Η διασταύρωση ασπάλακα και γαιοσκώληκα – και οι δυο υπόγειες οντότητες – δίνει τα διαπιστευτήριά της, λες και τα χρειαζόμασταν, ως καταστροφέα της ανθρωπότητας. Εννοείται ότι το βίντεο αφορά στο 2016 και την πρώτη εκλογή DT. Για τον Bill Gates μια επιτροπή έρευνας των παρενεργειών των εμβολίων …θα ήταν κακό πράγμα.
Με κάτι τέτοια, άνθρωποι όπως οι Trump, Musk etc, αντίπαλο δέος των σκουληκάνθρωπων, βρέθηκαν σε θέση ισχύος και στο απυρόβλητο – ένας Θεός ξέρει τι ετοιμάζοντας πλέον για όλους μας.
Στο κάτω-κάτω, αυτό που προκύπτει …εμμέσως πλην σαφώς από το βίντεο, είναι ότι ο νυν και τότε πρόεδρος αγνόησε τις παραινέσεις “κάποιου” RFK Jr., επιστευόμενος το μεγαλομέτοχο των Big Pharma και Μέγα Ευεργέτη του World Health Organization.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Μάλλον γίνομαι κουραστικός, αν εξαιρέσουμε όμως την υποχώρηση ορισμένων αισθητικής φύσεως ακροτήτων της πολιτικής ορθότητας – η οποία είχε δρομολογηθεί από καιρό – αδυνατώ να διακρίνω κάποιο βραχυπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο θετικό στοιχείο στην επικείμενη διακυβέρνηση Τραμπ. Αντιθέτως πολλαπλασιάζονται συνεχώς οι αρνητικές προοπτικές.
Καθόλου κουραστικός δε γίνεσαι, άλλωστε τείνω να πιστέψω – αν όχι να βεβαιωθώ – ότι η όλη γκροτέσκα υπερβολή των Democrats (συμπεριλαμβανομένων, εκτός από τις politically correct ακρότητες, της σουρεαλιστικής ανικανότητας των Biden, Harris, και της μετατροπής επί 8 χρόνια του DT σε διασταύρωση Superman και Ξανθόπουλου) αφήνεται εξ αρχής από τους “υψηλούς παίκτες” ως μέρος ενός ψευτοδιπόλου αλλά και, στην ουσία, σαν σκοτεινό φόντο μπροστά στο οποίο θα “διαλάμψουν” σαν σωτήρες οι Trump, Musk etc, υπνωτίζοντας τα πλήθη.
Αν πάλι έβγαινε για κάποιο λόγο το “χαρτί Biden – Harris” …τόσο το καλύτερο για τα ερπετά της υποθέσεως.
Επί τη ονομαστική εορτή σου, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! 🥇🥇🥇
Thanks man! Εννοείται ότι αξιοποίησα τη μέρα δημιουργικά🍗🍺
…Μια ζωή την έχουμε, κι αν δεν τη γλεντήσουμε, κτλ. κτλ. 🎻🎸🎹🥁
Έχω βγάλει κι αυτές τις “end of the world” θεωρίες για να το δικαιολογήσω. Τελευταία πάντως έχουν αρχίσει να γίνονται ιδιαιτέρως αισθητά κάποια ζητήματα ηλικίας, οπότε καλό είναι να τα ξεχάσω τα πολλά πολλά.
Χωρίς πλάκα, τέτοιες θεωρίες κυκλοφορούσαν από τα μέσα ’80s (τις έχω συνδυάσει με το υπό δημιουργίαν τότε γκρουπ – ακούγονταν από ανθρώπους “του χώρου”) ως άλλοθι για ένα γραψαρχιδισμό, το οποίο άλλοθι δε χρειαζόμουν : δε χρειάζεται το φάσμα ενός “τέλους του κόσμου” για να στοιχειοθετηθεί το “φάγωμεν πίωμεν…” και η απουσία νοήματος. Αλλά οι καταχρήσεις εμποδίζουν κάποιον να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων – όσο σκέφτομαι τι μαλακίες έχω πει και κάνει στη ζωή μου μεθυσμένος …τέλος πάντων.
Υπήρχε πάντως κάτι σαν “όραμα” back in the day σε προσωπικό ή κοινωνικό επίπεδο, έστω και αν απέτυχε ή αποδείχθηκε μαλακία. Στο χώρο της νεολαίας υπάρχει σήμερα ένας διάχυτος “μηδενισμός” ενίοτε μάλιστα ρητά εκπεφρασμένος. Και στο πολιτικό επίπεδο ακόμα τα σχετικά “οράματα” κοιτάζουν στην καλύτερη περίπτωση στο παρελθόν.
Να σε πω το κρίμα μου, ειλικρινά δεν ξέρω αν πρέπει να περηφανεύομαι (ως …πρωτοπόρος) ή να αισθάνομαι άσχημα γι’ αυτό, αλλά για μένα από τα 16 και μετά δεν υπήρχε ίχνος οράματος. Ντιπ για ντιπ, τον πούλο μιλάμε. Απλώς η απουσία αυτού δεν συνδυάστηκε, για λόγους ανατροφής ίσως, με το “live and let die”, που επικράτησε αργότερα.
Αυτά επί κοινωνικού / πολιτικού επιπέδου. Σε προσωπικό, αν θεωρείται όραμα το ότι περίμενα να κάνω καριέρα συνθέτη στο Ellada, τότε ναι, για ένα διάστημα είχα. Αλλά αυτό οφειλόταν στην πλήρη άγνοια του πώς λειτουργού(σα)ν τα πράγματα. Στο καπάκι δε, η περίοδος που έτρεφα φιλοδοξίες, ήταν η ίδια που το “δισκογραφικό κύκλωμα” έκανε το giant leap από τα (σχετικά φιλόμουσα) παραδοσιακά στελέχη, στους λογιστές της υποθέσεως.
Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να συνδυάζεται ο “μηδενισμός” με ηδονιστικές ή αυτοκαταστροφικές ροπές. Αυτό που λέμε “όραμα” εξάλλου σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι παρά μία στρεβλή αντίληψη της πραγματικότητας.
Ακριβώς. Και από κει και πέρα, σε κάποιες περιπτώσεις ένας μηχανισμός μπαίνει σε λειτουργία, “εμψυχωμένος” από το “όραμα” κάποιου / -ων, με τελικό αποτέλεσμα ένα άλλ’ αντ’ άλλων απ’ το αρχικό “όραμα”, το οποίο άλλ’ αντ’ άλλων χαιρετίζεται σαν ιστορική εξέλιξη.
Σήμερα ιδίως, απορεί κανείς πώς κάποιοι δεν έχουν κουραστεί / αηδιάσει να επαναλαμβάνουν το ίδιο μάντρα : “αυτό τα άλλαξε όλα”, “μετά απ’ αυτό ο κόσμος δεν θα ήταν ποτέ ο ίδιος” κοκ. Δεν χρειάζεται να πας μακρυά. Μια ματιά στις “μουσικές επαναστάσεις” με τις οποίες μας ζάλιζαν τον έρωτα οι ποπ γραφειοκράτες φτάνει και περισσεύει. Για να μη μιλήσουμε για σύγχρονους “μουσικογραφιάδες” – εκτός Ελλάδος και εντός.
Αν υπάρχει κάτι που ποτέ δεν καταλάβαινα σε παρόμοιες αφηγήσεις, αυτό ήταν η αξιολόγηση του τάδε πρωτοπόρου με βάση την επίδραση που είχε στον α’ ή β’ σύγχρονο ή μεταγενέστερο μαλάκα, για την οποία κανονικά θα έπρεπε να ντρέπεται. Για να μη μιλήσουμε για την ίδια την έννοια της πρωτοπορίας.
Καλά τώρα. Η πρωτοπορία ειδικά στην ποπ όταν δεν χρησιμοποιείται σαν ένα ακόμα sales point, είναι κάτι που διαπιστώνεται εκ των υστέρων : Κάποιοι επιλέγουν μια από τις υπάρχουσες τάσεις για τους δικούς τους λόγους (τα πάντα υφίστανται σε κάθε εποχή, εν σπέρματι τουλάχιστον) και εν συνεχεία αποφασίζουν ότι θα κυριαρχήσει την επόμενη “x” περίοδο. Από κει και πέρα το κόλπο δουλεύει από μόνο του.
Αυτό που προέχει είναι η προς προώθηση “τάση”, η ανακάλυψη του πρωτοπόρου – συμβόλου αυτής έπεται.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ατάκα που άκουσα απ’ το στόμα του McCartney κάποια στιγμή στα ’90s, στο πλαίσιο της χιλιοστής, για κάποιο ακόμα λόγο, βράβευσής του : “Τέσσερεις μόνο άνθρωποι στον κόσμο είχαν την τύχη να είναι μέλη των Beatles, και ήμουν ένας από αυτούς”. Δεν μπορώ να ξέρω τι εντύπωση έκανε γενικά αυτή η φράση, αλλά για μένα ήταν στιγμή αποκάλυψης (για την οποία βέβαια ήμουν κατάλληλα προετοιμασμένος) : η ανάγκη, όχι για τους Beatles, αλλά για “κάτι σαν τους Beatles” υπήρχε από πριν. Οι Beatles ήταν απλώς οι κατάλληλοι άνθρωποι την κατάλληλη στιγμή, όπως και οι υπόλοιποι του είδους τους, από τον Elvis μέχρι τους Pistols και τους …Kraftwerk.
Ως προς την “σοβαρή τέχνη”, υπάρχει η άλλη τεράστια παρεξήγηση. Η σύγχυση δηλ. μεταξύ πρωτοπορίας και επιπέδου της δημιουργίας : Το ότι κάποιος έχει κάνει πρώτος κάτι, δε σημαίνει και ότι είναι “ο καλύτερος” σ’ αυτό.
Ο λόγος για την παρεξήγηση είναι υποθέτω ότι κάποιοι χρησιμοποιούν για την τέχνη παρεμφερή κριτήρια με εκείνα της επιστήμης (έχω ακούσει ακόμα και σοβαρούς καλλιτέχνες να το κάνουν αυτό).
Και στην επιστήμη ακόμα η έννοια της πρωτοπορίας είναι τουλάχιστον συζητήσιμη. Σχεδόν όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις έγιναν από ανεξάρτητους ερευνητές την ίδια περίπου εποχή. Αν δεν προλάβαινε ο ένας, θα τον προλάβαινε ο άλλος. Υπάρχουν βέβαια και σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που προηγούνται του συρμού ολόκληρους αιώνες ή χιλιετίες, τα επιτεύγματά τους όμως δεν ήταν σε θέση να καταλάβει στην εποχή τους κανένας και ως εκ τούτου τα έφαγε η μαρμάγκα. Στην ανωτέρω αντίληψη στηρίζεται και το σκεπτικό της ύπαρξης εξωγήινων πολιτισμών, ότι δηλαδή κάποιες βασικές ανακαλύψεις είναι στην πορεία του χρόνου προδιαγεγραμμένες και αναπόφευκτες. Κατά τη γνώμη μου βέβαια το σκεπτικό αυτό είναι λανθασμένο, αφού τα μεγάλα breakthroughs προέκυψαν λίγο πολύ ανεξήγητα μέσα σε μικρές χρονικές περιόδους, οι οποίες διαδέχτηκαν πολύ μεγαλύτερες περιόδους οπισθοδρόμησης ή στασιμότητας. Το ανεξήγητο εξάλλου των συγκεκριμένων αλμάτων αποτελεί για μένα το μόνο σοβαρό επιχείρημα υπέρ της θεωρίας της έξωθεν παρέμβασης.
Συμφωνώ …Άσε που και οι μεγάλες ανακαλύψεις, σε …μεγάλο βαθμό, γίνονται κατά παραγγελία, καθότι κάποιοι τις χρειάζονται (…πόλεμος πατήρ πάντων κοκ)
Ως προς τους εξωγήινους συμφωνώ επίσης, αλλά το θέμα έχει και άλλες παραμέτρους στις οποίες σκοπεύω να επεκταθώ, επαναφέροντας ταυτόχρονα το μουσικό alien concept.
Γενικότερα ο δυτικός άνθρωπος διέπεται από την ακλόνητη πίστη στο αναπόφευκτο της ύπαρξής του και με βάση αυτή απορρίπτει όλα τα τεκμήρια περί του αντιθέτου.