Με όλο τον (απεριόριστο) σεβασμό στον κύριο Μάζη, να επισημάνουμε δυο πράγματα : Η κυβέρνηση του Ιράν δεν μπορεί να μην γνωρίζει το τελικό αποτέλεσμα γι’ αυτήν μιας πέραν ενός ορίου κλιμάκωσης : απέναντί της έχει “υπερδυνάμεις” (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία etc) οι κατ’ εξοχήν αντίπαλες των οποίων (Ρωσία, Κίνα) δεν έχουν προβεί σε κάποιου είδους υποστηρικτική δήλωση, ούτε σε κινητοποίηση – όπως είχαν πράξει οι Ρώσοι στο πρόσφατο παρελθόν. Η ίδια η απώλεια (Χανίγια) δεν αφορούσε σε πολίτη τη χώρας τους.
Δική μου εντύπωση (προσ/εύχομαι να μην αποτελεί απλώς wishful thinking), είναι ότι αυτό πoυ επίκειται είναι μια σκληρότερη, ξανά όμως για το θεαθήναι, απάντηση των Ιρανών τύπου εκείνης του Απρίλη.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δε νομίζω πως η συγκεκριμένη δολοφονία έχει τόσο καθοριστική σημασία για το Ιράν όσο η δολοφονία – γιατί περί αυτού πρόκειται – του πρωθυπουργού τους. Κατά τη γνώμη μου δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μεταξύ των στρατιωτικών δυνατοτήτων του Ιράν και του Ισραήλ. Ο στρατός του τελευταίου είναι ικανός μόνο για σφαγές αμάχων και κατεδαφίσεις εγκαταλελειμμένων κτιρίων σε συνδυασμό με συμβολικές δολοφονίες αντικαταστάσιμων αντιπάλων. Οι δε πρόσφατες απαιτητικές παρακλήσεις τους για βοήθεια σε ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία κάνουν τον πρωθυπουργό τους να μοιάζει όλο και περισσότερο με το Ζελένσκι. Γενικότερα χωρίς την άμεση εμπλοκή των δυτικών δυνάμεων τόσο η Ουκρανία όσο και το Ισραήλ θα είχαν εξαφανιστεί από το χάρτη. Το ενδεχόμενο ενός παγκόσμιου πολέμου που όλοι απεύχονται, είναι αυτό ακριβώς που δίνει ώθηση στις μωροφιλοδοξίες τους.
Δεν έχω την εποπτεία που χρειάζεται για να κάνω μια συγκριτκή αξιολόγηση των δύο στρατών. Με δεδομένο πάντως ότι ο πόλεμος την σήμερον διεξάγεται περισσότερο δια του πατήματος κουμπιών και όποιος ζήσει, ο ισραηλινός στρατός ( = το equipment που διαθέτει) μου φαίνεται πιο “αξιόμαχος”. Ο μόνος τομέας στον οποίο οι Ιρανοί υπερτερούν είναι τα drones, χιλιάδες απ’ τα οποία φιλοδωρούν στους Ρώσους.
Φοβάμαι ότι παρά τα κοινά όντως στοιχεία σε επίπεδο συμπεριφοράς, οι Νετανιάχου – Ζελένσκι δεν είναι το ίδιο : ο δεύτερος είναι pure μαριονέτα, ο πρώτος (μέσω ισραηλινού λόμπι) πιο πολύ με μαριονετίστα μου μοιάζει.
Η δική μου, διαισθητική εκτίμηση είναι ότι διαφαινόμενη στο βάθος είναι μια διαδικασία step – by – step ξεπουλήματος των Παλαιστινίων και από τους Ιρανούς, οι οποίοι κάνουν απλώς μια σειρά κινήσεων για τα μάτια. Γα να μη φτάσω στο “ναδίρ” της συνωμοσιολογίας, εικάζοντας ότι και τον Πρόεδρό τους και τον Χανίγια οι ίδιοι τους έφαγαν (ή άφησαν να δολοφονηθούν) ως εμπόδια σ’ αυτή τη διαδικασία. Το μέλλον της περιοχής προβλέπεται λαμπρό ελέω Κίνας (ο Xi έχει πετύχει το ακατόρθωτο : προσέγγιση Ιράν – Σαουδ. Αραβίας, ergo, μακροπρόθεσμα, Ιράν – Ισραήλ). Οι Παλαιστίνιοι αποτελούν απλώς ένα πρόβλημα, για την επίλυση του οποίου, λογικά, κανείς δεν ενδιαφέρεται – εκτός αν ζούμε σε ένα πλανήτη ανθρωπιστών και δεν το είχαμε καταλάβει.
Συμφωνώ σε όλα με την εύλογη επιφύλαξη του αξιόμαχου του ισραηλινού στρατού. Το “συνωμοσιολογικό ναδίρ” που αναφέρεις είναι το πρώτο που σκέφτηκα και συνεχίζω να θεωρώ εξαιρετικά πιθανό. Παρεμπιπτόντως μια μορφή “παγκόσμιας διακυβέρνησης” υπό την ηγεμονία των Κινέζων είναι κατά τη γνώμη μου μονόδρομος αν θέλουμε να επιβιώσουμε σαν είδος. Οι Κινέζοι εξάλλου είναι οι μόνοι με μακροπρόθεσμο σχέδιο και την ικανότητα να το πραγματοποιήσουν. Οι άλλοι λίγο πολύ μαλακίζονται.
Το των Κινέζων χρειάζεται τεράστια συζήτηση, για την οποία δεν είμαι έτοιμος αυτή τη στιγμή (πρέπει να επιστρέψω στο …ξεκούτιασμα). Αλλά όπως θα θυμάσαι για μένα αποτελεί απλώς εναλλακτική μορφή εφιάλτη – εφιαλτικότερου από αυτόν της “κλασικής” Made in USA παγκοσμιοποίησης. Ως προς το ότι οι Κινέζοι είναι 100% mean business σε σχέση με τα “δικά μας” κνώδαλα, ούτε συζήτηση, εννοείται.
Η “κλασική” παγκοσμιοποίηση έφτασε στο αποκορύφωμά της κατά την εικοσαετία 1990-2010 μαζί με την κοινοβουλευτική δημοκρατία και δεν πρόκειται να επιστρέψει. Μια “κινεζική” εκδοχή της είναι το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε στο μέλλον. Η διαφορά της γνήσιας κινεζικής δικτατορίας από τη δυτική απομίμησή της είναι ότι κατά τεκμήριο η πρώτη έχει και τα σχετικά πλεονεκτήματα.