Μπορούμε υποθέτω να ξεχάσουμε τα περί αναφορών της Γιορτής της Μητέρας σε …αρχαίες λατρείες (Κυβέλη, Ρέα etc) ως κωμικά a priori. Κι αυτό όχι μόνο λόγω της εμπορικοποίησης που κυριάρχησε στο πλαίσιο της γιορτής, η οποία οδήγησε την ιδρύτριά της (Ann Jarvis – 1908, ΗΠΑ) να αγωνιστεί δίχως επιτυχία για την αφαίρεση της Mother’s Day απ’ το εορτολόγιο…
Ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σ’ αυτήν και μια παραδοσιακή (ονομαστική, εθνική) γιορτή, είναι ότι ο, ξεχασμένος σήμερα, σκοπός της δεύτερης, ούτε συμβολικός είναι, ούτε αόριστος : αφορά στη διάσωση της μνήμης ενός γεγονότος / τίμηση ενός συγκεκριμένου προσώπου, “αγίου” ας πούμε… Η ευκαιρία του εορτάζοντος για ευχές και δώρα, είναι παρεμπίπτουσα.
Μια γιορτή όπως “Της Μητέρας”, σηματοδοτεί το πέρασμα από τον εορτασμό προσωπικοτήτων & γεγονότων στον εορτασμό ιδεών & ιδιοτήτων. *
Όμως αν εορτάζουμε γεγονότα και προσωπικότητες για να μην ξεχαστούν, από ποιο είδος λήθης προφυλάσσουμε την “αξιολόγηση” της μητρικής ιδιότητας ;
Και γιατί χρειάζεται έξωθεν παρότρυνση για να δείξουμε αγάπη στη δική μας μητέρα; προς τι η αδιακρισία της πολιτείας και της …αγοράς, να χώνουν τη μουσούδα τους στην πιο προσωπική απ’ όλες τις σχέσεις;
Μπορεί ο σκοπός να είναι αυτός ακριβώς, η αποπροσωποίησή της, ξεκινώντας με τη μετακίνησή της απο το χώρο του αυτονόητου : η (ιδρύτρια της γιορτής) Ann Jarvis λειτούργησε απλώς σαν χρήσιμη ηλίθια.
Άλλωστε, υπό τις σημερινές συνθήκες (my body my choice, late-term abortion, “people with vaginas” αντί “γυναίκες” κοκ **) το μέλλον όχι απλώς της γιορτής, αλλά της ίδιας της μητρότητας, μόνο ευοίωνο δεν φαίνεται.
* Η “ιδεολογικοποίηση” δεν είναι προνόμιο της δικής μας εποχής : προάγγελοι της Γιορτής της Μητέρας υπήρξαν η “Mother’s Friendship’s Day”, της Ann Reeves Jarvis …μητέρας της Ann Jarvis, με σκοπό την συμφιλίωση των Αμερικανών μετά τον Εμφύλιο (1868) και η ανεπιτυχής καμπάνια της ακτιβίστριας Julia Ward Howe για μια “Mother’s Peace Day” (1870).
Σκοπός της τελικά εγκαθιδρυθείσας Mother’s Day ήταν να τιμηθούν οι θυσίες των μητέρων για τα παιδιά τους : η Ann Jarvis, γυναίκα που, σημειωτέον, παρέμεινε ανύπαντρη και άτεκνη, βάσισε την καμπάνια στο επιχείρημα : “το αμερικάνικο εορτολόγιο περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω απο ανδρικά επιτεύγματα”.
** …και ας αφήσουμε ασχολίαστη την ηλιθιότητα του “φεμινιστικού” επιχειρήματος (βλ. κάτω) : Η “Γιορτή της Μητέρας” είναι …bullshit, γιατί διαιωνίζει την αντίληψη ότι το πιο σπουδαίο που μπορεί να κάνει μια γυναίκα είναι να γεννάει / μεγαλώνει παιδιά, παρουσιάζοντας ως λιγότερο σημαντικά τα άλλα επιτεύγματά της.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Kαι ω του θαυματος χθες στο ΕΤ 3 , ανημερα της εορτης , επαιξε ντοκυμονταιρ για το ταμπου , λεει . της επιλογης των γυναικων να μην κανουν παιδια ! Τοση λεπτοτητα ..
https://www.ertflix.gr/en/vod/vod.394068-eimai-egoistria
Ε κάτσε, υπάρχουν εξ ίσου και πιο σημαντικά πράγματα να κάνει μια γυναίκα απ’ το να γεννάει / αναθρέφει παιδιά : μπορεί να γίνει από στέλεχος ή CEO πολυεθνικής μέχρι πολιτικός και στρατιωτικός καριέρας….
Εν τω μεταξύ, αν είδες, το point είναι “οι παρανοήσεις για τους άτεκνους ανθρώπους”. Με άλλα λόγια, το pattern που ισχύει σε όλα τα δικαιωματιστικά μήκη και πλάτη : παίρνουμε την εξαίρεση (ευάλωτοι, γκέι, άτεκνοι, κοκ) και ξεκινάμε διαδικασία προσαρμογής του συνόλου στις ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ απαιτήσεις (εμβολιασμός, γκεϊλίκι, ατεκνία και πάει λέγοντας).
Σημειωτέον ότι η Μαρίνα κι εγώ είμαστε άτεκνοι κατ’ επιλογήν : απόφαση που πήραμε κατόπιν ωρίμου σκέψεως, και δεν έχουμε μετανιώσει – αλλά …έτερον εκάτερον.
Βασικά οι γηράσκοντες δυτικοί πληθυσμοί αποτελούν για τις υπερεθνικές ελίτ ανεπιθύμητο βάρος. Το μόνο που τις ενδιαφέρει πλέον είναι να ρουφήξουν το λιγοστό τους αίμα και να τους ξεφορτωθούν το συντομότερο. Το κάνουν απλώς με πλάγιους τρόπους, ώστε να αυτοί πιστέψουν ότι όλα γίνονται για καλό.
Ακριβώς. Γι’ αυτό και πρέπει να είμαστε αδίστακτοι μαζί τους – κάποιοι δεν είμαστε ακριβώς “γηράσκοντες”. Όσο θα μας ήθελαν τουλάχιστον.
Μια ιδέα που μου ήρθε ξαφνικά προχτές είναι ότι σε μεγάλο βαθμό η ανάπτυξη των δυτικών κοινωνιών οφείλεται στο γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία οι άνθρωποι παρέμειναν alive and kicking σε αδιανόητη για παλαιότερες εποχές ηλικία. Με τον τρόπο αυτό μπόρεσαν αφενός να ολοκληρώσουν έργα που εκ των πραγμάτων χρειάζονται δεκαετίες, αφετέρου να μεταδώσουν θεωρητικά και πρακτικά την πείρα τους αυτή στους νεότερους. Μια κοινωνία στην οποία οι “γέροι” πεθαίνουν φυσικά ή κοινωνικά, ζει χωρίς παράδοση στο παρόν και προοδεύει με αργούς ρυθμούς ή και καθόλου. Μια κοινωνία νέων είναι δηλαδή μια υπάκουη και στάσιμη συγχρόνως κοινωνία όπως όλες οι σχετικές κοινωνίες του “αναπτυσσόμενου” κόσμου.
“Είμαι εκεί” 100%.
Οι “γέροι” (οι από …30 και πάνω δηλ., άντε 40) πρέπει να αραιώνουν, ως λιγότερο εύπιστοι – ευάλωττοι στο σοκ του καινούργιου, σε όλα τα “νέα προϊόντα”, που είναι συνήθως παλιά προϊόντα σε νέα συσκευασία. Σ’ αυτά συμπεριλαμβάνονται …ιδέες οι οποίες καταναλώνονται σαν προϊόντα.
Η γνώση που οι μεγάλοι θα μπορούσαν να μεταδώσουν στους νεότερους είναι επικίνδυνη – καλύτερα ο “γέρος” να εξαφανιστεί, να πέσει σε κάποιο “χάσμα γενεών” ας πούμε.
Η πείρα χάνει την εννοιολογική υπόστασή της : οι συνθήκες υπό τις οποίες διαμορφώθηκε ήταν εκείνες ενός διαφορετικού πλανήτη. Για τον δικό μας, τον κόσμο της ιλιγγιώδους αλλαγής, είναι τελείως άχρηστη.