Το πνεύμα, θαυμαστικό κατά κανόνα, που διέπει τις συζητήσεις γύρω απ’ το χτύπημα των Αμερικανών στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν είναι το ίδιο που διέπει την ενημέρωση στο σύνολο της: ποσοτικοποίηση.
“Οι αεροπορικές επιδρομές έλαβαν χώρα στις 22 Ιουνίου 2025, μεταξύ 22:40 και 23:05 GMT (02:40-03:05 ώρα Τεχεράνης), 125 αμερικανικά στρατιωτικά αεροσκάφη συμμετείχαν στην επιχείρηση, συμπεριλαμβανομένων 7 βομβαρδιστικών B-2 Spirit stealth, 14 βόμβες GBU-57 Massive Ordnance Penetrators (MOP), γνωστές ως «bunker busters», βάρους 13.600 κιλών (30.000 λίβρες) η καθεμία, ρίχτηκαν στη μονάδα Fordow, 2 βόμβες GBU-57 ρίχτηκαν στη μονάδα Natanz, 24+ κρουζ missiles Tomahawk εκτοξεύτηκαν από υποβρύχιο στη μονάδα Isfahan”.
Στοιχεία όπως τα παραπάνω απορροφώνται άπληστα απ’ τον διψασμένο για ενημέρωση “πολίτη”, άσχετα αν αδυνατεί να προβεί σε αποτίμησή τους, συγκρίνοντας τα πχ. με ομοειδείς περιπτώσεις – αγνοώντας αν υπάρχουν καν τέτοιες.
Το φαινόμενο παρουσιάζει ενδιαφέρον καθότι απαντάται σχεδόν παντού (να μην ξενάμε τις αποτιμήσεις δίσκων με βάση τις πωλήσεις τους, ή συναυλιών με βάση τους τόνους καλωδίου / αριθμούς γιγαντοοθονών που χρησιμοποιήθηκαν σ’ αυτές) …Εκτός απ’ τις περιπτώσεις όπου θα έπρεπε : πέρα πχ. από κάποιες παραθέσεις στοιχείων, χονδροειδώς παραποιημένων και εύκολα αντιστρέψιμων, η εκστρατεία “ενημέρωσης” για το κλίμα διεξάγεται δια της ατέρμονης επανάληψης βαρυσήμαντων λέξεων & φράσεων, με σκοπό την υπνώτιση / εκφοβισμό του κόσμου (φωτό : με το που ανέβηκε λίγο η θερμοκρασία, οι ξεφτιλαίοι έχουν λυσσάξει…)
Εκεί όμως που συντελείται το αληθινό όργιο είναι το …μεταναστευτικό, η αναθέρμανση του οποίου επιχειρείται ήδη :
(η συνέχεια από κείμενο του 2019, δημοσιευμένου στο blog – εδώ)
…Εκεί αίφνης, οι υπολογισμοί εγκαταλείπονται και αφήνεται να διαλάμψει το συναίσθημα …Ουδείς απ’ τους “ανθρωπιστές” πολιτικούς, δημοσιογράφους και καλοπληρωμένους αλληλέγγυους, μπαίνει στον κόπο να απαντήσει : Πόσους ακριβώς, έστω περίπου, μετανάστες μπορεί να δεχτεί μια χώρα 10.000.000 κατοίκων και 1.000.000 ανέργων, που προσπαθεί να βγει από δεκάχρονη οικονομική κρίση; Κάποιου είδους μελέτη δεν θα έπρεπε να έχει εκπονηθεί, με δείκτες και συντελεστές που θα έδιναν ένα τόνο ρεαλισμού στις συζητήσεις; *
Όταν πρόκειται για τον “καθημαγμένο” πολίτη, τα νούμερα έρχονται με σπουδή να ψαλιδίσουν διεκδικήσεις και ελπίδες, προσγειώνοντάς τον στην ψυχρή πραγματικότητα. Όταν πρόκειται για τον καλό μας μετανάστη, ξεκινάει αίφνης ένα αφήγημα που μας ταξιδεύει στη “χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου” …κάπου ανάμεσα σε Βασιλάκη Καΐλα και Νίκο Ξανθόπουλο.
Ας πούμε ότι έχουμε μια περιοχή όχι αραιοκατοικημένη, με πληθυσμό 90.000 χιλιάδων, οι οποίοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την αγροκαλλιέργεια. Εάν φορτώσεις σ’ αυτήν τη περιοχή …20.000 επιπλέον, πού θα χωρέσουν ακριβώς; τι δουλειές θα κάνουν, πως θα τραφούν; Υπάρχει άλλο σενάριο επιβίωσής τους, απ’ το να εκτοπίσουν τελικά κάποιους αυτόχθονες; Ή “έστω” να υποβαθμίσουν τη ζωή τους;
Οι αριθμοί δεν έχουν διαλεχτεί τυχαία: ισχύουν για τη Λέσβο.
Και ας αφήσουμε το θηριώδες ζήτημα, που καραδοκεί πίσω απ’ τα απλά και τα στοιχειώδη: το της “συμβατότητας” αυτών των ανθρώπων …όχι μόνο με μας, αλλά και μεταξύ τους.
* …γιατί μπορεί τελικά να αντέχουμε άλλες εκατό ή διακόσιες χιλιάδες, ή κι ένα εκατομμύριο – δεν είμαι ειδικός, δεν ξέρω. Άλλωστε, άκουσα πρόφατα την Σώτη Τριανταφύλλου να λέει [ως ειδικός;] σε κάποιο πάνελ ότι “οι μετανάστες δεν είναι τόσοι πολλοί”. Προσθέτοντας ότι “έχουν κάνει μεγάλη διαδρομή για να έρθουν εδώ …δεν μπορείς να έτσι απλά να τους διώξεις”, και ότι “πρέπει να καταγράφονται και να αφήνονται ελεύθεροι, …υπό τον όρο να σέβονται τους νόμους του κράτους”…
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Σαν εκείνη την αλήστου μνήμης διαφήμιση του Ariel που ήταν λέει “το μοναδικό με μπλε και πράσινους κόκκους”. Λες και ξέραμε τώρα εμείς what is that supposed to mean.
Ήμουν στην 1η ή 2α Δημοτικού όταν εκ τύχης μυήθηκα στα μυστικά, βλ. στην απάτη, της διαφήμισης : στενό συγγενικό μου πρόσωπο ήταν “στέλεχος” της Lever Hellas, εταιρίας που μεταξύ άλλων έβγαζε (βγάζει ακόμα;) το Skip! Ο καημένος ο θείος ο Γιάννης (R.I.P) μου λέει λοιπόν μια μέρα που μιλούσαμε γα τις διαφημίσεις : “αυτό με τους 29 κατασκευαστές πλυντηρίων που συνιστούν Skip (“αυτοί ξέρουν!”) δεν έχει καμιά σχέση με πραγματικότητα, μια μπούρδα είναι που τη σκέφτηκε ένας και απλώς αποδείχτηκε πιασάρικη, εξ ου και τελικά έγινε σλόγκαν”. Θυμάμαι ακόμα την εντύπωση που μου έκανε αυτό που αποτελούσε την πρώτη επαφή μου με το φαινόμενο του lying in your face ως …παραδεδεγμένη πρακτική, χωρίς δηλ. συνέπειες.
Η εμπειρία του κορωνοϊού και των εμβολίων μας δίδαξε ότι οι περισσότεροι “ειδικοί” των μίντια (και όχι μόνο) δεν διαφέρουν σε τίποτα απ΄ τους ηθοποιούς – “γιατρούς” των διαφημίσεων. Meaning : δεν είναι περισσότερο γιατροί από εκείνους.
Καλά στην εποχή των Ιζόλα και Πίτσος αμφιβάλλω αν υπήρχαν καν 29 κατασκευαστές πλυντηρίων. Στην ελληνική αγορά τουλάχιστον. Και είχα θέσει το ζήτημα επανειλημμένα στους γονείς μου. Χωρίς απόκριση εννοείται.
…Εννούσε προφανώς (η διαφήμιση) international κατασκευαστές πλυντηρίων! 😜 Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η χώρα της Πίτσος (“εμπιστοσύνη!” – φωνή : Βύρων Πάλλης) και της Ιζόλα, σε σύγκριση με την τωρινή, ευημερούσε!
Δεν το συζητάμε. Τότε η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας ήταν όντως.. η βαριά βιομηχανία. Και όχι μόνο φυσικά στην Ελλάδα.
Εν τω μεταξύ, και μόνο από την ’80s ΠΑΣΟΚ – ίζουσα “αποφορά” του ακρωνύμιου …ΟΠΕΚΕΠΕ, χώρια τη γενικότερη βοθρίλα της ελληνικής πολιτκής σκηνής, είχα επιμελώς αποφύγει να ασχοληθώ με την υπόθεση. Και να που εν τέλει εμφανίζεται η προοπτκή το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ να ρίξει την κυβέρνηση.
Νομίζω ότι καταλληλότερη στγμή δεν υπάρχει γι’ αυτό, με την έννοια του “ή τώρα η ποτέ”. Και με την ελπίδα (το λες και κατάντια) να βγει μπροστά κάνας συνδυασμός Σαμαρά – Μπουχέσα, aka Καραμανλή, μήπως γλιτώσουμε τα χειρότερα.
Δεν παρακολουθώ την υπόθεση, αλλά προσωπικά πολύ αμφιβάλλω. Τα καραγκιοζιλίκια του ΟΠΕΚΕΠΕ (στον οποίο εργάζεται στενό συγγενικό μου πρόσωπο) είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες. Τι άλλαξε τώρα?
Υποθέτω αυτό που αλλάζει πάντα σ’ αυτές τις υποθέσεις : η ρουτίνα βαφτίζεται “πρωτοφανές φαινόμενο” γιατί κάποιος πρέπει να πληρώσει.
Και πώς να υπερασπιστεί τον εαυτό του; “δεν έκανα τίποτα παραπάνω απ’ αυτό που έκαναν κι οι άλλοι”;
Εκπλήσσομαι μόνο από την επιλογή του Βορίδη ως εξιλαστήριου θύματος. Αλλά ούτε και την επιλογή του Άκη (Τσοχατζόπουλου) είχα πολυκαταλάβει παλιότερα για να πω την αλήθεια.
Ένας θεός ξερει τι παρασκήνιο παίζεται, ίσως και σχέση έχον με το μεταναστευτικό που “χειριζόταν” ο εν λόγω… Εννοείται ότι είναι μια τελείως πληκτική υπόθεση, ελπίζω απλώς αυτό που περιμένουμε (η πτώση Κούλη) να γίνει τώρα, που και στο μη περαιτέρω είμαστε, και εναλλακτική λύση υπάρχει, υποτίθεται, στρωμένη. Meaning = Ο Σαμαράς είναι de facto ευνοούμενος του “κύκλου Τραμπάκουλα”.
…Τα περί “περιφρονήσεως” του οποίου Τραμπάκουλα προς τον δικό μας, by the way, στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, με την οποία βούιξε και καλά ο τόπος, ήταν καθαρές γελοιότητες.
Δεν έχω ιδέα. Κάτι έχω πάθει και δεν διαβάζω ούτε καν τίτλους τις τελευταίες ημέρες. Εποχιακή αλλεργία?🤢🤮
Μην τρέφεις και πολλές ελπίδες πάντως για σύντομη πτώση της παρούσας κυβέρνησης. Όπως έχουμε πει και (πολύ) παλιότερα, η χώρα μας θα είναι πιθανότατα η τελευταία που θα προσχωρήσει στο στρατόπεδο της ακροδεξιάς και αν. Άσε που η κυβέρνηση Μητσοτάκη παίζει να είναι το αντίστροφο του γεφυριού της Αρτας. Ολημερίς τη γκρέμιζαν, το βράδυ εχτιζόταν!
Μου είναι απαραίτητο εκ φύσεως ένα θετικό σενάριο. Χωρίς την ιδέα μιας διεξόδου διαφυγής γίνομαι επικίνδυνος – τουλάχιστον για τον εαυτό μου. 😇
Και η στιγμή είναι ιδανική μέσα στην κακοδαιμονία της : οι Ευρωπαίοι που μας εγκαλούν για σκάνδαλα κλπ. απεμπολούν χωρίς “περιττές εξηγήσεις” σχέδια δεκαετιών, προεξάρχοντος του μέχρι χθες ευαγγελίου τους (aka …πράσινη συμφωνία), εν ονόματι της “ανάγκης για επανεξοπλισμό”, βάζοντας κανονικά πλώρη για πόλεμο, στ’ όνομα του οποίου θα πεινάσει κόσμος – άσε τους κωλότουρκους που μας φοράνε απ’ την πίσω πόρτα. Εν ολίγοις, δε βλέπω πώς θα συγκατηθεί η περίφημη άνοδος της (ακρο-)δεξιάς παντού.
Άσε τις σφαλιάρες που τρώμε εμείς, οι οποίες έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Νομίζω ότι οσονούπω ακόμα και οι μεγαλύτεροι των Κουλογλυφτών θα γίνουν …αυστηροί με την Κουλοκυβέρνηση.
Ταυτόχρονα υπάρχει η έμφαση στο ρόλο των δυο “πρώην πρωθυπουργών”, πηγάζουσα (έτσι θεωρώ, ή μάλλον είμαι σίγουρος) από αμερικανοπρεπείς κύκλους : Ο Τραμπάκουλας προκρίνει πατριώτες σε θέση ισχύος, ιδίως αν πρόκειται για πατριώτες πιστούς στον ίδιο. Οι λεπτομέρειες (της κόντρας μας πχ. με τους Τουρκαλάδες) δεν τον ενδιαφέρουν, αρκεί να κάνει τη δουλειά του. Οπότε αυτό που απομένει είναι να αποκτήσουμε ένα πρωθυπουργό που ενδιαφέρεται για τη χώρα και όχι για την ευρωπαϊκή καριέρα του. Γιατί τώρα αυτό έχουμε.
Σχεδόν στοιχηματίζω ότι προκύπτουν εκλογές μέσα στο φθινόπωρο, ίσως και νωρίτερα.
Εννοείται ότι όλα παίζουν – εν αγνοία μου – αν και το συγκεκριμένο σενάριο μού φαίνεται μάλλον απίθανο για λόγους περισσότερο αισθητικούς. I mean, όταν κάποιος πεθαίνει (όπως οι δύο προαναφερθέντες πολιτικά) στην αρχή σου φαίνεται κάπως αφύσικο. Καθώς περνάνε όμως τα χρόνια, σου φαίνεται ακόμα πιο αφύσικη μια υποθετική του επιστροφή. Κάπως έτσι μού φαίνεται παρεμπιπτόντως και η επιστροφή του Τραμπ μετά το τετραετές του καθαρτήριο. Σα να μην είναι ακριβώς το ίδιο άτομο. Σα να πρόκειται για ζόμπι.
Μια χαρά ζωντανοί μου φαίνονται, considering the circumstances. Για την ακρίβεια, είναι η μόνη αντιπολίτευση που υπάρει αυτή τη στιγμή στη χώρα. Εννοώ ασκούμενη από ανθρώπους που έχουν στοιχειώδη σχέση με το πώς ασκείται εξουσία (κριτήριο που εξαιρεί a priori Βελόπουλους, Νασιούς και Λατινοπούλου).
Ούτε και τεραστίας ηλικίας είναι, με όρους πολιτικής τουλάχιστον : Σαμαράς 74, Μπουχέσας 68.
Δεν έχει σχέση με την ηλικία. Το ίδιο αίσθημα έχω πχ και για τον Τσίπρα.
Με τον (κωμικοτραγικώ τω τρόπω επανελθόντα) Τσίπρα το έχω κι εγώ. Όχι όμως με τους άλλους. Και δεν πιστεύω ότι έχει να κάνει με την προτίμησή μου.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, το “μόρφωμα” που συσπείρωσε κάποια στιγμή ο Τσίπρας, συνιστά ένα συνοθύλευμα ατόμων κυριολεκτικά χαμένων στο διάστημα (βλ. περιπέτεια Κασσελάκη και κατάληξή της με …Φάμελλο). Τα οποία άτομα δε νομίζω ότι θα μπορέσουν ποτέ ξανά να φτιάξουν πλειοψηφία.
Again, who knows…
Το συγκεκριμένο “μόρφωμα” βρέθηκε απλά για μια στιγμή στον κατάλληλο τόπο και χρόνο. Είναι η ζωντανή-νεκρή απόδειξη της τύχης ως του πλέον καθοριστικού παράγοντα στη ζωή.
Exactly my point, ως προς το one-off του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά στην τύχη δεν πιστεύω (“ο Θεός δεν παίζει ζάρια!”) άσχετα αν είναι αδύνατο να γνωρίζει κανείς με ακρίβεια τις παραμέτρους καθορισμού των εξελίξεων.
Πάντως σίγουρα είναι πιθανότερη μια επιστροφή …Σαμαρά, που και εμένα σουρεάλ μου φαίνεται, απ’ όσο μια επιστροφή Τσίπρα στον πρωθυπουργκό θώκο.
Στη φάση που βρισκόμαστε βέβαια δεν ξέρω αν το να μας κυβερνάει ζόμπι θα είχε κάποια αισθητή διαφορά.
Η Ελλάδα πάντως από την Ευρώπη πρωτίστως λαμβάνει εντολές. Τα eurolizards βλέπεις κατέχουν το σύνολο του χρέους μας. Από Αμερική δευτερευόντως και πάλι μέσω Ευρώπης. Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη χώρα μας ο Τραμπ. Ούτε καν η πρέσβειρά του δεν έχει έρθει ακόμα.
Όντως από τα euro-lizards παίρνουμε εντολές. Και όντως ακόμα να έρθει η “πανέμορφη” Κίμπερλι.
Αλλά μια χαρά ενδιαφέρον έχει για μας ο κυρ-Τραμπάκουλας, καθώς αποτελούμε, εμείς και οι Τσίμπριοι, το μόνο αποκούμπι του Ισραήλ στην περιοχή. Κι αντί να το πουλάμε αυτό προς πάσαν κατεύθυνση, τρέχουμε πίσω απ’ τους κωλότουρκους.
Για το Μητσοτάκη είναι που δεν έχει ενδιαφέρον ο ΝΤ. Για την Ελλάδα έχει.
Ο οποίος Μητσοτάκης (για πρώτη φορά μετά από χρόνια θα ασχοληθώ με την ελληνική πολιτική σκηνή – αναμένεται γέλιο…) το παίζει τώρα βράχος, αδιάφθορος και έτοιμος για …κάθαρση.
Γενικότερα το παίζει ο Μητσοτάκης. Και καλά κάνει, αφού τον παίρνει.
[Τώρα που ξαναβλέπω τις παραπάνω προτάσεις.. ακούγονται κάπως😅😇]
Εν τω μεταξύ, παμμέγιστος, R.I.P., θα τον τιμήσουμε κτλ. κτλ. Αλλά στη συγκεκριμένη φωτογραφία ο Schifrin δε φέρνει λίγο σε …Τσιβιλίκα;
Έχεις δίκιο. Φέρνει και πολύ μάλιστα. Για κάποιο λόγο πάντως εμένα μου θύμισε αρχικά τον Carl Sagan.
Κι απ’ αυτόν έχει, αλλά είναι το ύφος κυρίως που φέρνει σε Τσιβιλίκα σε εξώφυλλο τηλεπεριοδικού των ’80s.