“Kids are pretty people”, μας λένε οι Joe Lovano, Hank Jones. Πρόκειται για γενίκευση παρακινδυνευμένη, όπως όλες : ο Χίτλερ ήταν κάποτε παιδί, όπως και ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης.
Αυτοί που σίγουρα είναι pretty people, είναι οι δυο μουσικοί που ακούμε, ασχέτως ηλικίας. Το κομμάτι είναι σύνθεση του τρομπετίστα Thad Jones, αδελφού του Hank και προέρχεται από το άλμπουμ που ο κορυφαίος πιανίστας κυκλοφόρησε με τον Joe Lovano το 2007.
“Kids are pretty people,” Joe Lovano & Hank Jones say.
This is a generalization, and like every generalization it has its risks : Hitler was a kid once, as was Jack the Ripper.
Definitely pretty are these two great musicians, regardless of age. This is a composition by trumpeter Thad Jones, Hank’s brother, and is on the album the superb pianist released with Joe Lovano in 2007.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Παρεμπιπτόντως η άποψή μου για τη σημασία της ανατροφής των παιδιών είναι ότι γενικά η επίδραση των γονέων είναι αρνητική. Καλός γονέας είναι δηλαδή αυτός που κάνει το μικρότερο δυνατό κακό στο παιδί του – οι γονείς όμως δεν είναι σε θέση να δώσουν στο παιδί τους κάτι που αυτό δεν κατέχει εξαρχής και η προσπάθεια να το κάνουν έχει συνήθως το αντίθετο αποτέλεσμα. Σύμφωνα με την άποψη αυτή δεν υπάρχουν ιδανικές οικογένειες. Μια μετρίως προβληματική – λέμε τώρα – οικογένεια είναι το κοντινότερο σε μια ιδανική – λέμε πάντα – οικογένεια και αυτό ακριβώς που χρειάζεται το παιδί. Ένα παιδί αντιθέτως που μεγαλώνει με βάση παιδαγωγικά “εγχειρίδια χρήσης” μέσα σε κάποιο “εργαστηριακό” περιβάλλον, είναι στην πραγματικότητα ένα παιδί γεμάτο αχρείαστα προβλήματα.
Ο συνδυασμός των παραγόντων που επηρεάζουν την κίνηση ενός παιδιού προς το σχηματισμό “προσωπικότητας”, προς την εφηβεία και προς την ενηλικίωση, είναι τόσο χαοτικά ρευστός, που απορεί κανείς με το θράσος των παιδοψυχολόγων που πιστεύουν ότι έχουν ικανότητα εποπτείας των παραγόντων και δυνατότητα διευθέτησής τους. Το συγκεκριμένο εγκληματικό θράσος κρύβεται πίσω από φαινόμενα όπως το …10% plus των παιδιών στο Αμέρικα τα οποία “διαγιγνώσκονται” με ADHD (attention deficit hyperactivity disorder), και στα οποία χορηγείται “θεραπεία” με Ritalin.
Ούτε να σκέφτομαι δεν θέλω τι θα αντιμετωπίζαμε εγώ και κάποιοι άλλοι, αν ήμασταν μαθητές δημοτικού υπό τέτοιο καθεστώς.
Μου είχε τύχει πέρυσι μια σχετική περίπτωση, ένα 14χρονο κοριτσάκι που οι γονείς του μού το παρουσίασαν ως διαγνωσμένο επίσημα με “διάσπαση προσοχής” και “μαθησιακές δυσκολίες”, ένα παιδί χωρίς κανένα λέει ταλέντο και με ανύπαρκτα προσωπικά ενδιαφέροντα, που δεν μπορούσε να στεριώσει σε κανένα υποτίθεται καθηγητή. Σε πληροφορώ λοιπόν ότι επρόκειτο για το πιο φυσιολογικό παιδί που έχω συναντήσει την τελευταία δεκαετία, χωρίς κανένα εννοείται από τα παραπάνω χαρακτηριστικά με τα οποία οι γονείς του το είχαν τρομοκρατήσει. Μιλάμε για χτυπητή αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των ρηχών συνομηλίκων του και χωρίς κανένα πρόβλημα στη συνεννόηση μαζί μου. Απλά το παιδί ένιωθε απέραντη μοναξιά στο περιβάλλον που μεγάλωνε και ήθελε να μιλήσει λίγο περισσότερο για τα ενδιαφέροντά του σε κάποιον που δεν το έβλεπε σαν αντικείμενο κλινικής μελέτης. Περιττό να σου εντωμεταξύ ότι ένα χρόνο που κάναμε μάθημα δεν κατάφερα να δω ούτε το δικό του πρόσωπο ούτε των γονιών του ένεκα της εξτρεμιστικής μασκοφορίας που είχαν επιβάλλει στην οικογένεια οι τελευταίοι, παρόλο που η “πανδημία” είχε λήξει τυπικά και το παιδί τους ήταν το μοναδικό που κυκλοφορούσε με μάσκα στο σχολείο. Ποτέ δεν μου συγχώρησαν επίσης το γεγονός ότι αμφισβητούσα τη γνώμη των “ειδικών” επιμένοντας μέχρι το τέλος ότι το παιδί τους είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Ακούγεται αλλόκοτο, αλλά η αντίληψη ότι το παιδί τους ήταν προβληματικό, κατά κάποιο τρόπο τους καθησύχαζε. Η δική μου αντίληψη αντιθέτως τους γέμιζε ανησυχία. Ώρες ώρες πραγματικά αισθάνομαι ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Γάμησέ τα, με πιάνει μια ανήμπορη λύσσα με κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Οι οποίες δεν είναι ακριβώς σπάνιες, σε ποικίλες παραλλαγές.
Υποθέτω αυτό που γέμιζε ανησυχία τους συγκεκριμένους κωλάνθρωπους είναι της ιδίας υφής με εκείνο που κάνει τον “ασυλικό” να μην μπορεί να εγκαταλείψει το κολαστήριό του για τον έξω κόσμο.
Δυστυχώς δεν είναι και τόσο σπάνιες. Η συγκεκριμένη περίπτωση με στενοχώρησε ιδιαίτερα, γιατί μέσα στο λίγο σχετικά διάστημα που συνεργαζόμασταν, το παιδί άρχισε να ξεπερνάει με γοργά βήματα το υποτιθέμενο πρόβλημα της “φοβερά χαμηλής αυτοεκτίμησης” που του είχαν φορτώσει από το σπίτι και να βλέπει τον εαυτό του σε μια πιο ισορροπημένη προοπτική. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια εξαιρετικά ισχυρή προσωπικότητα but in a deceptively understated way.
Εντωμεταξύ βάλε αν θες κάποια στιγμή από μένα και το σχετικό τραγουδάκι:
https://www.youtube.com/watch?v=IxREcuea9D8
Εννοείται!
That …. was so cool! Thank you!