Ο τίτλος δεν αναφέρεται στο “τρικυμιώδες”, οικογενειακό περιβάλλον της GT, όπως το περιγράφουν κάποιοι που δεν έχουν κάτι άλλο για να ασχοληθούν.
Ανφέρεται στο ότι, το φαινόμενο της 16χρονης ακτιβίστριας δεν προέκυψε ως παρθενογένεση. Τίποτα δεν προκύπτει ως τέτοια.
Η θέση της νεανικής φιγούρας – αφυπνιστή των κοιμισμένων συνειδήσεων, είναι κεντρική στο αφήγημα του “χάσματος γενεών”, κυρίαρχο της μεταπολεμικής περιόδου. Η νεανική κουλτούρα γεννιέται ακριβώς τότε. Η εστίαση ενός μεγεθυντικού φακού στο ηλικιακό χάσμα, και η επιτάχυνση του ρυθμού των “αλλαγών” από γενεά σε γενεά, οδηγούν νομοτελειακά στην εποχή μας σε καταστάσεις φαινομενικά πρωτόγνωρες. Αν η τελευταία από αυτές αφορά ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι που κάποιοι εκμεταλλεύονται χωρίς αιδώ, εις βάρος της υγείας του, μπορούμε να αναζητήσουμε τους προγόνους του στους ήρωες μιας ποπ κουλτούρας που θα περιγράφαμε με τον όρο: “κουλτούρα του επαναστάτη – οσφυοκάμπτη”. Προστατευόμενου ενός συστήματος το οποίο υποτίθεται πολεμάει, και το οποίο στην πραγματικότητα εκμεταλλεύεται την γοητεία του, υπαγορεύοντάς του κάθε λέξη.
Η pop culture είναι σχεδιασμένη για να λειτουργεί κατοπτρικά: αυτό που ο φαν αντικρύζει στον καθρέπτη είναι ο εαυτός του, γεμάτος ατέλειες και λάθη, όμως στο απυρόβλητο, και από θέση ισχύος…Το μήνυμα είναι “κι εσύ μπορείς”, υποστηριζόμενο από το Νο 1 εποχικό σλόγκαν: “impossible is nothing”, με ευδιάκριτη εδώ τη σφραγίδα του πνεύματος του …επαναστατικού βολανταρισμού της πρώτης μπολσεβικικής περιόδου [δεκαετίες ’10 και ’20]. Μια pop[ular] μουσική καλλιτεχνικών αξιώσεων, ήταν το δόλωμα για τις τρεις πρώτες δεκαετίες της youth culture. Στη συνέχεια, από τα ’80s και εντεύθεν, διολισθαίνει προς την πλήρη εργαλειοποίηση, για την οποία είχε μιλήσει πρόωρα η Σχολή της Φραγκφούρτης. Αν όμως η διάθεση για δημιουργία πέφτει σε όλο και πιο άγονο έδαφος, η cult του young, rich and famous ανθίζει, διαχεόμενη σε κάθε εκδήλωση του δημόσιου χώρου…
Περνώντας από την high tech επανάσταση των ’80s και ’90s, οδηγημένη αποκλειστικά από νεαρά άτομα – φορείς του κανούργιου και …εν μια νυκτί εκατομμυριούχους [Gates, Jobs et al], φτάνουμε σε μια κοινωνική συνθήκη όπου το ωραίο και το καλό είναι εκ προοιμίου ταυτισμένο με το “νεανικό” και το ενθουσιώδες, ενώ κάθε μορφή μετριοπάθειας αποτελεί ανάθεμα.
Από δω πηγάζει η ανάγκη που αισθάνονται, ακόμα και ηγέτες κινήσεων “αποφασιστικής σημασίας για το μέλλον του πλανήτη”, να καταφεύγουν στη γοητεία νεανικών προσώπων άσχετων με το θέμα. Αμόλυντων από το χρησιμοθηρικό πνεύμα των ενήλικων … που τα κατευθύνουν.
Μια επαγγελματικά οργανωμένη, παγκόσμια εκστρατεία προπαγάνδας ξεκίνησε το 2006, χρονιά που κυκλοφόρησαν το βιβλίο και η ταινία του Al Gore “An Inconvenient thruth” [στην Ελλάδα η “Ενοχλητική Αλήθεια” διενέμετο με την Καθημερινή]. Από τότε η ταινία προβάλλεται ανελλιπώς στα σχολεία, διαμορφώνοντας μια νέα γενιά ανθρώπων με οικολογικές ανησυχίες.
Αν συνυπολογίσει κανείς ότι η ιδέα του τέλους του κόσμου, σε μια “ευφάνταστη” ποικιλία παραλλαγών [από την οικολογική καταστροφή μέχρι το Zombie Apocalypse], αποτελεί την κινητήρια δύναμη της βιομηχανίας του θεάματος για τη διεκπεραίωση του project: “έμφοβος πολίτης”, λαμβάνει μια ιδέα του τι συμβαίνει στα μυαλά των Climate Kids…
Η έλευση της Greta, σήμερα ακριβώς, που η πρώτη γενιά των γαλουχημένων από τον Al Gore φτάνει στην ενηλικίωση, δείχνει το επαγγελματικό επίπεδο [με χρονοδιαγράμματα κλπ.] της οργάνωσης.