Γλώσσα του τηλεοπτικού, έντυπου, διαδικτυακού ρεπορτάζ, είναι εκείνη των αριθμών. Σε κάθε θέμα που “απασχολεί την κοινωνία”, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, και καλλιτεχνικό * ακόμα, ο Aριθμός είναι η μόνη δύναμη που επιβάλλεται και τελεσιδικεί. Η επίκλησή του είναι χρυσούς κανών και αντικείμενο ενθουσιώδους προτροπής από τους μετρ της επικονωνίας.
Τελείως φυσιολογικό: σε ένα κόσμο όπου τα πράγματα έχουν «χοντρύνει» τόσο ώστε είναι αδύνατο να τα πεις με τ’ όνομά τους, όπου ατελείωτα πιλάφια λέξεων γεμίζουν ένα χώρο διατηρημένο από τη δύναμη της αδράνειας, τις προσφορές και τις διαφημίσεις, ο αριθμός είναι ο μόνος τρόπος για να προκαλέσεις την προσοχή. Είναι ισχυρός όσο μια εικόνα και περιεκτικός όσο μια επικεφαλίδα. Ένα κείμενο γεμάτο αριθμούς είναι γεμάτο θαυμαστικά και κορυφώσεις. Kαι φυσικά η χρήση του σε ξαλαφρώνει από την υποχρέωση να αναλύεις.
Η κοινωνία κυριαρχείται από την τάση να κάνει το ανόμοιο συγκρίσιμο, ανάγοντάς το σε αφηρημένες ποσότητες [Αντόρνο]. Με την καταστροφή της έννοιας της ποιότητας, τα πάντα διαλύονται μέσα στο “παραμπράχμαν” των αριθμών: ότι δεν μπορεί να υπολογιστεί, να χρησιμεύσει δηλ. σε κάτι, είναι εξ ορισμού ύποπτο.
Το ότι εφευρίσκουμε κώδικες μέσω των οποίων «αποτιμούμε» / «μεταφράζουμε», δεν σημαίνει και ότι κατανοούμε τα πράγματα, ή ότι αποκαλύπτουμε μεταξύ τους ομοιότητες. Αυτό ισχύει είτε πρόκειται για λεφτά, είτε για το λογισμικό ενός κομπιούτερ, είτε για τα υποατομικά σωματίδια.
Η συγχώνευση των πάντων, εν είδει χυλού, στο ίδιο καζάνι, γίνεται με αυτούς τους τρεις τρόπους: «αποφενάκιση» του κόσμου μέσω της φυσικής, ψηφιοποίηση και virtual, «οικονομική αποτίμηση». H λέξη «αριθμός», πηγάζουσα από το ρήμα «άρω» [αρμός, αρμάδα κ.λπ.] σημαίνει: συνταίριασμα και αποτελεί το βασικό εργαλείο κάθε εξουσίας.
O Xίτλερ, η Μπομπ Σφουγγαράκης, ένα βιβλίο, ένα λουλούδι, το παλιό μου πικάπ, ο Pioneer που εξακολουθεί να ταξιδεύει στο διάστημα, αποτελούνται από τις ίδιες δομικές μονάδες, μπορούν να προσομοιωθούν μέσω του ιδίου προγράμματος και φυσικά, είχαν, έχουν ή θα αποκτήσουν, μια τιμή στο ίδιο νομισματικό σύστημα.
Παρεμπιπτόντως: Ειναι ενδιαφέρον, σε μια κοινωνία που διέπεται από τον Αριθμό σε κάθε εκδήλωση, αυτός να εξαφανίζεται εκεί όπου θα ‘πρεπε να πρυτανεύει: στο επίκαιρο θέμα του Global Warming, ας πούμε, τα νούμερα δεν βγαίνουν. Αυτό που προκύπτει είναι η άγρια πολιτικοποίηση – εργαλειοποίηση ενός ζητήματος που, ακόμα και αν είναι υπαρκτό, είναι μάλλον αστείο να αποδίδεται στην ανθρώπινη δραστηριότητα. Ακόμα πιο αστείο να θεωρείται ότι θα διορθωθεί με τις περικοπές των αερίων του θερμοκηπίου ή των αερίων των …αγελάδων [έχει ειπωθεί ακόμα και αυτό]…
Στο θέμα των …”προσφυγικών” ροών, πάλι, τα νούμερα απλώς πάνε περίπατο: πόσους πρόσφυγες, μετανάστες, ή, έτσι …απλά, ανθρώπους, μπορούμε να αντέξουμε ως χώρα; πόσοι πρέπει να περάσουν τα σύνορα πριν κάποιοι αποφασίσουν να κάνουν κάτι; Τον ρόλο του πρωταγωνιστή εδώ αναλαμβάνουν η πονοψυχία και οι ανθρωπιστικές κορώνες.

* με ποιο άλλο τρόπο αποτιμάται η αξία ενός καλλιτέχνη αν όχι με τον αριθμό των clicks στο Spotify, των εισιτηρίων του live ή [αν πρόκειται για “mega star”] των τόνων καλώδιου και φωτιστικών που χρησιμοποιήθηκαν σ’ αυτό;