Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα τι είναι αυτό που με αηδιάζει στο δίπολο “εμβολιασμένοι – ανεμβολίαστοι” :
Πρόκειται για χαρακτηρισμούς που, μέχρι πρότινος, χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για ζώα [σκύλους, γάτες, γελάδια κλπ.] και σπάνια, στο όριο του καταχρηστικού, για μικρά παιδιά.
Το ενδιαφέρον είναι ότι η καθ’ υπαγόρευση, τυφλή, ντε και καλά εμπιστοσύνη “Στην Επιστήμη”, αυτές τις δυο κατηγορίες αφορούσε επίσης, ανίκανες να σκεφτούν για τον εαυτό τους, ακόμα και για επιβιωτικά ζητήματα. Α ναι, και τους ψυχοπαθείς, και τους διανοητικά ανάπηρους.
Mental cases, ζώα, μικρά παιδιά.
Διαλέγει κανείς και παίρνει πώς μας αντιμετωπίζουν οι Ακαταδίωκτοι.