Μπορεί ως στόχος να είναι ουτοπικός. Δεν παύει όμως να αποτελεί μονόδρομο: μόνο μια ολοκληρωτική εκμηδένιση [total annihilation] των mainstream media θα αποτελούσε βήμα προς κάτι θετικό.
Ως τότε, η μάλλον χωρίς αυτό, ο “πολίτης” είναι έρμαιο μιας διαδικασίας παραπληροφόρησης με σκοπό, όχι [απλώς] την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων, αλλά την παράλυση της ίδιας της εγκεφαλικής του λειτουργίας.

Φωτό δεξιά : μετά την χιονοκαταιγίδα, έρχεται ο αεροχείμαρρος για να σαρώσει τη χώρα.
Αλλιώς : το “σοκ του καινούργιου” στην υπηρεσία του αέναου πρότζεκτ “σοκ και δέος στον χειμαζόμενο Έλληνα”.
Η κουλτούρα του τρόμου έχει εισαχθεί από δεκαετιών αμνημονεύτων, από τη μηχανή παραγωγής σασπένς του Χόλιγουντ. Η μαζική διείσδυση της έγινε με το σύστημα της ποπ : για την …πρωταρχική συσσώρευση, βλ. σχηματισμό κρίσιμης μάζας, χρειάζονται καλλιτεχνικά standards : για να σαρώσεις τον πλανήτη, ξεκινάς με κάτι σαν τους Beatles. Βήμα προς βήμα, αργά ή γρήγορα, φτάνεις στην Παπαρίζου, αξιοποιώντας κατά το δοκούν τα sales points της youth culture και επιβάλλοντάς τα σε κάθε ηλικία διά νόμου.
Το αντίστοιχο με την κουλτούρα του τρόμου : Ξεκινώντας απ’ τους μετρ του σασπένς [Χίτσκοκ, πρόγονοι και διάδοχοι], διαμορφώνοντας τη ζήτηση [φόβος = αδρεναλίνη. Αδρεναλίνη = εθισμός], οδεύεις εκ του ασφαλούς προς μια κατάσταση μάξιμουμ αποτελέσματος με μίνιμουμ προσπάθεια : σήμερα, ένας φτωχομπινές μ’ ένα μικρόφωνο αρκεί για τη δουλειά, μιλώντας στο δελτίο των οκτώ για τις στιγμές αγωνίας “με το παιδάκι που έχει πέσει σ’ ένα πηγάδι στο Μαρόκο”.
Θέλω να πω, ελπίζω να τα κατάφερε το παιδάκι αλλά …WTF! υπάρχει στιγμή που να μη συμβαίνει κάτι παρόμοιο σε μια γωνία του πλανήτη; πόσο παραγωγικό είναι να περνάς τη μέρα σου έτσι ; πόσο “παραγωγική” είναι η “δουλειά” αυτών των ατόμων;
Η συνάντηση των δυο τάσεων, ατομισμού / έκλειψης νοήματος που προωθεί η ποπ κουλτούρα, και “σοκ και δέους” χολιγουντιανής εκπορεύσεως, υπήρξε εκρηκτική,* στη σκιά της έκρηξης της νέας τεχνολογίας [βλ. των social media] : γιατί δεν υπάρχει καλύτερος εξυπηρετητής σχεδίων όπως αυτά που βρίσκονται σε εξέλιξη, από μια μάζα αποανθρωποποιημένων – μη προσώπων, αντικειμένων – όχι υποκειμένων της ιστορίας, χωρίς συνεκτικό ιστό, κινούμενων από απλό ένστικτο επιβίωσης.

* Ο κοινός παρονομαστής των δυο, η αδρεναλίνη, αποτελεί επίσης ενοποιητικό παράγοντα με το τρίτο σκέλος του σχεδίου : τα οργανωμένα σπορ.