Όχι από τις αγαπημένες μου του σκηνοθέτη – όχι γιατί δεν είναι …σουρεαλιστική, όπως “οφείλει” να είναι κάθε ταινία του, σύμφωνα με το κλισέ με το οποίο αρχίζουν και τελειώνουν κάποια “σχόλια”. Ούτε βέβαια γιατί είναι ευκαταφρόνητη. Κάθε άλλο – το αποτύπωμα (την είδα το 1980) είναι αρκετά βαθύ, και ουκ ολίγες οι στιγμές που μένουν ως ανάμνηση.
Η αφήγηση της γνωστής πραγματικής ιστορίας γινεται σε άσπρο-μαύρο, με έμφαση στην ατμόσφαιρα εποχής (τέλη 19ου αι.) και στο συναίσθημα που τόσο ξέρει να εκμαιεύει από καταστάσεις ακραίες ή παράδοξες, αποκαλύπτοντάς τες ως “ανθρώπινες, πολύ ανθρώπινες” – αυτό για μένα συνιστά τη μεγαλοσύνη του David Lynch.
Ακούμε αποσπάσματα απο το soundtrack του John Morris.

Not one of my favorites by the director. Not because it’s not … surreal, as every of his films “ought” to be, according to the cliché with which some “comments” start and finish. Nor, of course, because it is of little value. Far from it – the imprint is quite profound (I saw it in 1980), and quite a few moments remain as memories.
The narrative of the well-known true story is in black and white, with emphasis on the atmosphere (late 19th century) and the emotion that he is so good at extracting from extreme or paradoxical situations, revealing then as “human, very human” – this to me is what constitutes David Lynch’s grandeur.
We hear excerpts from John Morris’s soundtrack.

00:00 John Merrick & Mrs Kendal 02:05 The Elephant Man Theme