Στη Σινγκαπούρη, ένας “σκύλος” – ρομπότ κυκλοφορεί σε πάρκα …ζητώντας ευγενικά από ποδηλάτες και τζόγκερς να κρατoύν αποστάσεις. Σαν αυτό να μην ήταν αρκετά σουρεαλιστικό, ο “σκύλος”, όταν δεν έχει ποιους να ορμηνέψει, επαναλαμβάνει συνθήματα όπως “ας κρατήσουμε τη Σινγκαπούρη υγιή”…
Ο ευγενικός τόνος του “όντος”, που μοιάζει περισσότερο με μηχανική κίντρινη ακρίδα, είναι η βιτρίνα ενός ανελαστικού πακέτου μέτρων, στα οποία περιλαμβάνονται τσουχτερά πρόστιμα και φυλακίσεις.
Το όνομα του είναι SPOT, με pedigree του πηγαίνει αρκετά χρόνια πίσω, φτάνοντας το 2004, χρονιά που η Boston Dynamics κατασκεύασε τον πρώτο μηχανικό σκύλο.
Άλλωστε, ένα μεγαλύτερο, πιο heavy duty robot, μεγέθους αυτοκινήτου, κινείται σε δρόμους και πλατείες της ίδιας πόλης, υπενθυμίζοντας στον κόσμο “να μην τριγυρνάει άσκοπα” και ότι “οι συγκεντρώσεις απαγορεύονται”. Αυτά, σε τόνο μη επιδεχόμενο αντιρρήσεις.
Ο αριθμός των διαφορετικών μοντέλων που περιφέρονται στο αστικό τοπίο της Σινγκαπούρης είναι άγνωστος. Θα έλεγε κανείς ότι ένα άλλο σκέλος του πειράματος για το οποίο έχουμε ξαναπεί, αφορά σε συγκριτικό τεστ ηλεκτρικών συσκευών “καθοδήγησης” του προβατοποιημένου πολίτη.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται για μένα ότι τίποτε δεν περιγράφει καλύτερα τη σημερινή και αυριανή κατάσταση από δύο κορυφαία βιντεοπαιχνίδια, το deus ex του 2000 και το half life 2 του 2004, στα οποία έχω αφιερώσει μερικές – πολλές – από τις πιο ενδιαφέρουσες ώρες της ζωής μου. Η επιδημία, το πολυπόθητο φάρμακο, η διαπλοκή, τα ψέμματα των ειδικών, η καραντίνα, το αστυνομικό κράτος, το man-machine merging, τα spying drones, ακόμα κι ο σκύλος..
Πρόκειται για 100% terra incognita για μένα. Έχω μια αντιπάθεια για τα video games, ίσως δυσεξήγητη για κάποιον που διαβάζει ε.φ. από 10 χρόνων και δουλεύει με το Cubase από το 1990.
Από καιρού εις καιρόν το νιώθω ως κενό, γιατί είναι προφανές ότι η εντρύφηση πρέπει να είναι total eye-opener από “κοινωνιολογικής” απόψεως. Μετά πάλι το ξεχνάω. Πού θα μου τα πάει…
Για μένα ήταν το απόλυτο παιδικό απωθημένο ένεκα ότι από σπίτι δεν είχε φράγκο για φλιπεράκια ή μάλλον δεν είχε φράγκο γενικότερα. Τα τελευταία χρόνια έχουν φλωρέψει κι αυτά, όπως έχουν φλωρέψει τα πάντα, το αυθεντικό deus ex πάντως – μιλάμε τώρα για την τελειωτική βίβλο της συνωμοσιολογίας – θα το έχω παίξει μέχρι και τριαντάωρο σερί με διαλείμματα μόνο για κατούρημα..