Ένα από τα βασικά μου θέματα, στον ΗΧΟ και τους 4Τ απ’ το ξεκίνημα των ‘00s, ήταν η επέλαση της virtual reality και η μέσω αυτής επιδιωκόμενη μαζική παραγωγή “πολιτών – παιδιών”, με χαρακτηριστικό γνώρισμά τους την αδυναμία διάκρισης ανάμεσα σε φαντασία και πραγματικότητα.
Αισθάνομαι αρκετά περίεργα, βλέποντας σήμερα αυτό όχι απλώς να “ομολογείται” αλλά να προβάλλεται ως trend, συνοδευόμενο από την πανταχού παρούσα, και τα πάνα πληρούσα, οικονομική παράμετρο : με κινητήρια δύναμη τη νοσταλγία [it’s always about “feelings”] οι …Kidults, καταγράφονται ως ανερχόμενη δύναμη στην αγορά, ξοδεύοντας πλέον 9 δις το χρόνο για αγορές παιχνιδιών …για προσωπική χρήση.
Ναυαρχίδα της επιχείρησης “παλίμπαιδας πολίτης” εξακολουθεί να είναι η [επιμελώς καλλιεργούμενη] λατρεία των σπορ, από ανθρώπους όλων των ηλικιών, η οποία δεν αποτελεί κάτι άλλο από διαδικασία συντήρησης ενός τεχνητού ομφάλιου λώρου με την παιδική τους ηλικία.

Δεν πρέπει όμως να υποτιμά κανείς τις προοπτικές που ανοίγονται στον τομέα απ’ την woke κουλτούρα. Γιατί ο παλιμπαιδισμός είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της. Εκτός αν είναι κάτι άλλο η συρρίκνωση της κοινωνικής ζωής του πολίτη στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του, με “παράθυρα” στον “έξω κόσμο” – στην πραγματικότητα εργαλεία παραγωγής πραγματικότητας – την τηλεόραση, το κινητό και το κομπιούτερ του : Τα πράγματα είναι άγρια εκεί έξω. [Παιδο-]βιασμοί, δολοφονίες, πανδημίες, έκτακτα καιρικά φαινόμενα και, οσονούπω [αν χρειαστεί] aliens from outer space, μέσα σε ιπτάμενους δίσκους – ολογράμματα. Καλύτερα στο ζεστό κουκούλι μας, στην ασφάλεια του παιδικού δωματίου – έξυπνου κουκλόσπιτου, με τη μαμά – Οικουμενική Διακυβέρνηση να φροντίζει για τα υπόλοιπα.
Με δεδομένο [στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον] ότι ψυχολογικό αντίστοιχο του ονομαζόμενου “γονεϊκού ενστίκτου” είναι η ανάγκη επανασύνδεσης του γονέα με τον παιδικό του εαυτό, δεν είναι τυχαίο ότι προσκολλημένοι στα παιχνίδια “για ίδια χρήση” δεν είναι μόνο γονείς, αλλά και όσοι προτιμούν …αυτό τον τρόπο ταξιδιού στην παιδική τους ηλικία, επιλέγοντας να μη τεκνοποιήσουν. Στάση ζωής, η τελευταία, “παρεμπιπτόντως”, πριμοδοτούμενη ξανά απ’ την woke κουλτούρα, με επιφανείς φυσιογνωμίες της πολιτικής σκηνής [Alexandria Ocasio Cortez] να αναρωτιούνται σε viral videos αν έχει νόημα να φέρνει κανείς παιδιά στο κόσμο, και “φεμινιστικά” τύπου “my body my choice” οικουμενικής αποδοχής συνθήματα.
Ας μην ξεχνάμε τέλος ότι το πράγμα λειτουργεί αμφίδρομα : Υπό την ίδια έννοια που ο ενήλικος παροτρύνεται να γίνει παιδί, το παιδί [ιδίως το κορίτσι, κατά τεκμήριο ωριμότερο] αδυνατεί να διακρίνει διαφορές ανάμεσα στον εαυτό του και έναν ενήλικο. Αυτό προφανώς “ουδεμία σχέση” έχει με τα γεωμετρικά αυξανόμενα κρούσματα παιδοφιλίας, περί των οποίων οι πάντες ομιλούν, ουδείς ωστόσο κάθεται να κάνει μια εμπεριστατωμένη ανάλυση.