Μια επιλογή του stcigar για το June born musicians tribute. Ένα τραγούδι του Nick Drake, Βρετανού folkster των late ’60s – early ‘70s. Ενός καλλιτέχνη που, εντελώς άγνωστος όσο ζούσε, θα γνώριζε “ανέλπιστη επιτυχία” έτη πολλά μετά το θάνατό του, σε ηλικία 26 χρόνων.
A proposal from stcigar for the June born musicians tribute. A song by Nick Drake, British folkster of the late ’60s – early ’70s. An artist who, completely unknown during his lifetime, would experience “unexpected success” many years after his death, at the age of 26.
Tramp moves on to the end of the street
I listen to the echo of his hobnail feet
For some there’s a future to find
But I think they’re leaving me behind
The world hurries on at its breakneck pace
People fly by in their lifelong race
For them there’s a future to find
And I think they’re leaving me behind
The chances, they come but the chances have been lost
Success can be gained, but at too great a cost
For some there’s a future to find
But I think they’re leaving me behind
The wind sweeps up and goes back to its tree
The rain flows by and moves on to the sea
For them there’s a future to find
But I think they’re leaving me behind
A haunting song. I hadn’t heard of Nick Drake before.
Nor had I hear of this young man he died so young ….sadly such a loss.
The tragic irony is he became widely known long after his death. And we’ re talking about an era, late ’60s – early ’70s when supposedly, artists were appreciated.
Yes Oannes, I looked him up on Wikipedia… Such a sad life. He was obviously a huge influence on many after his death .
Πιθανότατα το μυστικό της αποτυχίας του ήταν ότι αρνούνταν πεισματικά να εμφανιστεί live. Πέραν του ότι ο τύπος ήταν αναμφισβήτητα εσωστρεφής, απότι κατάλαβα θεωρούσε την όλη φάση τελείως κοροϊδία. Κανά δυο φορές μάλιστα είχε σηκωθεί και φύγει στη μέση της “παράστασης”. Γιατί κατά τάλλα τη μουσική του δεν θα την έλεγες “αντιεμπορική”.
Το ξέρω για τον ND, συν το ότι έπασχε από ένα είδος αγοραφοβίας. Ξέρεις άλλωστε τις δικές μου απόψεις περί live.
Αν θέλεις το πιστεύεις, ότι ακόμα και τις προάλλες δέχτηκα πρόταση για “επάνοδο” ως MK-O. Προϋποθέτουσα όμως live, και μάλιστα σε πρεστιζάτο μέρος, όλα κανονισμένα κλπ. Πράγμα το οποίο περιπλέκει την κατάσταση.
Αν το κανονίσετε πάντως το live τελικά, υπάρχει μια πιθανότητα να νικήσω και τη δική μου αγοραφοβία!
Χλωμό σχετικά το βλέπω, άσε που η “φιλοδοξία” εν γένει με έχει εγκαταλείψει ήδη από εποχές …προ Blue Light – τους είχα φτάξει κατόπιν σθεναρής επιμονής των τότε φίλων μου και πρώτων μελών του γκρουπ, που είχαν ακούσει τα τραγούδια [“ο κάθε πικραμένος κάνει συγκρότημα και δεν θα κάνεις εσύ;” κοκ.]
Είναι ενδιαφέρουσα πάντως η “θεωρητική” προσέγγιση του live ως sine qua non προϋπόθεσης “επιτυχίας” : χωρίς ζωντανές εμφανίσεις, λέει, ο “φαν” αισθάνεται ότι τον σνομπάρεις. Θέλει να έχει την αίσθηση ότι νοιάζεσαι γι’ αυτόν, κι αυτή την αίσθηση μόνο με ένα live στα μέρη του την εισπράττει. Ακόμα και καλλιτέχνες που ξεπηδούν απ’ το ΥouΤube, οφείλουν να δίνουν το παρών σε μια τελετουργία όπου επί της ουσίας αυτό που “πουλάς” δεν είναι η μουσική αλλά …ο γαμημένος εαυτός σου.
Ένα ενδιαφέρον ερώτημα είναι : τί καλλιτεχνικό υπάρχει στο να εμφανιστείς σε μια σκηνή όπου προ ολίγου είχε εμφανιστεί ο …Νέγρος του Μωριά, ας πούμε. Κι αυτό για να γνωρίσεις το μισό [best case scenario] applause από εκείνον.
Φαντάζομαι ότι για τους μουσικούς είναι το κύριο μέσο βιοπορισμού. Για τους θεατές.. δεν ξέρω. Τελευταία φορά που πήγα σε live πρέπει να ήταν μια συναυλία των Residents προ εικοσαετίας που πράγματι άξιζε τον κόπο. Από τότε μπορεί να έκανα και κανά δύο αποτυχημένες απόπειρες που παράτησα στη μέση. Πολύς κόσμος, πολύς θόρυβος, τι να πω. Ίσως δημιουργεί σε ορισμένους ένα αίσθημα κοινότητας, εμένα πάντως δε μου λέει πλέον τίποτα. Ούτε το θέατρο μου αρέσει παρεμπιπτόντως. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα έκοψα και το σινεμά. Μάλλον γέρασα.
“Μη λες χαζά”. Κι εγώ το ίδιο κάνω, και ένα καλύτερο interpretation αυτού είναι : επιστροφή στη δημιουργική εσωστρέφεια της εφηβικής [μου] ηλικίας.
Θα έχεις προσέξει ότι έφηβοι και “κάποιας ηλικίας” διαμαρτύρονται συνήθως για τα ίδια ζητήματα. Για τον πολύ κόσμο βέβαια, οι δεύτεροι είναι απλώς …γερογκρινιάρηδες, ενώ οι πρώτοι …επαναστάτες.
Ο Ουμπέρτο Έκο έχει επισημάνει τα αισθήματα συνενοχής που συνδέουν τις δυο ομάδες, σε αντίθεση με την έχθρα των εφήβων για την αμέσως επόμενη γενιά, εκείνη των γονέων τους.
Ως προς τη μουσική σαν μέσο βιοπορισμού, δεν χρειάζεται να επισημάνω πόσο εφικτό είναι κάτι τέτοιο [πόσο συχνά δηλ. μπορείς να παίζεις live] με μια μουσική σαν τη δική μας. Το πράγμα ισχύει φυσικά για τους ανθρώπους που δουλεύουν ως session musicians – το έκανα για μικρό διάστημα, και οι συνθήκες του επαγγέλματος ήταν που με οδήγησαν στη …δημοσιογραφία.
Η συντριπτική από μια εποχή έμφαση στα live, ταυτόχρονη με την καταστροφή της βιομηχανίας του δίσκου, αφορά 100% στην επικράτηση της μουσικής ως διασκέδασης, και βέβαια, last but not least [ξανά!] στην κυριαρχία της εικόνας.
…θέατρο έχω πάει συνολικά 3 φορές στη ζωή μου. Ο λόγος ήταν φυσικά, ακόμα και τον καιρό που έβγαινα αρειμανίως, το επίπεδο των ελληνικών θεατρικών παραγωγών. Να πηγαίνεις φερ’ειπείν να βλέπεις Μάκβεθ με …Κιμούλη. Και να είναι και “ό,τι καλύτερο” μπορείς να πετύχεις. Για να μη μιλήσουμε για τους μονίμως ωρυόμενους μεγάλους τραγωδούς μας.
Τόσες κι εγώ. H τελευταία πάντως ήταν φέτος το καλοκαίρι σε κάποιο δασάκι. Το θεατρικό δε μου πολυάρεσε, το ζευγάρι όμως που διασκεύαζε τη μουσική του Τομ Γέιτς ήταν καταπληκτικό.
You are so right Mr Ohh it’s a huge conspiracy 🤣😹🤣
Βασικά παραπάνω εννοούσα.. πέρσι το καλοκαίρι, που για μένα είναι το πιο πρόσφατο καλοκαίρι. Γιατί με κάτι κλιματικές κλπ καλοκαίρι ακόμα δεν είδαμε φέτος. Και υποτίθεται ότι θα έπρεπε ήδη να ψηνόμαστε.
Σε διαβεβαιώ ότι έχω ακούσει ήδη από δυο άτομα, και όχι τα πιο χαμηλού IQ που ξέρω, να μιλάνε για “αφόρητη ζέστη”. Στη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας και τα δυο. Μιλάμε για πρακτική εφαρμογή στην αληθινή ζωή του Blow Up [τενιστικό φινάλε].
Μπορεί εύκολα κανείς να φανταστεί πόσο δύσκολα θα πειστούν οι αφροασιατικές μάζες ότι η ζωή τους είναι αφόρητη λόγω του global warming. Έται ώστε να αρχίσουν να κινούνται προς τα εδώ ως …κλιματικοί μετανάστες.
Εν τω μεταξύ στο ναυάγιο της Πύλου κατά τεκμήριον υπήρχαν ελαχιστότατες γυναίκες και παιδιά. Όπως συμβαίνει πάντα άλλωστε.
Ούτε και με αυτό ασχολήθηκα σοβαρά, λογικά όμως έτσι θα είναι. Μου φαίνεται ότι μετά τις εκλογές έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για την επικαιρότητα, παρόλο που τη συνήθεια να διαβάζω μόνο τους τίτλους την αναπτύσσω σταθερά τουλάχιστον από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία. Έχω και κάμποσο καιρό να συζητήσω με ανθρώπους και δεν γνωρίζω αν εν τέλει συγκινήθηκε κανένας πραγματικά. Μέχρι και η Μποφίλιου είπε ουσιαστικά στο κοινό της “δεν θα μου πουν αυτοί πότε θα κρατήσω πένθος” και καταχειροκροτήθηκε. Παρεμπιπτόντως το ΚΚΕ κρατούσε πάντοτε τις αποστάσεις του από τις υπερβολές της πολιτικής ορθότητας, πιθανότατα γιατί τα θεωρεί αμερικανιές.
…τουτέστιν ανεπίδεκτες ελέγχου απ’ το ίδιο. Κάτι αντίστοιχο με την απόσταση που κράτησε αμέσως απ’ τους “αγανακτισμένους”. Ή κι από το …Πολυτεχνείο κατ’ αρχήν.
Δεν το συζητάμε. Από την άλλη πάλι δίκιο είχε κατά βάθος και στις τρεις ανωτέρω περιπτώσεις.
Σίγουρα. Όπως είχα σημειώσει στον ΗΧΟ την περίοδο των αγανακτισμένων [στους οποίους ουδεμία συμπάθεια είχα] οι άνθρωποι του Περισσού είναι επαγγελματίες.
Εντωμεταξύ πριν από λίγο αποφάσισα να μπω στη σελίδα για να ξανακούσω κι εγώ το κομμάτι του Ντρέικ. Με το που τελείωσε, πήγα να πω κάτι στη γυναίκα μου που εκείνη την ώρα παρακολουθούσε στο netflix το “Σχέσεις στοργής”. Η ταινία μόλις άρχιζε και στη εισαγωγή της έπαιζε μια συμπαθητική διασκευή του.. Cello Song. Μου φαίνεται ότι τώρα τελευταία το Netflix με δουλεύει κανονικά.
Γενικά όταν ο άνθρωπος είναι alert με τέτοια κόλπα, αυτά έχουν την τάση να πυκνώνουν. Ίσως γιατί απλώς παρατηρεί περισσότερα. Ίσως συμβαίνει κάτι …πιο περίεργο.
“Μια σχέση στοργής” (The blind side) λέγεται τελικά η ταινία. Δεν θυμάμαι να έχω ξανακούσει τραγούδι του Ντρέικ ποτέ σε ταινία, μόνο σε κείνη τη διαφήμιση της VW. Πόσο μάλλον τη συγκεκριμένη μέρα, τη συγκεκριμένη στιγμή και στο συγκεκριμένο σημείο της εισαγωγής που είναι και το μόνο που είδα. Μιλάμε για κάτι εντελώς τυχαίο και απείρως απίθανο που δε βγάζει απολύτως κανένα νόημα, χειρότερο κι από το προχτεσινό ανάλογο με τον Καζίνσκι και το anime. Τι να πω.
Μιλώντας για συμπτώσεις, πρόκειται για ένα από τα θέματα που με απασχολούν κυριολεκτικά από παιδικής ηλικίας.
Για κερασάκι, δες σε λίγο το μουσικό post που είχα προγραματισει να ανεβάσω από προχτές, περιλαμβάνον τέτοιου είδους “ενδιαφέρουσα” περίπτωση.
WoW!
I never heard of this touching and brilliant poet musician.
Than you for this introduction!
He is like his own Leonard Cohen with sprinkles of Donovan.
26…. What a shame!!!
This is an accurate description! Thank you for listening.
Κάποτε είχα χαρίσει μια πολύτιμη για μένα κασέτα – δεν είχα πικάπ – με το Bryter Layter σε μια γνωστή μου κοπέλα, με την οποία ήμουνα φοβερά ερωτευμένος χωρίς ιδιαίτερη ανταπόκριση. Κρίνοντας από την εκκωφαντική σιωπή της για το θέμα, δεν πρέπει να την άκουσε ποτέ. Είχα φτύσει αίμα για να εντοπίσω το δίσκο και να τη γράψω (μιλάμε για ελληνική επαρχία της δεκαετίας του ’80 και το Fruit Tree box set) και δεν είχα καν κρατήσει αντίγραφο. Ποτέ δεν είχα αισθανθεί μέχρι τότε τόσο ηλίθιος.