Όποιος κοιτούσε τη φυσιογνωμία του Σι Τζινπίνγκ στη διάρκεια της ομιλίας του Κυριάκου για τα μάρμαρα, θα πρόσεχε ίσως ένα είδος υποβόσκουσας παραφοράς, κάτω απ’ το αμήχανο χαμόγελο. Αυτή συνέχισε να υπάρχει και στη διάρκεια της ολόθερμης έκφρασης στήριξής του για την υπόθεση της επιστροφής τους στην Ελλάδα. Μπορεί να ήταν της ιδέας μου, μπορεί και όχι.
Πάντως, δίπλα σε οποιουσδήποτε πολιτικής/διπλωματικής κλπ. φύσεως λόγους, υπάρχει ένας επιπλέον για την υποστήριξη αυτή. Η υπόθεση αγγίζει μια ευαίσθητη χορδή κάθε Κινέζου. Έχουμε ξαναπεί [Nixon In China, Inversion] ότι, η μακρόπνοη στρατηγική της χώρας*, με όλη την ψυχρή μεθοδικότητά της, είναι υπαγορευμένη από αβυσσαλέο πάθος. Χρειάζεται μέγα πάθος για εκδίκηση, ώστε να περιμένεις να φας κρύο αυτό το πιάτο…
Στο πλαίσιο λοιπόν του δευτέρου πολέμου του οπίου [1856-60] με αιτία την άρνηση του αυτοκράτορα Φενγκ Ξιαν να επικυρώσει την ταπεινωτική συνθήκη του Τιεντσίν [1858], τα αγγλογαλλικά στρατεύματα προέλασαν νικηφόρα, κατέλαβαν το Πεκίνο, έβαλαν φωτιά στα θερινά ανάκτορα, και ανάγκασαν τον αυτοκράτορα να υπογράψει τελικά την συνθήκη του Πεκίνου [1860, επικυρωτική εκείνης του Τιεντσίν].
Επικεφαλής των στρατευμάτων αυτών ήταν ο Τζέημς Μπρους, 8ος κόμης του Έλγιν, και γιός του λόρδου-άρπαγα των γλυπτών του Παρθενώνα…

[φωτό: η κινέζικη ρέπλικα του Παρθενώνα στο Lanzhou]

* Yπάρχει μια σειρά ενδιαφερόντων βιβλίων για το θέμα, ηγεμονική θέση ανάμεσα στα οποία κατέχει το κλασικό του Michael Pillsbury: The Hundred year Marathon: China’s Secret Strategy to Replace America As the Global Superpower