Βλέποντας τον Joe Biden να ξαναπέφτει, φαρδύς-πλατύς, σαν δεμάτι κόκαλα, μετά το λόγο του στους απόφοιτους της US Air Force Academy, μα το Θεό τον λυπήθηκα. Συνειδητοποίησα αίφνης ότι, πέρα από ο,τιδήποτε άλλο, όποιος κι αν είναι – η πολιτεία του δείχνει ότι …δεν είναι ο οποιοσδήποτε, με τη κακή έννοια! – το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις βασανισμού ηλικιωμένου. Συμπεριλαμβανομένης σ’ αυτό [πέρα απ’ την πίεση της “δουλειάς” και όσων συνεπάγεται], της οικουμενικής κοροϊδίας που ακολουθεί μετά από κάθε τέτοιο γεγονός, με κάθε παρουσιαστή τηλεοπτικού – ιντερνετικού σόου να αισθάνεται υποχρεωμένος να πει το “ωραίο του”.
Το να υποχρεώσεις ένα 80χρονο να λάβει μέρος σε μαραθώνιο θα γινόταν αυτομάτως αντιληπτό σαν βασανιστήριο. Αλλά η κατάσταση στην οποία βρίσκεται μπλεγμένος ο εν λόγω 80χρονος, * δεν διαφέρει ιδιαίτερα από αυτό, κατά την άποψή μου. Μεταφορικά και όχι μόνο.
…Αρκεί βεβαίως να δεις και να ακούσεις τον “πρόεδρο” να μιλά, την αμέσως επόμενη στιγμή, για να ξεχάσεις όλα τα παραπάνω. “Life shows no mercy”.

* …όχι ακριβώς στην ίδια φόρμα με τον Al Pacino, 83, αναμένοντα παιδί απ’ την 29χρονη σύντροφό του.