Πίσω στα φαντασματικό μας αφιέρωμα με ένα φοβερό και τρομερό τραγούδι του Jeffrey Lee Pierce [1958-1996] από το πρώτο άλμπουμ των Gun Club, Fire Of Love – πρόταση του stcigar / Back to our ghostly tribute, with an awesome song by Jeffrey Lee Pierce [1958-1996], from Gun Club’s debut album, Fire Of Love – a proposal from stcigar.
It’s cloudy in the west, it looks like rain
My eyes are black holes and I’m burning away
You slaughtered your loving man, killed him in his sleep
The blood and crying of your murder simply stains the sheets
Now, you’re a ghost on the highway
Your gesture is meaningless
You’re lost to the living men
Trailing souls to the end
You thought winning as a woman, meant failing as a friend
It is not an art statement to drown a few passionate men
You made yourself a diamond to blind young men’s eyes
You claim because they want your shine they deserve to walk the line
You’re a ghost on the highway
Your gesture is meaningless
You’re lost forever to the living men
Trailing souls till the end
Yes, I would give you my love so my soul would not starve
But it could never move the honest rock of what you are
You’re a ghost on the highway
You’re like straw and meaningless
I hate you, but I love you
I’ll carry that to the end
If I ever lie with you again, I pray I do not sleep
If I ever close my eyes again, I’d realize what you are to me
You are simply a liar
An animal who bluffs and steals
Until you become a bigger creature’s meal
You’re a ghost on the highway
You’re trash and meaningless
I hate you, but I love you
I’ll carry that to the end
You’re lost on the highway
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Μιας και μιλάμε για φαντάσματα γυναικών, ένα σημάδι των καιρών που έχει περάσει απαρατήρητο, είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει δραματικά η στάση τους απέναντι στη αυτοκτονία. Παλιότερα οι γυναίκες επέλεγαν ανώδυνους και αναποτελεσματικούς τρόπους – χάπια κυρίως ή ξυράφιασμα – με αποτέλεσμα στις περισσότερες περιπτώσεις να καταλήγουν απλά στο νοσοκομείο. Τώρα κρεμιούνται, πηδάνε από ταράτσες, αυτοπυροβολούνται.. Τις προάλλες κάποια έκοψε το λαιμό της με αλυσοπρίονο (!) και σήμερα η άλλη αυτοπυρπολήθηκε και πήδηξε στο κενό. Πρόκειται για εκδηλώσεις ακραίας βίας που θα έκαναν ακόμα και τον πιο απελπισμένο άντρα να το ξανασκεφτεί. Το θέμα δεν είναι οι λόγοι που τις οδηγούν σε τέτοιες πράξεις. Το θέμα είναι ότι ένας άνθρωπος που είναι ικανός να κάνει κάτι τέτοιο στον εαυτό του, είναι ικανός για τα πάντα.
Οι στοιχειωδώς παρατηρητικοί άνθρωποι ξέραμε πάντα ότι οι γυναίκες είναι πιο mean business απ’ τους άνδρες [biologically & mentally]. Ως έφηβος, είχα εναποθέσει ελπίδες για μια ουσιαστική αλλαγή, σε μια μητριαρχικού τύπου κοινωνία. Για να αντιληφθώ γρήγορα ότι το πάπλωμα με τον φεμνισμό, ήδη στα ‘early ’80s, ήταν το πόσο αποτελεσματικά μπορούσαν οι γυναίκες να ανταγωνιστούν τους άνδρες στην παραγωγή υλικών και πνευματικών σκουπιδιών – δέσποζαν, ήδη, τότε.
Ως εκ τούτου καταλαβαίνω ακριβώς αυτό που λες. Και η ελπίδα, ακόμα και [ή μάλλον …ειδικά] σήμερα, μόνο από γυναίκες με στοιχειώδη λογική και …”out of their heads” ταυτόχρονα, μπορεί να προέλθει. Άλλωστε δε νομίζω ότι ακόμα και ένα είδος γεννημένου ηγέτη άνδρα θα πέρναγε πλέον στα πλήθη, και μόνο εκ της συγκεκριμένης ιδιότητας.
UNFORTUNATELY, το “out of their heads” πάει σήμερα προς …μαινάδες μεριά, οι οποίες ψάχνουν για άνδρες να διαμελίσουν.
I like it!
I believe it’s a great song. Thank you for listening!
You’re welcome!