Ένα από τα λιγότερο γνωστά τραγούδια τους, όχι ότι αυτό σημαίνει τίποτα, από το άλμπουμ War Child.
Ο Ian Anderson, φέτος το καλοκαίρι, σε συνέντευξη του εδώ [“από τις 4 στις 5”, στο πλαίσιο της συναυλίας στο Ηρώδειο] είχε αποκαλύψει τα αισθήματά του για το Brexit:
“Η Τερέζα Μέι είχε μπροστά της τρία χρόνια για να πραγματοποιήσει το Brexit υπέρ του οποίου ψηφίσε ο βρετανικός λαός – με μικρή διαφορά – κι έκανε αυτά που έπρεπε να κάνει, αλλά δεν τα κατάφερε τελικά. Και σ΄αυτά τα τρία χρόνια έχουν πεθάνει χοντρικά 150.000 άνθρωποι κι έχουν γεννηθει άλλοι τόσοι, συν κάποιες χιλιάδες επιπλέον μετανάστες και το δημογραφικό έχει αλλάξει. Η κατάσταση είναι διαφορετική κι αυτό που ίσχυε πριν τρία χρόνια, δεν ισχύει πια. Δεν μπορείς να λες σήμερα ότι πρεπει να τιμήσεις “την ψήφο του λαού “ από το 2016. Για μένα δεν δουλεύει έτσι, σόρι”.
Πρόκειται για άνθρωπο του οποίου το έργο σημαίνει πράγματα για μένα, και τον οποίο, όσο μπορεί να ισχύει για κάποιον ουσιαστικά άγνωστο, αγαπώ. Θα ήμουν περίεργος να μιλήσω ακόμα μια ακόμα φορά μαζί του [μου έχει δώσει ως τώρα τρεις συνεντεύξεις] ειδικά περί Brexit. Γιατί σύμφωνα με το σκεπτικό που αναπτύσσει, άπαξ και επαναληφθεί αυτή τη στιγμή το δημοψήφισμα, και ανεξαρτήτως αποτελέσματος …θα πρέπει να επαναλαμβάνεται επί σταθερής βάσεως, κάθε τρία χρόνια.