Καλοκαίρι 1973, λίγο μετά το θάνατο του Pablo Picasso, και λίγο πριν την κυκλοφορία του Band On The Run. Ο Paul McCartney έχει μια συναναστροφή με τον Dustin Hoffman στη διάρκεια των διακοπών του στο Montego Bay της Τζαμάικα. Ο ηθοποιός βρισκόταν εκεί για τα γυρίσματα της ταινίας “Ο Πεταλούδας”…
Μετά το φαϊ, κουβέντα στην κουβέντα, ο ηθοποιός κάνει στον Paul την [όχι ακριβώς ευφυή] ερώτηση: “πώς γράφεις τα τραγούδια σου;”
… “Ξέρω γω;” απαντά εκείνος. “Έτσι απλά μου έρχονται”.
“Έτσι απλά σου έρχονται…” δυσπιστεί ο γαλουχημένος με την Μέθοδο του Actors Studio ηθοποιός …”Θα μπορούσες δηλ. να γράψεις ένα ετούτη τη στιγμή;”
“Ξέρω γω…, ίσως και να μπορούσα”.
“ΟΚ, θα σου προτείνω ένα θέμα που μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον”. Και ο Hoffman αναφέρει τα λόγια με τα οποία ο Picasso είχε αποχαιρετίσει τους φίλους του την τελευταία βραδιά, αφήνοντας το τραπέζι του δείπνου, για να πέσει για ύπνο, απ’ τον οποίο δεν επρόκειτο να ξυπνήσει.
Τα προφητικά λόγια του Picasso ήταν :
“Drink to me, drink to my health, you know I can’t drink anymore…”
Εμβρόντητος ο Hoffman βλέπει και ακούει τον Paul McCartney να παίρνει την κιθάρα και να μετασχηματίζει σε τραγούδι εκείνα που μόλις του είχε διηγηθεί. Ο ηθοποιός τρέχει στη γυναίκα του που βρισκόταν στο διπλανό δωμάτιο με την Linda, κραυγάζοντας : “He’s doing it! He’s doing it!”
“Εννοώ”, διηγιόταν αργότερα με θαυμασμό, “δεν επέστρεψε την επόμενη μέρα, ούτε άρχισε να τo ψάχνει …απλώς, εκεί μπροστά μου, το τραγούδησε…
”Το τραγούδι θα συμπεριλαμβανόταν στο track list του Band On The Run. Όχι βεβαίως και στον κατάλογο των best ever του PMC, κι αυτό ελαφρώς μετριάζει την αξία του επιτεύγματος…
The time is summer 1973, shortly after Pablo Picasso’ s death, and shortly before the release of Band On The Run. Paul McCartney is hangin’ out with Dustin Hoffman during his vacation in Montego Bay, Jamaica. The actor was there for the shooting of Papillon.
After dinner, the actor asks Paul a [not exactly brave] question : “how do you write your songs?”
“Dunno” he replies. “They just come to me.”
“They just come to you…” comes the Actors Studio graduate disbelieving reply. “You mean you could write one right now?”
“Dunno, maybe I could.”
“OK, I’m going to give you a theme that seems very interesting to me”. Hoffman recounts the words with which Picasso bid farewell to his friends on the last night, going to sleep for the last time.
Picasso’s prophetic words were:
“Drink to me, drink to my health, you know I can’t drink anymore…”
Seconds later, an astonished Hoffman ‘s watching Paul McCartney picking up his guitar and transforming what he had just told him into a song.
The actor runs to his wife who was in the next room with Linda, shouting: “He’s doing it! He’s doing it!”
“I mean,” he later recounted in awe, “he didn’t come back the next day, nor did he start looking for it… He just sang it there in front of me…”
The song would be included on the track list of Band On The Run. Also not on PMC’s best ever list, of course, which slightly diminishes the achievement’s value…
The grand old painter died last night
His paintings on the wall
Before he went he bade us well
And said goodnight to us all
Drink to me, drink to my health
You know I can’t drink any more
Drink to me, drink to my health
You know I can’t drink any more
3 o’clock in the morning
I’m getting ready for bed
It came without a warning
But I’ll be waiting for you baby
I’ll be waiting for you there
So drink to me, drink to my health
You know I can’t drink any more
Drink to me, drink to my health
You know I can’t drink any more
Jet
Ooh-ooh-ooh, ooh-ooh-ooh, ooh-ooh-ooh
Jet
Ooh-ooh-ooh, ooh-ooh-ooh, ooh-ooh-ooh
Jet
Ooh-ooh-ooh, ooh-ooh-ooh, ooh-ooh-ooh
Jet
Ooh-ooh-ooh, ooh-ooh-ooh, ooh-ooh-ooh
Drink to me, drink to my health
You know I can’t drink any more
Drink to me, drink to my health
You know I can’t drink any more
I’ll be waiting for you baby, yeah
Yeah, yeah
Drink to me, drink to my health
You know I can’t drink any more
Drink to me, drink to my health
You know I can’t drink any more
Ooh
Ooh
Drink to me, drink to my health
You know I, hey ho
Ho, hey ho
Ho, hey ho
Ho, hey ho
Ho, hey ho
Ho, hey ho
Ho, hey ho
Ho, hey ho
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
I remember this one! I can’t remember the last time I heard it. Maybe in the ’70s?
Most probably!
Hey, your tale of this is infinitely more entertaining than the song, which s likeable.
Thank you very much. The song is not among Paul’s best that’s for sure! Most interesting of all imho is Dustin Hoffman’s naivety! Coming from such a great actor is almost unbelievable.
Dustin sounds like a groupie!
You’re right!
😂
To πιο περίεργο είναι κάτι όνειρα με ολοκληρωμένο, προσχεδιασμένο, “κλειστό” σενάριο, με original soundrack άψογα εκτελεσμένο και συντεθειμένο σε πραγματικό χρόνο για πρώτη και τελευταία φορά και με συμβολικό νόημα που ξεπερνάει σε βάθος οτιδήποτε θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς από μόνος του. Μου έχει τύχει μάλιστα να ξυπνάω καναδυό φορές για κατούρημα στο ενδιάμεσο και αυτό να συνεχίζει από κει που σταμάτησε μέχρι να φτάσει στο επιδιωκόμενο τέλος. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα – εε.. νύχτα – δεν παύει όμως να είναι κάτι παντελώς ανεξήγητο με τα συνηθισμένα “ορθολογικά” κριτήρια.
Όπως καταλαβαίνεις, I have my share of similar experiences, όπως και πολύς κόσμος υποθέτω.* Οι εξηγήσεις που προκύπτουν, όχι αλληλοαποκλειόμενες, είναι δυο : 1. Οι δυνατότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές που νομίζουμε [πάντα πίστευα ότι τα όνειρα είναι το δικαίωμα (…ή μάλλον η απόδειξη της πρόσβασης) των πάντων στην “καλλιτεχνική δημιουργία”], 2. Το όνειρο είναι μια κλεφτή ματιά σε ένα κόσμο πέρα απ’ τα όρια της δικής μας σκέψης.
Τα διαισθητικής φύσεως όνειρα [πολλά απ’ αυτά σε πλαίσιο daydreaming] αποτελούν αποχρώσα ένδειξη αυτού του τελευταίου.
* Το πρώτο του είδους [one of too many] που θυμάμαι, ήταν όταν ήμουν 15 [είμαι σίγουρος γιατί θυμάμαι να το διηγούμαι σε συγκεκριμένους φίλους-συμμαθητές λυκείου]: Ήμουν λέει στο σπίτι του …Elvis, για την ακρίβεια στο “δωμάτιό του” – κάτι αντίστοιχο με το δικό μου. Η ατμόσφαιρα ήταν φιλική και εκμυστηρευτική, και κάποια στιγμή ο κυρ-Elvis πιάνει την κιθάρα και αρχίζει να μου παίζει μια σειρά από άγνωστα τραγούδια του. Λοιπόν εμένα τω καιρώ εκείνω, ως ηλίθιου σπόρου / πορωμένου προγκρεσιβά, τα original του δεν με ψήνανε. Όμως τα άγνωστα που άκουγα στο όνειρο, μου φαίνονται ένα προς ένα …αριστουργήματα. “Κοίτα να δεις” λέω, “τον άνθρωπο τον είχα υποτιμήσει”. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ μέσα στο όνειρο ότι αυτά που ακούω δεν τα έχει γράψει ο Elvis αλλά …εγώ, επιτόπου. Κάπου εκεί ξύπνησα.
Κλίνω σαφώς προς τη δεύτερη εκδοχή. Κατά πάσα πιθανότητα ο εγκέφαλός μας είναι απλώς ένα μέσο επικοινωνίας μεταξύ αυτού του κόσμου και κάποιου.. άλλου. Δεν πιστεύω μάλιστα ότι στην πραγματική ζωή τα πράγματα διαφέρουν ριζικά σε σχέση με τα όνειρα. Οι σκέψεις και γενικότερα οι εμπνεύσεις κατά κανόνα μας παρουσιάζονται ολοκληρωμένες εξαρχής (ή “κβαντικά” πακεταρισμένες) και αυτό που ονομάζουμε λογική στην πραγματικότητα είναι η μετάφρασή τους με όρους κοινώς αποδεκτούς, κάτι που παίρνει ώρα και καθυστερεί φαινομενικά την όλη διαδικασία. Στον ύπνο μια τέτοια μετάφραση δεν είναι απαραίτητη και “αυτό” εκφράζεται σε μια γλώσσα περισσότερο μεταφορική και άμεση ταυτόχρονα.
Ακόμα πιο ανησυχητικό σε τέτοιου είδους όνειρα είναι ότι, ενώ εκείνη την ώρα μου φαίνεται ότι δρω απολύτως ελεύθερα, εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι όλα ήταν προκαθορισμένα. Να δεις που το ίδιο συμβαίνει και στην “πραγματικότητα”.
Σε πείσμα των [φαινομενικά;] “μουσουλμανικών” της αποχρώσεων, αυτή είναι μια ανησυχητικά εμβριθής σκέψη!
Οι …Ινδιάνοι τα τραγούδια τους τα υλοποιούν αφού τα ακούσουν πρώτα σε όνειρο. Για να πω την αλήθεια, τα συγκεκριμένα σπανίως με εντυπωσιάζουν, άσε που μου φαίνονται και αστεία άμα λάχει.
Μάλλον φταίει που καπνίζουν.. αυτά που καπνίζουν τέλος πάντων. Είμαι σίγουρος ότι και η Πυθία θα τα έλεγε κάπως καθαρότερα τα πράγματα έτσι και “κάπνιζε” λιγότερο!
Μεταξύ μας πάντως η παρούσα κατάσταση πραγμάτων πληροί όλα τα κριτήρια για να χαρακτηριστεί ως όνειρο και μάλιστα εφιάλτης. Κρατάω μια μικρή επιφύλαξη επειδή δεν μπορώ να ξυπνήσω.
[Κάνοντας, όπως συνειδητοποιώ, μια “σούμα” των θεμάτων της συζήτησης…] ανασύρω μια μνήμη απ΄την εποχή που, εν πάση περιπτώσει, “κάπνιζα” κι εγώ …όσο η Πυθία [ίσως και κάτι παραπάνω 😊]. Στο πλαίσιο αυτών που συνέβαιναν τότε, συμπεριλαμβανομένης μουσικής κάπου ανάμεσα σε Trance και Detroit techno [μιλάω για το 1982], με υγρούς ήχους και “ομιλούντα” ντραμς η οποία ξεκίναγε πηγάζουσα απ’ τα δέντρα, παίρνοντας σιγά σιγά “συμπαντικές διαστάσεις” – και την οποία άκουγε, αν θες το πιστεύεις, και η τότε φίλη μου που περπατούσε δίπλα μου, συνειδητοποίησα [ή έτσι νομίζω] ότι “θάνατος” είναι το να ξυπνάς απ’ το όνειρο που στην πραγματικότητα είναι η “ζωή”. Αμπελοφιλοσοφίες θα πεις, αλλά εγώ τότε το συνειδητοποιούσα σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια …κινδυνεύοντας ταυτόχρονα να πεθάνω ο ίδιος – panic crisis με εξωπραγματικές ταχυκαρδίες και τέτοια κόλπα. Η αίσθηση ήταν, αν μπορώ να κάνω μια αναγωγή, ανάλογη ενός Κακού Θεού, Philip Dick style, που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα με καταδιωκτικές διαθέσεις. Εξ ου και το έκοψα κάποια στιγμή, όπως το αεροπλάνο. Εξ ου επίσης και με διασκεδάζουν, με την πολύ κακή έννοια, όσοι νομίζουν ότι το να πίνεις μπάφους είναι κάτι εξασφαλισμένα ανώδυνο και διασκεδαστικό.
Δεν θα τα χαρακτήριζα καθόλου αμπελοφιλοσοφίες. Η θεωρία του Καντ εκεί καταλήγει κατά βάθος, απλά ο φιλόσοφος κρατούσε αυτό το χαρακτηριστικά γερμανικό σοβαροφανές ύφος για να μην τον πάρουν για τρελό. Προσωπικά πιστεύω πως υπάρχει ένα παράλληλο πνευματικό σύμπαν, όπου ο χώρος, ο χρόνος και τα σχετικά δεν αποτελούν περιοριστικούς παράγοντες. Το αληθινό ερώτημα για μένα είναι τι σκατά χρειάζεται ο λεγόμενος “πραγματικός” κόσμος.
I know. Ο εν λόγω ήταν πάντα απ΄τις πιο προσφιλείς μου φυσιογνωμίες ανεξαρτήτως χώρου προελεύσεως – πριν ακόμα διαβάσω το αριστουργηματάκι του Ντε Κουίνσυ για τις “Τελευταίες Μέρες Του”.
Καλά μιλάμε το συγκεκριμένο βιβλιαράκι πραγματικά κορυφαίο και άκρως διασκεδαστικό, πολύ καλύτερο από τις “Εξομολογήσεις..” Παρεμπιπτόντως μπάφο ή άλλο ψυχοτρόπο δεν έκανα ποτέ μου, εκτός από καναδυό σιχαμένες τζούρες που με κέρασαν στο στρατό – ήταν όλοι χασικλήδες – και δεν είχαν καμία επίδραση πάνω μου. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για το ποτό. Μάλιστα ο γιατρός του στρατοπέδου μού εκμυστηρεύτηκε ότι τον είχε βάλει ο διοικητής να του ρουφιανέψει ποιους θεωρεί ότι καπνίζουν και τα σχετικά. “Και τι του είπες για μένα?” τον ρωτάω. “Του είπα ότι εσύ δεν χρειάζεται να καπνίσεις!”
Προσυπογράφω!
Ή μάλλον υπερθεματίζω : δεν θα ‘πρεπε να καπνίσεις.
Αυτός ήταν ο λόγος που κι εγώ κόντεψα να τα δω όλα μ’ αυτή τη μαλακία, και όπως-όπως την έκοψα.
Ως προς τον χρόνο, η διαταραγμένη μου άποψή είναι ότι, στο παρόν state of things τουλάχιστον, αποτελεί ένα είδος …βαρύτητας. Πράγμα που μετατρέπει το state of things, ή μάλλον το “περιγράφει”, ως : ΚΑΘΕΤΗ ΠΤΗΣΗ – ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ ΠΤΩΣΗ. Αν αναλογιστεί κανείς ότι υπάρχουμε αποκλειστικά [1] εν χρόνω, [2] ως προϊόντα πτώσεως, το πράγμα αποκτά ίσως ένα ίχνος λογικής.
Εσύ το πας προς Χάιντεγκερ μεριά.. Εγκρίνω κι επαυξάνω. Θα προσέθετα και την άποψη του Σοπενχάουερ ότι μόνο η τέχνη μας απαλλάσσει για λίγο από τον “τροχό του Ιξίωνα”.
Ένας από τους λόγος που δεν ασχολήθηκα “επαγγελματικά” με τη φιλοσοφία ήταν ότι έπεσα σχετικά νωρίς πάνω στον Σοπενχάουερ. Και αντιλήφθηκα ότι το max που θα μπορούσα να επιτύχω ήταν να είμαι ένας φτωχός συγγενής του.
Κορυφαία περίπτωση και στυλίστας εφάμιλλος κατά τη γνώμη μου του Νίτσε. Ο μοναδικός φιλόσοφος επίσης – με την επιφύλαξη εννοείται του Πλάτωνα – που μπορεί ώρες ώρες να σε κάνει να κυλιέσαι στα γέλια.
Εχθές ήμουν για πολλές ώρες, και μετά από πολύ καιρό, σε φιλικό σπίτι στην πλατεία Βικτωρίας. Η κατάσταση στους γύρω δρόμους είναι …ακραία ενδιαφέρουσα από πληθυσμιακής και όχι μόνο απόψεως. Ακόμα πιο ενδιαφέρον ήταν αυτό που αντιμετώπισα επιστρέφοντας στο αμάξι. Δυο “αφροαφρικανοί” εκάθηντο σε κάτι σκαλοπάτια ύποπτα κοντά σ’ αυτό, ενώ δίπλα του ακριβώς από την άλλη μεριά ήταν ένα είδος μπρατσωμένης λεσβίας με τατουάζ [αλλοδαπής εννοείται προελεύσεως]. Το πράγμα ήταν φανερό ότι “κάτι ήθελαν” από το αμαξάκι μου. Μπήκα στο σχετικό πολεμικό mode, στέλνοντας ταυτόχρονα το κατάλληλο vibe στα υπο-όντα [μπορεί να είμαστε “κάποιας ηλικίας” αλλά να μασάμε εύκολα δεν έχουμε αρχίσει – ακόμα τουλάχιστον]. Η τύπισσα παραμέρισε να περάσω και στην ερώτησή μου “ποιος τόλμησε να αγγίξει τους υαλοκαθαριστήρες” [ήταν ανοιχτοί όπως όταν περιμένεις χιόνι] ψέλλισε κάτι φεύγοντας του στιλ “κάποιος σας έβαλε κλήση απ’ τη δημοτική αστυνομία”. Κοιτάζω να βρω την κλήση, πουθενά κλήση, κάνω έτσι και τι να δω; οι δύο αφρικανοί την είχαν κάνει επίσης με ελαφρά πηδηματάκια.
Κοίτα να δεις δηλ.
Απορίας άξιον : τι σκατά θέλανε τα άτομα; τους υαλοκαθαριστήρες;
Δεν μπορώ φυσικά να είμαι απόλυτα σίγουρος, αλλά μετά την πρώτη έκπληξη που μου προκάλεσε το θέαμα των ανοιχτών υαλοκαθαριστήρων πριν από λίγα χρόνια όταν μετακόμισα στου Ζωγράφου (μια τυπικά γεροντοκρατούμενη περιοχή) διαπίστωσα τελικά ότι αποτελεί διαδεδομένο έθιμο μεταξύ ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, κάτι σαν άτυπη κλήση σε αυτοκίνητα που κατά τη γνώμη τους είναι παράνομα παρκαρισμένα. Έχω μάλιστα συλλάβει επανειλημμένα επαυτοφώρω διάφορους γεροπαράξενους που κατά τη διάρκεια του τακτικού τους περιπάτου ανοίγουν τους μπροστινούς υαλοκαθαριστήρες κάποιων γωνιακά παρκαρισμένων αυτοκινήτων και – σε ιδιαίτερα προκλητικές κατά την κρίση τους περιπτωσεις – μερικές φορές και τους πίσω. Το μάλλον αθώο αυτό έθιμο είναι πλέον διαδεδομένο και σε άλλες περιοχές της Αθήνας και με δράστες όχι απαραίτητα γεροξεκούτηδες. Προσωπικά το θεωρώ απίθανο να ήταν δουλειά των αλλοδαπών που περιγράφεις, δεδομένου ότι έχουν πολύ σοβαρότερες.. παρανομίες να διαπράξουν. Κατά πάσα πιθανότητα είδαν το μαλάκα που έκανε τη δουλειά, τον πέρασαν για τύπο της δημοτικής αστυνομίας και στη συνέχεια την έκαναν για να μη βρουν το μπελά τους όταν είδαν ότι τους αγριοκοιτάς.
Ιδέα δεν είχα περί του εθίμου. Θα μπορούσε το macho womanoid να είχε κάνει αυτό τη μαλακία με τους υαλοκ., και μετά να το έριξε σε δημοτικές αστυνομίες και πράσινα άλογα.
Ομολογουμένως ήμουν παρκαρισμένος σε γωνία και μάλιστα σε σημείο όπου όπως διαπίστωσα εκ των υστέρων υπήρχε διάβαση αναπήρων. Οπότε it makes sense. Ίσως επειδή δεν πολυκυκλοφορώ [τη συγκεκριμένη περίοδο, ως άνεργος, έχω την πιο πυκνή / πολυσχιδή δραστηριότητα που θυμάμαι στη ζωή μου] και όντας εκτός χωρικών υδάτων, ήμουν τσιτωμένος. Πάντως τα τρία άτομα ήταν μαζί, παρόλο που αυτό δεν φαινόταν εκ πρώτης όψεως. Οπότε δεν αποκλείω κάτι πιο περίεργο να συνέβαινε. Anyway εκ των υστέρων, who gives a fuck.
Επειδή πάντως είχα ακούσει κάτι περί βελτίωσης της περιοχής …αρχίδια βελτίωση. Με το που αρχίζεις να κινείσαι, “Έλληνα” ψάχνεις με το φανάρι. Και, μπορεί να ήταν και σύμπτωση, αλλά στα 5-10 λεπτά που περπάτησα, άκουσα σε τρεις περιστάσεις “αλλόκοτες” κραυγές από αόρατους καβγάδες.
Μην το συζητάμε. Από την εκεί πλευρά της Πατησίων γίνεται το σώσε. Αλλά κι εδώ στου Ζωγράφου δεν πάμε καλύτερα. Στην πολυκατοικία μας και μόνο έχουμε τουλάχιστον δέκα περιστατικά διαρρήξεων το χρόνο με δράστες κατά κανόνα διάφορους αλλοδαπούς που δεν ντρέπονται να δείξουν το πρόσωπό τους στις κάμερες. Ένας τύπος τις προάλλες ανέβηκε με το μηχανάκι στο πεζοδρόμιο, πέρασε μέσα από τον κόσμο στις καφετέριες και πήρε το κινητό της γυναίκας μου πάνω από το τραπεζάκι όπου καθόταν και διάβαζε. Και μιλάμε για κινητό που δεν άξιζε τίποτα. Στο μέρος που αφήνω συνήθως το αυτοκίνητό μου το βράδυ ελλείψει εναλλακτικού χώρου στάθμευσης (έξω από την εστία) βρίσκω κάθε τόσο αυτοκίνητα καμένα με μολότοφ. Έχω απελπιστεί μιλάμε. Ποτέ τα πράγματα δεν ήταν χειρότερα.
Μάλιστα. Και κάθομαι εγώ σα Λουλού του καναπέ και περιγράφω τη φασούλα με το αμαξάκι λες κι εγώ δεν ξέρω τι έγινε ας πούμε.
Αν δεν ήσουν γνώστης του συγκεκριμένου “εθίμου” δεν θα μπορούσες να το φανταστείς εκ των προτέρων και να σου πω την αλήθεια προσωπικά δεν θα ρίσκαρα ναφήσω το αμάξι στη Βικτωρίας, παρόλο που στην κατάσταση που είναι πρέπει να είσαι φοβερά διεστραμμένος για να το διαρρήξεις. Δεν θέλω κάποια κυβέρνηση που θα επαναστατήσει ενάντια στην εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές. Θέλω απλά κάποια που θα συλλαμβάνει εγκληματίες και όχι αθώους, που δεν θα με αναγκάζει να ρισκάρω τη ζωή μου με υποχρεωτικές τρίτες δόσεις (παγκόσμια πατέντα της κυβέρνησης Μητσοτάκη) και που θα βελτιώσει κάπως την κατάσταση στα νοσοκομεία. Η συγκεκριμένη ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με το φαίνεσθαι και την εσωτερική προπαγάνδα. Και δυστυχώς το κάνει καλά.
Είμαι περίπου σίγουρος ότι για την EU η Ελλάδα είναι ένα είδος Ουκρανίας – μην ξεχνάμε τα περι διαφθοράς και τεμπέληδων που ξεσκίζονταν να λένε οι ξεσκισμένοι “εταίροι και σύμμαχοι”. Όπερ σημαίνει ότι, ίσως όχι ακριβώς όπως η Ουκρανία …κάπως έτσι πάντως, προαλειφόμαστε δίκην πειραματόζωων για πολλά και διάφορα. Όπερ ξανά σημαίνει ότι με οποιαδήποτε κυβέρνηση τα ίδια θα εφαρμόζονταν / εφαρμοστούνε. Μπορεί φυσικά να κάνω λάθος. Το πρόβλημα είναι ότι …δεν το βλέπω να εξακριβώνεται.
Είναι πάντως απ’ τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που βιώνω το δίπολο “αίσθημα vs λογική” [εν γνώσει φυσικά του ότι “λογική” δεν είναι παρά ένα βαθύτερα βιωμένο και μετά λόγου γνώσεως συναίσθημα] : σε επίπεδο εξουσιαστικού διπόλου πάντα, το “αίσθημά” μου είναι με τον Τσίπρα και τους συν αυτώ. Η “λογική” μου λέει ότι είναι ακόμα πιο επικίνδυνοι.
Όπως έλεγα και τις προάλλες, το καταξοχήν πείραμα που εκτυλίσσεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, σχετίζεται με το κατά πόσον μπορεί πρακτικά να καταργηθεί το κοινοβουλευτικό πολίτευμα με τη συναίνεση του λαού, η επιτυχία του οποίου συναρτάται άμεσα με τη σαρωτική νίκη της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τα θέματα καθημερινότητας δεν ενδιαφέρουν ιδιαιτέρως ταφεντικά μας ούτε απαγόρευσαν ποτέ οι δανειστές μας σε οποιαδήποτε κυβέρνηση να τα θέσει ως προτεραιότητα στο βαθμό που αυτό είναι οικονομικά εφικτό. Το πρόβλημα είναι ότι virtual έχει κυριαρχήσει σε τέτοιο βαθμό στη ζωή μας που η απτή καθημερινότητα δεν ενδιαφέρει πλέον ούτε κι εμάς.
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια πάντως παρατηρείται στις δυτικές χώρες μια σταθερή και ξεκάθαρη downward spiral πορεία σε όλα τα επίπεδα. Κάποιες κυβερνήσεις μπορεί να την καθυστερήσουν ελάχιστα, κάποιες να την επιταχύνουν εντυπωσιακά, επί της ουσίας όμως δεν υπάρχει κάποιος εμφανής τρόπος αντιστροφής. Δεν θα με πείραζε βεβαίως μία μικρή καθυστέρηση – δεν έχω εξάλλου ολόκληρη τη ζωή μπροστά μου – αλλά η αλήθεια είναι ότι κι αυτό ακόμα το ενδεχόμενο αρχίζει να φαντάζει αδιανόητο.
Ναι, το ανεπίστρεπτον της υποθέσεως θυμίζει το ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω του Ανδρέα Παπανδρέου. Μόνο που εδώ έχουμε μια διαρκή επιτάχυνση, που οδηγεί στον γιγάντιο καταρράκτη του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ minus τη φαντασμαγορία.
Η πλάκα είναι που ο “σούπερ τεχνολογικός” πολιτισμός μας διακινείται με τα λάβαρα της αιώνιας νεότητας, ενώ στην πραγματικότητα είναι ό,τι πιο γεροντικό και παρακμιακό έχει γνωρίσει ο κόσμος. Ή μάλλον, ακριβώς γι’ αυτό.
Κινδυνεύοντας άλλωστε να γίνω κουραστικός, ή …ευλογητής των γενίων μου, επαναλαμβάνω ότι το επίπεδο ενος πολιτισμού φαίνεται από το επίπεδο της καλλιτεχνικής του ζωής, και ιδίως της μουσικής που παράγει.
Βρισκόμαστε άρα με ασφάλεια στο subzero level.
..and heading down to absolute zero!