Μια προσέγγιση της [αηδιαστικής] ιστορίας με τη Μετάλλαξη Όμικρον είναι ότι αποτελεί μια αναβαθμισμένη επανάληψη της “αυθεντικής” με τον κορωνοϊό : από την αρχή είχε ειπωθεί, και παρέμεινε ως κοινός τόπος στους μνήμονες πολίτες, ότι ο “φονικός ιός” αντιπροσωπεύει κίνδυνο μόνο για μια ορισμένη ηλικιακή ομάδα [65-70 και άνω] και για τους έχοντες υποκείμενα νοσήματα. Με άλλα λόγια, τους συνήθεις ύποπτους, ευάλωτους σε τέτοιου είδους λοιμώξεις. Για τους υπόλοιπους, ο “Covid 19” επρόκειτο να γίνει συνώνυμο της Αποκάλυψης, με [ένας Θεός ξέρει πόσα] εκατομμύρια χρεωμένα σ’ αυτόν “doctor’s orders”, και μια παρανοϊκή συστοιχία μέτρων να οδηγούν με ακρίβεια σε διάλυση του κοινωνικού ιστού και της οικονομίας των επιμέρους κρατών, προγραμμένων απ’ τα “διευθυντήρια” για το ρόλο των failed states.
Αυτό που επιχειρείται σήμερα με την Όμικρον είναι ο μηδενισμός του κοντέρ: με τα κρούσματα σε ιστορικό υψηλό, ειδικούς και κανάλια σε παράκρουση [“η πιο μαύρη μέρα απ’ την αρχή της πανδημίας”] αυτό που κανείς δεν κάθεται να σχολιάσει είναι οι αριθμοί των νεκρών, σε σταθερά πτωτική πορεία, και η ήπια, επιπέδου κρυολογήματος, κλινική εικόνα της Μετάλλαξης. Ο ίδιος ο Άδωνις Γεωργιάδης, χαριεντιζόμενος με την κυρία Παγώνη αστειευόταν τις προάλλες : δηλαδή αν αρχίσουμε να μετράμε το συνάχι, έχει σημασία κι αν θα φτάσουμε στα 150.000 κρούσματα;
Εννοείται ότι αυτή η προσέγγιση θα αρχίσει να ακούγεται όλο και πιο σπάνια, μέχρι τελικής εξαφανίσεως, ως “αντιπαραγωγική”. “Η Μετάλλαξη Όμικρον δεν καταλαβαίνει τίποτα, οι εμβολιασμένοι θα την περάσουν ελαφρά…” άκουσα σε ένα από τα πρωινά ενημερωτικά δελτία. Στόχος της κριτικής σ’ αυτά είναι πλέον η βραδύτητα των αντανακλαστικών της κυβέρνησης ως προς τα μέτρα στα οποία ετοιμάζεται να προχωρήσει [“κλείσιμο όλα …εδώ και τώρα”], και τα οποία θα έπρεπε να έχει πάρει πριν τα Χριστούγεννα.
Είναι αναμενόμενο οι πλέον ειδεχθείς ενός χώρου να “αλληλοαναγνωρίζονται” : ελάχιστα εξεπλάγην ακούγοντας χτες τον κύριο Γεροτζιάφα να επικαλείται τις προειδοποιήσεις του κυρίου …Παυλάκη, και τα μοντέλα του κυρίου Σαρηγιάννη, τα οποία όπως μας είπε, οι “Γάλλοι Σαρηγιάννηδες” θεωρούν πιο προχωρημένα απ’ τα δικά τους. Λιγότερο ήπια ήταν η έκπληξη μου ακούγοντας τον καθηγητή της Σορβόνης να παραπληροφορεί λέγοντας ότι τα περί ηπιότητας της Μετάλλαξης Όμικρον είναι …ανοησίες, επικαλούμενος “στοιχεία” [γενικώς και αορίστως] από το γαλλικό υγειονομικό σύστημα. Αλλά και αυτή μου η έκπληξη γρήγορα απορροφήθηκε.
Στο κάτω-κάτω δεν μιλάμε για “όποιον να ’ναι”, αλλά για το ultimate scum of the earth.