Watch for yourself. In the same breath, Kanye West praises Hitler and attacks Jews. pic.twitter.com/HXhdPBNrTd
— Ahmed Baba (@AhmedBaba_) December 1, 2022
Ο νέος “σάλος” [κάθε μέρα που ξημερώνει πρέπει να υπάρχει κι ένας τέτοιος] στο Twitter, αφορά στην “αγάπη” του Kanye West για τον Hitler. Η φωτογραφία του ανοίγματος είναι μια απο τις αναρίθμητες που έχουν ήδη φιλοτεχνήσει τα ξέκωλα των σάιτς. Ο “σάλος” παίρνει παρεμπιπτόντως μαζί και τον Alex Jones, καθότι στο σόου του ειπώθηκε ό,τι ειπώθηκε και ως εκ τούτου …βαρύνεται και ο ίδιος.
Φυσικά στον ειδησεογραφικό πολτό εμπλέκεται και, guess who, ο …literally Hitler Donald Trump ο οποίος δείπνησε πρόσφατα με τον KW και τον “white nationalist” Nick Fuentes [άκου να δεις δηλαδή…].
Οι ακρότητες του Kanye West συμπυκνώνονται σε φράσεις όπως “αγαπώ τους Εβραίους αλλά αγαπώ και τους Ναζί”, “πρέπει να πάψουμε να δυσφημούμε τους Ναζί όλη την ώρα” “κάθε άνθρωπος έχει συνεισφέρει κάτι πολύτιμο, ειδικά ο Χίτλερ”.
Πριν προχωρήσουμε, τυχόν, σε σοβαρή εξέταση του θέματος, ας δώσουμε μια ιδέα του πόσο μονομερές και διαστρεβλωτικό είναι το όλο αφήγημα των mainstream media. Ένα από τα χιλιάδες αποσιωπούμενα στο πλαίσιό του είναι ο εκτεταμένος αντισημιτισμός στους κόλπους της αφροαμερικανικής κοινότητας, από εποχές μυθοποιημένες όσο και οι πρωταγωνιστές τους.
Πολλοί και διάφοροι πχ. , και σε ποικίλες περιπτώσεις, επικαλούνται σαν αντίπαλο δέος του μετριοπαθή [“ακροδεξιού” κατ’ αυτούς] Kanye West τον Malcolm X, ηγέτη των Μαύρων Πανθήρων, επιφανούς μέλους του Nation Of Islam [πριν το εγκαταλείψει και, εν τέλει, δολοφονηθεί από αυτό] και “απόλυτου” icon των Black Lives Matter.
Η φωτογραφία, κάτω, προέρχεται από συγκέντρωση του Nation Of Islam στις 25 Ιουνίου του 1961 στην Washington DC.
Ο Malcolm X δεν παρευρίσκεται : βρισκόταν στη φυλακή για ληστεία. Ήταν όμως ήδη προσηλυτισμένος.
Το κατάμεστο από αφροαμερικανούς οπαδούς του Nation Of Islam στάδιο είναι το Uline Arena – τρία χρόνια αργότερα θα φιλοξενούσε την πρώτη συναυλία των Beatles επί αμερικανικού εδάφους.
Ο κύριος με τη στολή που διακρίνεται στη μέση, είναι ο George Lincoln Rockwell [1918 – 1967], ηγέτης του Αμερικανικού Ναζιστικού Κόμματος.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Το αξιοσημείωτο με τον Ye δεν είναι τόσο οι απόψεις του όσο το γεγονός ότι τις λέει ανοιχτά. Πόρτα εντωμεταξύ πάλι από το τουίτερ..
Παρεμπιπτόντως κάτι αντίστοιχο είναι και ο δικός μας ο sin boy που άρχισε να κάνει “εξωφρενικές” δηλώσεις την ίδια περίπου περίοδο με τον KW. Η επίσημη εξήγηση και για τους δύο είναι ότι τρελάθηκαν.
Η “δική μου” εξήγηση είναι ότι ο SB ξεπατικώνει τον Kanye West, αν και δεν [έχω το ενδιαφέρον που χρειάζεται ώστε να] το έχω εξακριβώσει.
Ως προς το ότι έχει ένα είδος ευφυίας το συγκεκριμένο τυπάκι [SB], σε σχέση με την πλειoνότητα των απιθανοτήτων του “χώρου”, συμφωνώ μαζί σου, αλλά δεν ακούγεται ο πούστης να πούμε – τι να κάνουμε.
Οι “απόψεις” του κυρ-Kanye, θεωρώ ότι είναι προϊόν της [ολοφάνερης] εκφραστικής του δυστοκίας στις συνεντεύξεις. Από κει και πέρα, το ότι ουδείς ποτέ προβεβλημένος απ’ το mainstream έχει κάνει μια σοβαρή συζήτηση περί ναζισμού, αποτελεί έναν από τους λόγους για τους οποίους “ένα φάντασμα [εξακολουθεί να] πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη”. Κι αυτό δεν είναι του κομμουνισμού, αλλά του …literally Hitler. Η προσέγγιση του φαινομένου αποκλειστικά με δαινομοποιητικούς όρους εξυπηρετεί εκτός άλλων, εξακολουθώ να πιστεύω [από εποχής “επιφυλλιδογραφίας” στον ΗΧΟ] τη μανιχαϊκή φύση των σημερινών “πολιτικών” αφηγημάτων – Ο Θεός να τα κάνει τέτοια : ο Χίτλερ, ως χαρακτηρισμός, έχει υποκαταστήσει στον πολιτικό χώρο εκείνον του …literally Διαβόλου. Και ο πολιτικός χώρος έχει μεταλλαχθεί, βολικά, σε ένα είδος χυδαίας πολιτικοποίησης των πάντων.
Παρεμπτιπτόντως, ένας από τους πρώτους που επιχείρησαν [σε σχετικά σοβαρό επίπεδο] μια συζήτηση περί Β’ΠΠ, ο ιστορικός David Irving [έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του, όπως και άλλα φυσικά απηχούντα την ορθόδοξη προσέγγιση], ήταν απ’ τους πρώτους ανθρώπους που ο λόγος και η φυσική τους παρουσία έχουν απαγορευτεί, εδώ και χρόνια, σε πολλές δυτικές χώρες.
Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε φυσικά τότε για τον “απολογητή του ναζισμού”. Σήμερα τέτοιοι “είμαστε”, περίπου, όλοι …δυνητικά τουλάχιστον.
Παρόλο που αναμφισβήτητα ξεπατικώνει διάφορους και ασχέτως από την όποια μουσική του αξία, ο SB αποτελεί κατά τη γνώμη μου 100% αυθεντική “περίπτωση”. Και μόνο που τα βρόντηξε στο απόγειο της επιτυχίας του – μιλάμε πάντοτε για πιτσιρικά – για να επανέλθει αμετανόητος, φτάνει και περισσεύει σαν διαπιστευτήριο. Πέραν πάντως των διαφωτιστικών παρατηρήσεων που έχεις κάνει κατά καιρούς για το θέμα του Χίτλερ, κάπου πιστεύω πως ήταν αναπόφευκτη μια μυθοποίηση/προσωποποίηση του κακού μετά τους δύο διαδοχικούς παγκοσμίους, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να κοιταζόμαστε όλοι καθημερινά στον καθρέφτη.
Αυτό να λέγεται. Γιατί αφενός ο Χίτλερ γεννήθηκε όχι στο Μπράουναου αλλά στις …Βερσαλίες, αφετέρου ο γκροτέσκος αντισημιτισμός που νομοτελειακά τον κατέστρεψε μόνο δικό του εύρημα ή μονοπώλιο δεν ήταν.