ασφαλούς, δεδομένου ότι πρόκειται για μια υπόθεση, για την οποία πλην Άγγλων – λέμε τώρα – και ημών δεν ενδιαφέρεται κανένας. Αν και με τον Ερτογάν δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι δεν ήταν συνεννοημένοι. Μια χαρά τα πήγαν και οι δυο τελικά στις εκλογές.
Είναι γεγονός, με την προϊούσα μπουρδελοποίηση, όλο και περισσότερες “ενέσεις στο εθνικό αίσθημα” με ανύπαρκτα ζητήματα θα υπάρξουν [προσωπικά χέστηκα για τα γλυπτά άμα λάχει. Είναι δεδομένο ότι δεν θα επιστραφούν στον αιώνα τον άπαντα, κι όποιος πιστεύει το αντίθετο θα πρέπει να ψαχτεί ως προς το IQ του]. Ακόμα και ο Cancelάκης “στηρίζει πρωθυπουργό” πουλώντας υπεύθυνη πατριωτική αντιπολίτευση, και στηλιτεύοντας τον χαβαλέ στα σόσιαλ μίντια. Κουνάει δηλ. το δάχτυλο, κυρίως στους δικούς του.
Και με υπόθεση εργασίας το σενάριο περί συνεννόησης Έρντο-Κούλη, γιατί να μην το επεκτείνουμε σ’ αυτούς εδώ, που είναι και ομόσταυλοι;
Γενικά όλο και βεβαιώνομαι ότι η πλέον “παραγωγική” προσέγγιση είναι η αντιμετώπιση της [διεθνούς] πολιτικής σκηνής ως θεατρικής παράστασης [“All the world ‘s a stage”, σε τερατώδη παραλλαγή του αρχικού νοήματος]. Και η της αναζήτησης του σεναριογράφου που φροντίζει το περιεχόμενο του διαλόγου και τη διανομή των ρόλων.
Όσο “ψεκασμένη” και “συνωμοσιολογική” και αν φαίνεται αυτή η προσέγγιση.
Εννοείται ότι το ίδιο μπορεί κανείς να υποθέσει και για τον Σουσουνάκ. Απλά με τον Ερτογάν τους είδα ξαφνικά μετά τις εκλογές καλούς κι αγαπημένους και μου μπήκαν ιδέες του στυλ “καλά πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα, εδώ μιλάμε για win-win situation” κλπ. Είπαμε, σε θέματα εσωτερικής προπαγάνδας ο Κούλης είναι ασυναγώνιστος. Του αξίζει πραγματικά να βγαίνει για πάντα. Το ίδιο κι εμάς.
Παρεμπιπτόντως δεν αποκλείεται ο Κούλης να έχει πέσει σε κάποια δυσμένεια, συγχρόνως όμως αποτελεί και την πιο αξιόπιστη.. αριστερή απάντηση της ΕΕ στην επέλαση της ακροδεξιάς – που αφού βγήκε μέχρι και στην Ολλανδία, θα βγεί αργά ή γρήγορα σε όλη την Ευρώπη.
Δεν μου διαφεύγει η πιθανότητα το περί “δυσμένειας” σενάριο να αποτελεί απομεινάρι της εποχής που μου ήταν συμπαθής. Απλώς κατά καιρούς βλέπω μια περίεργη αρνητικότητα από αμερικανικό και αγγλικό Τύπο. Την οποία δεν μπορώ να ερμηνεύσω παρά σαν ένα είδος προειδοποίησης, ήπια εκδοχή ενός φαινομένου το οποίο στην πλήρη εκδίπλωσή του γίνεται “δολοφονία χαρακτήρα”. Μπορεί τέτοιες δημοσιεύσεις / τοποθετήσεις να αφορούν και άλλους του είδους του, κι απλώς να διαφεύγουν τη δική μου προσοχή. Κάτι του στιλ, “κράτα τους στην μπρίζα να μην πολυκουνιούνται”, αντίστοιχο δηλ. στο φινάλε εκείνου που ισχύει για το “λεώ” επί μονίμου βάσεως.
Ως προς την Ολλανδία ετοιμάζω κάτι τις για το απόγευμα.