Από την “Παγκόσμια Μέρα Της Ποίησης”, απ’ όλες τις Παγκόσμιες Μέρες του ο,τιδήποτε, αυτό που κρατάμε είναι …η Παγκοσμιότητα. Το μόνο που έχει σημασία και ο αληθινός λόγος πίσω απ’ την καθιέρωσή τους.
Ακούμε δυο αποσπάσματα (‘To The Cave’ – 00:00 / ‘Keating’s Triumph’ – 02:35) από το soundtrack του Maurice Jarre για το αριστούργημα του Peter Weir “Ο Κύκλος Των Χαμένων Ποιητών”.
From “World Day of Poetry”, from all World Days of anything, what we hold is …Worldness. The only thing that matters, and the real reason behind their establishment.
We hear two excerpts (‘To The Cave’ – 00:00 / ‘Keating’s Triumph’ – 02:35) from Maurice Jarre’s soundtrack for Peter Weir’s masterpiece “The Circle of Lost Poets”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Και κάτι στιχάκια που είχα γράψει παλιότερα με αφορμή τη συγκεκριμένη επέτειο:
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΕΩΣ
Η Άνοιξις φαίνεται αυτή
δεν ήτο τελικά γραφτή
μεγάλη να φέρει αλλαγή
Η Ποίησις εντός μου
Ωραία η Φύσις βεβαίως
ίσως κι ο Άνθρωπος ωραίος
σαν είσαι μόνο θεατής
στο θέατρο του κόσμου
Τα ίδια τα πονήματα, ως πονήματα, θα ήταν ασέβεια να τα εγκωμιάσω!
Τα θέματά τους είναι αυτά που με απασχολούν από τότε που θυμάμαι τον κόσμο.
Ο “Θεατής” είναι μια πρώτης τάξεως πρώτη επιλογή. Περιορίζει την “πρακτική” εκεί που πρέπει : στα απολύτως απαραίτητα.
Πιστεύω πως η μεταπολεμική στροφή της ελληνικής ποίησης προς τον απολύτως ελεύθερο στίχο ήταν σε γενικές γραμμές λάθος. Η ομοιοκαταληξία πράγματι δεν ανήκε στο σώμα της ελληνικής παράδοσης, αλλά ο λόγος ήταν ότι αυτό στηριζόταν σταθερά στο μέτρο. Από τη στιγμή που η σημασία του τελευταίου μειώθηκε στη σύγχρονη ελληνική προφορά, η ομοιοκαταληξία παρείχε μεγάλες δυνατότητες αναπλήρωσης σε μια γλώσσα που στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στις καταλήξεις. Η αποδόμηση των “τυπικών” στοιχείων της ποίησης οδήγησε τελικά σε αποδόμηση και κατάργηση της ίδιας της ποίησης ως αυτοτελούς δραστηριότητας.
Ως προς την ποίηση δεν έχω [κοινοποιήσιμη] άποψη. Δεν αποκλείεται πάντως αυτός να είναι ο λόγος που τα τελευταία σκαριφήματά μου πάνε πίσω στην εφηβεία. Έκτοτε, μόνο …χάικου. Αλλά δεν έπαψα να ασχολούμαι, σε ένα βαθμό δηλ., και με τους σύγχρονους ποιητές της υποθέσεως. Δεν εννοώ τη λογοδιάρροια των ράπερ.
Αυτό που μου φαινόταν πάντα πονεμένη ιστορία, στην Ελλάδα και όχι μόνο, είναι το φαινόμενο της μελοποίησης. Σπάνια, ακόμα και αν πρόκειται για σπουδαίες μελωδίες / συνθέσεις βρίσκει κανείς εκεί μια υποψία “μετουσίωσης”.
Δεν το συζητάμε. Γενικά είναι μάταιο να συναγωνίζεσαι μια τέχνη στο ίδιο της το πεδίο προσθέτοντας απλά κάποιες πινελιές εκσυγχρονισμού. Αν ποτέ αποφάσιζα να (ξανα)ζωγραφίσω, θα καταπιανόμουν αποκλειστικά με την απεικόνιση ποιημάτων, δεδομένου μάλιστα ότι αυτό που λένε “προσωπική έκφραση” δεν είναι του χαρακτήρα μου. Θα το προσέθετα στη γνωστή ρήση ότι το να γράφεις περί μουσικής είναι σα να χορεύεις περί αρχιτεκτονικής, αλλά στα σοβαρά.
Really great, thank you!