Από εφέτος, και οι Βούλγαροι βλέπουν την πλάτη μας.
Ακόμα μια πρωτιά για την Ελλάδα – από το τέλος πάντα…
(Visited 127 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Πολλές φορές έχω σκεφτεί σε τι ξεχωρίζει προς το καλύτερο η Ελλάδα. Συνήθως καταλήγω στο φαγητό και στον ήλιο. Από την άλλη ποτέ δεν έχω περάσει τα σύνορα της χώρας, ώστε να έχω ένα επιφανειακό έστω μέτρο σύγκρισης. Ούτε και θέλω να τα περάσω. Δεν ξέρω γιατί. Δεν αποκλείεται να μην άντεχα ούτε μια μέρα στο (δυτικό) “εξωτερικό”. Ύστερα είναι και το ζήτημα της γλώσσας. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μιλάει άλλη γλώσσα εκτός από τα ελληνικά και μάλιστα με την ιδιωματική προφορά που ανέκαθεν τα μιλούσα.
Μπορεί βέβαια να είναι απλά μια συνήθεια. Σαν τα ναρκωτικά. Με την έννοια ότι μακροπρόθεσμα μου κάνει κακό.
Εντάξει, άλλης τάξεως συνήθεια οι οποιουδήποτε είδους καταχρήσεις, και το ο,τιδήποτε “επιμέρους” for that matter, και άλλης ταξεως ο ίδιος ο βιότοπος “Ελλάδα” στο συνολό του, με όλα όσα περιλαμβάνει (από φυσικό περιβάλλον, μέχρι ήθη, έθιμα etc etc).
Υποθέτω είναι καταδικασμένος κάποιος να αγαπάει, να είναι δεμένος εν πάση περιπτώσει, με τις πρωταρχικές του παραστάσεις. Ακόμα και άσχημες να είναι κάποιες, είναι οι αναμνήσεις μας. Είμαστε, τρόπον τινά …ασυλικοί ως προς αυτές.
Θυμάμαι κάτι γελοίους δημοσιολογούντες προ δεκαετίας – δεκαπενταετίας (τον …Κραουνάκη ανάμεσά τους), να διαστρεβλώνουν τη φράση του Μπαρτ “Δεν υπάρχει άλλη πατρίδα από αυτήν της παιδικής ηλικίας” σε “πατρίδα μας είναι η παιδική ηλικία” επί σκοπώ …αποδόμησης του παραδοσιακού πατριωτισμού ας πούμε. Λες και υπάρχει κάτι που αποκλείει σαν μέρος των παιδικών βιωμάτων και της “προσωπικής μυθολογίας” την …παραδοσιακή φιλοπατρία.
…On second thought, όντως ο βιότοπος (“Ελλάδα”, “Γαλλία”, whatever), είναι ένα είδος ναρκωτικού, μια και το αίσθημα ασφάλειας / εξάρτησης που υποβάλλει δεν έχει σχέση με κάποια “αντικειμενική αποτίμηση” του ο,τιδήποτε. Μπορείς να ξεφύγεις απ’ αυτό το αίσθημα, αν είσαι ένα είδος careerist που βάζει πάνω απ’ όλα τα λεφτά και την …ανέλιξή του.
Θυμάμαι ακόμα τη φράση ενός γιατρού or something (βιβλίο ζωολογικού/ανθρωπολογικού ενδιαφέροντος του οποίου είχα διαβάσει προ τριακονταπενταετίας) που προσπαθούσε να εξηγήσει το γεγονός ότι άτομα μεγαλύτερης ηλικίας – πολύ συχνά μάλιστα με σοβαρότατα προβλήματα υγείας – έχουν την τάση να προσκολλώνται στη ζωή περισσότερο από τα υγιέστατα νεαρά. Η ζωή, έλεγε, είναι μια μορφή ναρκωτικού: όσο περισσότερο το παίρνεις τόσο περισσότερο το θες!
“Έρχομαι να διαφωνήσω” με το δόκτορα. Πρώτον η επαγγελματική δραστηριότητά του αφορά αποκλειστικά σχεδόν στην πρώτη κατηγορία και, ούτως ή άλλως, η παρατήρησή του είναι μη επιδεκτκή επαληθεύσεως. Δεύτερον, αυτό που ξεχωρίζει τις δυο ομάδες είναι ότι οι πρώτοι είναι πολύ πιο κοντά, ιδίως οι με σοβαρότατα προβλήματα υγείας, στο τέλος της ζωής τους. Η “προσκόλληση” σ’ αυτήν δεν είναι τίποτα άλλο από απλός φόβος. Αλλά όσο μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο, κάποιοι τουλάχιστον, τόσο λιγότερο ασχολούνται με το όλο ζήτημα. Και όχι μόνο λόγω κοπώσεως, που φυσικά είναι σημαντική παράμετρος (κάποια στιγμή, υποθέτω, θες να κοιμηθείς, όπως literally, έτσι και …metaphorically). Αλλά και λόγω μιας “επκούρειας” προσέγγισης στο θάνατο που παίρνει κεφάλι. Η οποία παρεμπιπτόντως σε ένα νεαρό άτομο φαίνεται εντελώς παράλογη. Έτσι μου φάνηκε εμένα τουλάχιστον όταν την πρωτοδιάβασα στην εφηβεία, έχοντας ξεκινήσει σαν κλασικός ηλίθιος να αγωνιώ για το “αναπόφευκτο τέλος” από 6 χρόνων.
Ο συγκεκριμένος δόκτωρας εκτός των άλλων περιέγραφε και μια προσωπική του near death experience, κατά την οποία εξήλθε από το σώμα του και πετούσε πάνω από τους γιατρούς που προσπαθούσαν (ο ίδιος αισθανόταν ότι δεν το ήθελε) να τον επαναφέρουν στη ζωή μετά το έμφραγμα που υπέστη. Παλιότερα είχα σε τακτική βάση τρομακτικές out of body experiences μόλις έκλεινα τα μάτια για να κοιμηθώ. Κατά τη γνώμη μου πάντως οι όποιες ψυχολογικές (και όχι μόνο βεβαίως) ομοιότητες μεταξύ παιδιών και γερόντων οφείλονται στο γεγονός ότι αμφότεροι βρίσκονται πλησιέστερα στην “ανυπαρξία” σε σχέση με τους grown ups.
Αμφότεροι δηλαδή βρίσκονται κοντύτερα στο “πράμα καθεαυτό” σε σχέση με τους εξυπνάκηδες ενήλικες που έχουν κάνει σημαία τους την “πτώση στα όντα”.
Η δική μου αίσθηση είναι ότι με το θάνατο ασχολούνται περισσότερο άνθρωποι που σφύζουν από ζωή και υγεία, σαν αντίβαρο ακριβώς σ’ αυτό, σαν πέρασμα ίσως στην απέναντι όχθη (όλα αυτά βεβαίως με την προϋπόθεση ότι έχουν το συγκεκριμένο shape of mind. Αν δεν το έχεις, ασχολείσαι με το θεριστή …στο παρά πέντε – ίσως αυτό να είναι και το καλύτερο!).
Ο μπιζομποντισμός πάντως του ενήλικα σίγουρα παίζει ρόλο. Υπό την έννοια ότι δεν του αφήνει ούτως ή άλλως χρόνο να ασχοληθεί με πολλά-πολλά πέρα απ’ το …careering.
Εξωσωματκές εμπειρίες είχα από εφηβικής ηλικίας, υπό την επήρεια της μουσικής. ‘Αλλοτε “παραδείσιες”, άλλοτε ζοφερές (μιλάω για “μακρινές πτήσεις”, όχι περιφορά στο δωμάτιο. Και, εννοείται χωρίς τη χρήση οιασδήποτε ουσίας – η μουσική υπό συνθήκες, φτάνει και περισσεύει). Αφού ένα συγκεκριμένο track, από ένα σημείο και μετά, φοβόμουν να το ακούσω…
Κάπου είναι και κληρονομικό. Εμένα το είχε και ο πατέρας μου.
Σίγουρα είναι κληρονομικά διάφορα τέτοιας φύσεως. Και το σόι της μάνας μου είχε παράδοση σε (ανατριχιαστικές καμιά φορά) εμπειρίες – θεάσεις.
Πιστεύω άλλωστε ότι πηγαίνοντας όλο και πιο πίσω, όλο και περισσότερους ανθρώπους βρίσκεις σε επαφή με το λεγόμενο “υπερφυσικό”, το σύνολο δηλ. των φαινομένων που η επιστήμη επιλέγει να αγνοεί μια και δεν μπορεί να εξηγήσει.
Προσωπκά είχα δελεαστικές προτάσεις την περίοδο του γκρουπ για μετάβαση στο εξωτερικό (Αγγλία και …Ιαπωνία). Όταν ήρθε η ώρα να πάρω την απόφαση, δε δυσκολεύθηκα και πολύ. Να παρατήσω “αυτό εδώ” και να ξεκινήσω “a new career in a new town…”, μου φαινόταν pretty surreal. Ώρες-ώρες νομίζω ότι το μετανιώνω, αλλά ξέρω ότι είναι της ιδέας μου.
Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και με τη Μαρίνα, η οποία τελειώνοντας τις σπουδές της στην Αγγλία (ως αριστούχος etc), είχε απορρίψει σούπερ δελεαστικές προτάσεις εκεί, για να γυρίσει σ’ “αυτό εδώ”.
Καταλαβαίνω. Anyway καλό κακό αυτό είναι τώρα. Ο καιρός που θα μπορούσα ίσως να φύγω έχει περάσει προ πολλού. Και δεν υπάρχει εναλλακτική για το παρελθόν😁
Άσε που σε ό,τι με αφορά τουλάχιστον, και πίσω να γύριζα …πάλι τα ίδια θα εκανα.
Δε μου αρέσουν οι αλλαγές. Οι ριζικές τουλάχιστον. Και το βασικότερο : δε θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να έχει ιδιαίτερες φιλοδοξίες, πέρα από ένα γενικό και αόριστο “να περνάω καλά” ας πούμε. Είχα πάντα μια, υγιή θέλω να πιστεύω, αίσθηση ματαιότητας. Αφού και το συγκρότημα κατόπιν πιέσεως των τότε φίλων μου το έκανα. Με τη συμμετοχή …των ιδίων.
Εγώ στη θεωρία “θα τάλλαζα όλα”😂
Στην πράξη.. TINA😁