Στην ιστοσελίδα του Left.gr μπορεί κανείς να διαβάσει ένα κείμενο υπογεγραμμένο από μια ομάδα 65 ανθρώπων. Κοινό χαρακτηριστικό η προέλευσή τους αποκλειστικά από χώρους του πνεύματος και της τέχνης, [τραγουδοποιοί, ηθοποιοί, πανεπιστημιακοί, σκηνοθέτες κτλ.] υποδηλωτικό μιας …ρατσιστικού τύπου [το εννοώ] αυταρέσκειας πίσω από την κίνηση.

Φράσεις απ’ το κείμενο:
Αυτές τις ώρες εκτός από την φύλαξη των συνόρων προέχει και η διαφύλαξη των αξιών του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας. Σε τελευταία ανάλυση της ίδιας της αλήθειας που σε αυτές τις στιγμές βάναυσα κακοποιείται.
Στον Έβρο αυτόκλητοι «υπερασπιστές των συνόρων» παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους και προσπαθούν να τρομοκρατήσουν δημοκρατικούς πολίτες σπέρνοντας παράλληλα το μίσος κατά του ξένου και διαφορετικού.
Σημειώνουμε επίσης την παρουσία ευρωπαίων και Ελλήνων νεοναζί που μαζί με τις περιοδείες στελεχών ακροδεξιών κομμάτων τροφοδοτούν το ξενοφοβικό κλίμα και τις ρατσιστικές συμπεριφορές. Την εικόνα έρχεται να επιδεινώσει σειρά πρωτοβουλιών της κυβέρνησης όπως η – διεθνώς κατακριτέα ως νομικά αβάσιμη – απόφαση της για άρση του δικαιώματος υποβολής αιτήματος για άσυλο και η απάνθρωπη απόφαση για περικοπή επιδομάτων σε όσους πήραν άσυλο.
Καλούμε την κυβέρνηση να αποσύρει αυτές τις ρυθμίσεις. Εκφράζουμε την αγωνία μας για τον κίνδυνο παράνομες πρακτικές όπως οι απωθήσεις-push backs να θεωρηθούν «κανονικές» πρακτικές εμπεδώνοντας την λογική της αυθαίρετης χρήσης βίας στην κοινωνία μας.
Τεράστια είναι η ευθύνη των περισσότερων ΜΜΕ και παραγόντων της δημόσιας ζωής που βρίσκονται επικεφαλής του κύματος παραπληροφόρησης και εθνικιστικού πυρετού, αποσιωπώντας ή υποβαθμίζοντας εικόνες που προσβάλλουν και την δημοκρατία και την ανθρωπιά μας.
Εμείς δεν θα σιωπήσουμε, δεν μπορούμε να παρατηρούμε αδιάφοροι αυτή την υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Δεν αρμόζει στην ιστορία μας, δεν συμβιβάζεται με τη συνείδησή μας.
Καλούμε την κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα, τα ΜΜΕ, κάθε φορέα που έχει δημόσιο λόγο και ρόλο να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Να στηρίξουν την πρόταση για άμεση αποσυμφόρηση των νησιών και κάθε μέτρο που θα συμβάλει στην αποτελεσματικότερη διαχείριση του ζητήματος. Ανεξαρτήτως επί μέρους πολιτικών διαφορών – αναγκαίων για την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας μας- έχουμε όλοι υποχρέωση να πούμε ένα δυνατό «Μέχρι εδώ» στην Ακροδεξιά και όσους την ανέχονται.

Όπως μπορεί να δει κανείς απ’ τις υπογραφές τους, οι εξ αυτών “αναγνωρίσιμοι” είναι άνθρωποι που, με όλη την αξιοσημείωτη έλλειψη ταλέντου, ικανοτήτων  κλπ. κατάφεραν να κάνουν καριέρα σε χώρους στους οποίους, εκ φύσεως, δεν ανήκαν. Χώρους δηλαδή που με επιμονή, με σύστημα και μέθοδο κατάφεραν να αλώσουν.
Δεν πρόκειται για “ρομαντικούς” έξω απ’ τη ζωή, αλλά για καλοτεσταρισμένες μηχανές επιβίωσης. Ξέρουν να πιάνουν το “σφυγμό” των γεγονότων, να επωφελούνται από αυτά. Ξέρουν πχ. ότι αυτά που λένε εδώ είναι παράλογα, γελοία και ανεφάρμοστα. Ξέρουν ότι οι σποραδικές ακρότητες των “νεοναζί” απ’ τις οποίες αρπάζονται είναι αναμενόμενες σε μια κατάσταση [υβριδικού] πολέμου όπως αυτός που αντιμετωπίζει η χώρα.
Αλλά δεν θα το πουν. Γιατί η καριέρα τους δεν βασίστηκε σε κάποια προσφορά, αλλά στο ότι είπαν και έκαναν πάντα “εκείνα που έπρεπε”. Για να χαϊδεύουν τα αυτιά ενός απαίδευτου κοινού, και να φροντίζουν ώστε να παραμείνει απαίδευτο.
Ως εξ αυτού, η αναφορά στην ανάγκη φύλαξης των συνόρων γίνεται παρεμπιπτόντως, με μια λέξη: “εκτός”. Κι ο λόγος που υπάρχει ακόμα και αυτό το με μισή καρδιά “εκτός”, είναι ότι …σύσσωμη η “αριστερά” έχει συρθεί σε θέσεις …Βελόπουλου.
Και φυσικά εκείνο που προέχει, σήμερα ακόμα, γι’ αυτούς είναι ο μηρυκασμός του περί “ακροδεξιάς” κλπ. politically correct αφηγήματος, του οποίου οφείλουν να αποτελούν, με τη ζωή και το “έργο” τους, ζωντανές διαφημίσεις,
Σε άλλες εποχές, άνθρωπος με το “μουσικό ταλέντο” ενός Δεληβοριά, ας πούμε, δεν θα διανοούνταν καν να ακολουθήσει καριέρα καλλιτέχνη… κι αυτό ισχύει για τη συντριπτική πλειονότητα των της γενιάς του: η αεριτζίδικη αμάθεια, η μιζέρια και η [σαν …από πριν συμφωνημένη] θλιβερή ομοιομορφία της “τραγουδοποιίας” τους αντιστοιχούν στις επιδόσεις ενός πολιτικού προσωπικού, το οποίο οι πάντες αναθεματίζουν, αφήνοντας το “καλλιτεχνικό” στο απυρόβλητο.
Ως εκ τούτου, είναι απλό: ένας άνθρωπος με προδιαγραφές “Έλληνα τραγουδοποιού των ’90s” που αισθάνεται ότι έχει θέση σε κάποιο μουσικό στερέωμα, είναι φυσικό να θεωρεί και ότι οι ανεξέλεγκτες ορδές μουσουλμάνων από Αφρική και Ασία έχουν θέση σε μια μικρή, ήδη ταλαιπωρημένη χώρα όπως η Ελλάδα, με την χριστιανική ως επίσημη θρησκεία της. Και της οποίας τον πληθυσμό έρχονται, όλοι αυτοί, να αλλοιώσουν …προς το καλύτερο.