Μια διαδεδομένη προκατάληψη σχετικά με τη νεότητα, πέραν της δήθεν ανικανότητάς της για νοσταλγικά συναισθήματα, είναι ότι δεν υποκύπτει στη στενοχώρια και στον αυτοοικτιρμό. Στην πραγματικότητα υποκύπτει πολύ πιο εύκολα σε σχέση με τους “μεγάλους”, μόνο που έχει την τάση να το κρύβει πίσω από την υποχρεωτική για την ηλικία μάσκα της ακατάβλητης αισιοδοξίας. Το τραγικά ειρωνικό σε τέτοιου είδους συναισθήματα είναι ότι τις περισσότερες φορές χαρακτηρίζουν ανθρώπους που κάθε άλλο παρά θα έπρεπε να αισθάνονται τοιουτοτρόπως. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Nick Drake, του οποίου η χαρακτηριστική ανικανότητα να ρίξει έστω κι ένα τραγούδι του στο επίπεδο του μετρίου, ήταν ίσως το μοναδικό σφάλμα της ιδιαίτερα διακριτικής και σύντομης ζωής του. Το πανέμορφο σόλο πιάνο προς το τέλος του κομματιού αποτελεί αυτοσχεδιασμό της στιγμής που έχει παιχτεί μια κι έξω χωρίς πρόβα ή δεύτερη προσπάθεια από τον νοτιοαφρικανό expatriate Chris McGregor.