Μια επαναληψούλα που και που δε βλάπτει. Γιατί καλό είναι να θυμόμαστε : η Kamala Harris υπήρξε επί τέσσερα χρόνια η πιο ισχυρή γυναίκα, και το δεύτερο πιο ισχυρό πρόσωπο στον πλανήτη, μετά τον …Joe Biden.
Εκατομμύρια άνθρωποι ψήφισαν την “πρώτη έγχρωμη γυναίκα αντιπρόεδρο & υποψήφια για την προεδρία των ΗΠΑ”. Η οποία, στην Ελλάδα (όπως και στην Ευρώπη) ήταν η εκλεκτή σύσσωμου του “δημοκρατικού τόξου” και των δημοσιογραφικών του μέσων. Η σκανδαλώδης εύνοια της “ελληνικής κυβέρνησης” και των …γαλάζιων μίντια προς την κυρία Harris είναι ένας απ’ τους λόγους που, ως κράτος, τρέχουμε αυτή τη στιγμή και δεν προλαβαίνουμε.
ΥΓ. Κάτω, η πυραμίδα της εξουσίας του ρεπουμπλικανκού κόμματος, σύμφωνα με τους φαν της Kamala, όπως δημοσιεύθηκε πρόσφατα.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Εντωμεταξύ κάτι έχει πάθει το σχετικό πρόγραμμα της google και τις τελευταίες μέρες έχει σταματήσει να μου ανανεώνει τις ειδήσεις. Το βλέπω σαν σημάδι ότι πρέπει να περιορίσω την υπερβολική έκθεση στην επικαιρότητα. Πλάκα έχει παρεμπιπτόντως αυτό με την πυραμίδα. Τι γνώμη όμως έχουν για τον Τραμπ αυτοί που τον ψήφισαν?
Trust me, ο τύπος διανύει περίοδο αποθέωσης. Και όχι μόνο απ’ τον “απλό λαό”. Ακόμα και οι πιο well-respected analysts (Scott Ritter, Jeffrey Sachs, John Mearsheimer etc) εξαίρουν την πολιτική του σε Ουκρανία και Ευρώπη και τη στάση του απέναντι στη Ρωσία.
Ανέκαθεν ο Τραμπ είχε την ικανότητα να προκαλεί πολωτικές αντιδράσεις. Για μας εδώ πάντως δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτα σε πρακτικό επίπεδο παρά τις περί του αντιθέτου εντυπώσεις. Είναι όμως νωρίς ακόμα.
Να τι εννοούσα χτες όταν αναφερόμουν – πρώτη αναλυτική αναφορά μου προ διετίας αμέσως μετά τις τελευταίες εκλογές (για να το παραστήσω κι εγώ λιγάκι τον προφήτη) – στο επιτυχημένο ευρωπαϊκό πείραμα Μητσοτάκη, τις πρακτικές του οποίου θα εφαρμόσουν με τη σειρά τους και άλλα ευρωπαϊκά καθεστώτα.
https://www.cnn.gr/kosmos/story/466486/roumania-apagoreytike-i-ypopsifiotita-tou-akrodeksioy-georgkeskou-gia-tin-proedria
Αν, όπως ελπίζω, εννοείς τη μέσω “νομικών” διαδικασιών εξάλειψη της Χρυσής Αυγής, συμφωνώ 200%. Εξ ου και η πάγια άποψή μου, ότι η τελευταία που δικαιούται (δια) να ομιλεί για εργαλειοποιήσεις ανθρωπίνων τραγωδιών, είναι η κουλοκυβέρνηση, η οποία πρώτη προέβη σε τέτοια εργαλειοποίηση, παρέα με το υπόλοιπο …δημοκρατικό τόξο. Με σκοπό την εξαφάνιση μιας πολιτικής οντότητας (“κόμμα”, “μόρφωμα” …whatever) δια της μεταβαπτίσεώς της σε εγκληματική οργάνωση. Και η οποία, είτε άρεσε σε κάποιον είτε όχι, εκπροσωπούσε μέρος του εκλογικού σώματος, το οποίο φυσκά μόνο από “νεοναζί” * δε αποτελούνταν (το τί ήταν η ίδια η ΧΑ δεν είναι της παρούσης). Όποιος πληκτρολογήσει “Χρυσή Αυγή” μπορεί να βρει μα σειρά από “παρεξηγήσιμα” (see if I care!) κείμενά μου επί του θέματος.
* Αναρωτιόμουν πάντα πόσοι ψηφοφόροι της ΧΑ θα μπορούσαν να απαντήσουν σε ένα ερώτημα του στιλ, “διαφορές ναζισμού από φασισμό” ας πούμε. Πιστεύω, ελαχιστότατοι. Γιατί το πάπλωμα του καυγά, ο λόγος που ψήφιζαν το “μόρφωμα” ήταν η ανάγκη διεξόδου απ’ την ενιαία, άθλια πολιτική όλων των υπολοίπων στο μεταναστευτικό, τους Τούρκους κτλ., για να μη μιλήσουμε για διαπλοκές, ολιγάρχες …εσωτερικού και εξωτερικού και δε συμμαζεύεται.
Προσωπικά τους οπαδούς της “ακροδεξιάς”, του “νεοφασισμού” or whatever ούτε τους καταδικάζω (πόσο μάλλον όταν προέρχομαι από σχετικό οικογενειακό υπόβαθρο) αλλά ούτε και τους δικαιολογώ. Ναι μεν οι περισσότεροι δεν έχουν κάποιο στέρεο θεωρητικό υπόβαθρο – λες και υπάρχουν πολλοί σε οποιαδήποτε παράταξη που έχουν – αλλά, δεν μπορεί, κάτι θα έχει πάρει το αυτί τους, έστω και με τη μορφή δυσφήμισης ή κατάρας. Απλά οι άνθρωποι αντιδρούν με παρόμοιο τρόπο σε όμοιες καταστάσεις. Και η σημερινή κατάσταση έχει πολλά κοινά με την περίοδο του Μεσοπολέμου. Από κάποιες απόψεις οι αυθεντικοί φασίστες ήταν περισσότερο “αθώοι” από τους μοντέρνους επιγόνους των, με την έννοια ότι ο φασισμός ήταν τότε κάτι πρωτόγνωρο και “γουάου”, οι δε συνέπειές του αδιαφανείς. Οι σημερινοί αντιθέτως γνωρίζουν πάνω κάτω το τι και το πώς, αλλά το εγκρίνουν nevertheless. Μπορεί κάποιοι να πιστεύουν ότι αυτή τη φορά το outcome θα είναι διαφορετικό. Ή μπορεί και να εύχονται να είναι το ίδιο και χειρότερο. Ή – το πιθανότερο – μπορεί να μην τους νοιάζει καθόλου.
Ως προς τις συνέπειες του φασισμού πάντως, ο βαθμός στον οποίο είναι, αποκλειστικά τουλάχιστον, δικές του …ελέγχεται. Γιατί οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι (για κάποιους τουλάχιστον, αυτό …υποτίθεται, και δεν εννοώ μόνο την “ΕΣΣΔ”) είναι συνυπεύθυνοι, και για το ξεκίνημα του ΒΠΠ, και για τις συνθήκες που οδήγησαν σ’ αυτό.
Βασικά πρόκειται για δράση-αντίδραση. Από ιστορικής απόψεως δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανένα. Παρεμπιπτόντως δεν αποκλείεται να δούμε (αν προλάβουμε φυσικά!) μετά την αποτυχία του νεοφασισμού – την οποία θεωρώ δεδομένη και μάλιστα με τα δικά του κριτήρια – να δούμε και κάποιας μορφής νεκρανάσταση του κομμουνισμού.
Δεν τίθεται θέμα κατηγορίας, εννοείται – αν και …έχει πλάκα να ακούγεται αυτό υπό τις σημερινές συνθήκες μετατροπής του “πολιτικού” λόγου σε “θεολογική” διδασκαλία περί Αιωνίου Πυρός και Κολάσεως.
Από κει και πέρα, οι της “παγκοσμιοποίησης” (το αφήγημα περί την οποία, επαναλαμβάνω, κάθε άλλο παρά παρωχημένο είναι, απλώς συνιστά την αληθινή ερμηνεία του “America first”) δεν μπορεί παρά να επιλέξουν ένα είδος διεθνοποιημένου φασισμού, αν μπορεί να νοηθεί κάτι τέτοιο (φυσικά και μπορεί – ο ίδιος ο Χίτλερ …παγκοσμιοποιητής ήταν, in long terms) υπό την έννοια ότι, στο σχεδιασμό του, εκ των ων ουκ ανευ ρόλο θα παίζουν πλέον οι CEOs των πολυεθνικών.
Και επειδή πολύ σωστά imho αναφέρθηκες στο μεσοπόλεμο, η σχέση ανάμεσα στα προγράμματα των Hitler, Mussolini, Stalin και …Roosevelt δεν είναι όσο θα ‘πρεπε γνωστή. Ο τελευταίος, παρεμπιπτόντως, ήταν εκδηλωμένος λάτρης του Duce. 🏛
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι προς τα εκεί ωθείται το πράγμα. Το πρόβλημα βέβαια με το “φασισμό” είναι ότι ως εθνικιστικό εκ δόγματος κίνημα τείνει προς την αντιπαλότητα μάλλον παρά προς τη συνεργασία ιδιαίτερα μάλιστα μεταξύ γειτόνων. Για να συμπήξουν κάποια βιώσιμη συμμαχία τα σχετικά καθεστώτα είναι υποχρεωμένα είτε να προδώσουν τις αρχές τους είτε να υποταχθούν στον ισχυρότερο εξ αυτών που είναι κατά βάση το ίδιο.
Μπα, κανένα πρόβλημα δεν (νομίζω ότι) υπάρχει, δεδομένου του ότι όσο ανελαστικά εθνικιστικό είναι το φασιστικό ( = μόνο για τον ισχυρό), αλλά τόσο διεθνιστικό είναι και το κομμουνιστικό ( = αναιρείται για πλάκα μέσω καινοφανών ευρημάτων του τύπου “σσιαλισμός σε μια χώρα”). Η δε αντιπαλότητα, αν το όλον διέπεται αξιωματικά απ’ το δίκαιο της ισχύος, πάει εύκολα περίπατο. Στο κάτω-κατω, βάση και των δυο συστημάτων είναι ο παραμερισμός του “ατομικού καλού” προς χάριν του συνόλου. Αν στις δυο πλευρές της εξίσωσης βάλουμε εθνότητες στη θέση των ατόμων, μια χαρά θα χορέψουμε όλοι μαζί στο ρυθμό του “Αγγλοσάξονα” ή του οποιουδήποτε, αν πεισθούμε (σιγά το δύσκολο) ότι είναι για το καλό της “ανθρωπότητας”.
Καλά δεν το συζητάμε. Διάθεση να υπάρχει και δικαιολογίες βρίσκονται άφθονες anytime. Εδώ επικαλέστηκαν τη διδασκαλία του Χριστού για να σκοτώσουν κόσμο και κοσμάκη. Απλά στην περίπτωση αυτή επανερχόμαστε στα ίδια. Πολύ κακό δηλαδή για το τίποτα.
Αυτό όμως, το του Χριστιανισμού και των χρήσεών του, είναι το καλύτερο παράδειγμα για να αντιληφθεί κάποιος την ελλειματικότητα, ή και τις ύποπτες προθέσεις πίσω από θεωρίες που ταυτίζουν το σύνολο των δεινών της ανθρωπότητας με “τη θρησκεία”, “τον εθνικισμό”, “τον ταξικό διαχωρισμό” κοκ. Απ’ τα οποία αρκεί να απαλλαγούμε μια για πάντα, για να ξεκινήσει η εκπληρωμένη ουτοπία, η οποία είναι around the corner.