Στο πλαίσιο πάντα του July musicians club, μια ωραία πρόταση του stcigar από το άλμπουμ που άνοιξε το δρόμο της Linda Ronstadt για το superstardom. “Keep Me From Blowin’ Away”, σύνθεση του Paul Kraft από το Heart Like A Wheel των middle ‘70s. Αλλιώς : ο Pachelbel “κανονίζων” την κυκλοφορία σε δρόμους της κάντρι.
Always in the context of the July musicians club, a nice proposal of stcigar from the album that paved Linda Ronstadt’s way to superstardom. “Keep Me From Blowin’ Away”, composed by Paul Kraft from Heart Like A wheel released the middle ’70s. Otherwise: Pachelbel “canonizes” traffic on a Country road.
Well, I spent my whole lifetime
In a world where the sunshine
Finds excuses for not hangin’ ’round
I squandered emotions on the slightest of notions
And the first easy loving I found
But soon all the good times
The gay times and play times
Like colors run together and fade
Oh Lord, if you hear me, touch me and hold me
And keep me from blowing away
There’s times when I trembled
When my mind remembered
The days that just crumbled away
With nothing to show but these lines that I know
Are beginning to show in my face
Oh Lord if you’re listening, know I’m no Christian
And I ain’t got much coming to me
So send down some sunshine. Throw out your lifeline
And keep me from blowing away
Oh Lord, if you hear me, touch me and hold me
And keep me from blowing away
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Cracking music – but is it just me or does she look awfully like Selena Gomez on that top photo you used?!
You’re right! Interestingly, the two of them have the same sign (Cancer).
Παρεμπιπτόντως η εν λόγω αποτέλεσε αντικείμενο ανεκπλήρωτης υλικοπνευματικής καψούρας του Φίλιπ Ντικ με τόνομα!
Έριξα εντωμεταξύ μια ματιά στην ιστορία του περίφημου “κανόνα” έχοντας διαβάσει στο παρελθόν και το σχετικό σου άρθρο επί του θέματος. Αν κατάλαβα καλά, η επίδραση του κομματιού ήταν αμελητέα πριν την επανακάλυψή του στα τέλη της δεκαετίας του 60? Και αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, η επανακάλυψη αυτή αποτέλεσε το έναυσμα για την διάδοση του μοτίβου ή μήπως το γενικότερο πνεύμα της εποχής αποτέλεσε τη βαθύτερη αιτία της επανακάλυψης? Με άλλα λόγια μήπως το συγκεκριμένο μοτίβο θα εμφανιζόταν στο συγκεκριμένο χρόνο και χώρο ούτως ή άλλως? Το λέω αυτό γιατί ορισμένες μουσικές ανακαλούν συχνά ένα συγκεκριμένο χρόνο ή (και) τόπο, χωρίς απαραίτητα ο ακροατής να έχει τις αντίστοιχες αναμνήσεις – όπως δηλαδή συμβαίνει και με τα συναισθήματα – πράγμα που με οδηγεί στη σκέψη ότι μπορεί τελικά να συμβαίνει και το αντίστροφο.
Θυμάμαι για παράδειγμα την πρώτη φορά που άκουσα το Mystery White Boy του Jeff Buckley στις αρχές των ’00s. Αμέσως μου έφερε στο μυαλό ένα πολύ συγκεκριμένο τόπο και κυρίως χρόνο που υπηρετούσα το ’95-97 στο στρατό. Δεν μπορεί να ήταν ανάμνηση, αφού δεν είχα εκείνη την εποχή καμία επαφή με τις τότε μουσικές εξελίξεις και ούτως ή άλλως ο δίσκος αυτός εκδόθηκε αρκετά χρόνια μετά την εποχή που ηχογραφήθηκε. Το ίδιο ακριβώς αλλόκοτο συναίσθημα μου δημιούργησε και η ακρόαση του OK Computer που ηχογραφήθηκε το ίδιο σχεδόν διάστημα με το συγκεκριμένο live του JB και που επίσης πρωτοάκουσα πολύ αργότερα. Ή κάποιοι δίσκοι της αγγλικής folk σκηνής που ηχογραφήθηκαν περί τη χρονιά που γεννήθηκα και μου φέρνουν στο νου τις πρώτες παιδικές μου αναμνήσεις, οι οποίες φυσικά δεν έχουν απολύτως καμία σχέση ούτε με τη folk ούτε με την Αγγλία.
(Χτες έλειπα λόγω “υποχρεώσεων” όλο το απόγευμα και το βράδυ. Υπάρχει λόγος για την περιστασιακή “έξαρση κοινωνικότητας”, ο οποίος δεν είναι της παρούσης. Αυτή θα συνεχιστεί μέχρι τέλος του μηνός Θεού θέλοντος – για καλό είναι πάντως. Θα υπάρχει απλώς ως τότε μια επιβράδυνση των ρυθμών του blog, εκτός και αν καλύψω τα κενά με κάποια σπινταρίσματα).
Η ανάκληση τοποθεσιών, χρόνων και γενικώς εμπειρών είναι από τις βασικές λειτουργίες της μουσικής ακρόασης, για μένα τουλάχιστον, ακόμα και αν καμιά φορά δεν αντιλαμβανόμαστε για ποια απ’ τις εμπειρίες πρόκειται. Συχνά είναι συνδυασμός εμπειριών, το ίδιο που ισχύει και για την ονειρική κατάσταση – μια τέτοια είναι και η ακροαματική. Όλο αυτό είναι μια δημιουργική διαδικασία αναβίωσης – “ανάδρασης” με προηγούμενους εαυτούς.
Ως προς τον Κανόνα, υποθέτω πάντα, αποτελεί μέρος της ρομαντικίζουσας (εξιδανικευτικής, στραμμένης στο παρελθόν / μέλλον) τάσης των ’60s, μαζί με τα “έγχορδα”, τα “πνευστά” το harpsichord και όλα τα συναφή που εισέβαλαν στο χώρο της ποπ μέσω παραγωγών on a mission όπως ο George Martin * – βασικός υπεύθυνος, ό,τι αντίθετο κι αν έχει γραφτεί απο διάφορους ανίδεους, για τις ηχητικές καινοτομίες των Beatles. Των οποίων, παρεμπιπτόντως, (ο Κανόνας) δεν διέπει ένα μόνο τραγούδι (Let It Be) αλλά τουλάχιστον 3 : υπάρχει και το περίφημο ‘For No One’, ξανά του McCartney, με τη γνωστή αλληλουχία διαφορετικά ολοκληρωμένη, αλλά και το ‘Something’ του Harrison, τα ακόρντα του ρεφρέν του οποίου είναι …αυτά του ‘For No One’. Χρόνια αργότερα ο Πορτοκάλογλου 🤣 θα επαναλάμβανε τα ίδια ακόρντα στο ρεφρέν του (θλιβερά ανέμπνευστου, όπως τα περισσότερα τραγούδια του) ‘Ταξίδι’.
* Η “εντολή” αφορούσε σε πειραματισμούς κάθε είδους (απόηχους του avant-garde spirit της εποχής). Τους ακούς ακόμα και στην ελληνική “λαϊκή” μουσική της περιόδου, πχ. σε διάφορα του Ξαρχάκου των late ’60s – early ’70s.
Πολλοί παραγωγοί απoκαλύπτονται τελικά ως οι αφανείς ήρωες ιστορικών στιγμών της ποπ μουσικής. Κάποιοι μάλιστα εξ αυτών αποδεικνύουν σε ορισμένες περιπτώσεις την ιδιοφυία τους by simply giving the damn artist a couple of microphones and getting their fat ass out of the way.
Σίγουρα. Αλλά η περίπτωση του George Martin ήταν ακριβώς το αντίθετο. From the very beginning. Έχω ακούσει τον ίδιο να περιγράφει την αρχική βερσιόν του ‘Please Please Me’, ως αργόσυρτη, τύπου Roy Orbison μπαλάντα, και το πώς την μετέτρεψε στο “πυροτέχνημα” (με την καλύτερη δυνατή έννοια) που ξέρουμε.
Από κει και πέρα ο ίδιος, προς τιμήν του, έχει αναφέρει ότι πολλές από τις ιδέες σε τραγούδια των Beatles ήταν δικές τους. Κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται τι εννοεί. Παρόμοια δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά ανάμεσα στο να …πει, γενικώς και αορίστως, ο McCartney “εδώ (στο ‘Penny Lane’) θα ήθελα μια τρομπέτα” και το να κάτσει ο GM και να γράψει τη συγκεκριμένη την τρομπέτα. Ή τα συγκεκριμένα έγχορδα του ‘Eleanor Rigby’ κοκ.
…Τη πλάκα βέβαια, ως συνήθως, την έχουν οι εν Ελλάδι αυτοονομαζόμενοι παραγωγοί. Ο ρόλος των περισσότερων απ’ τους οποίους είναι να παίρνουν λεφτά και να διοχετεύουν “θετική ενέργεια” στο στούντιο – ο ρόλος των ελαχίστων υπολοίπων …καλό θα ήταν να είχε περιοριστεί στα παραπάνω.