Πριν κάποια χρόνια είχε κυκλοφορήσει στην Αμερική ένα βιβλίο, του οποίου τον τίτλο και το όνομα της συγγραφέως δεν θυμάμαι. Ίσως τα βρω, αν ψάξω καλύτερα στις σημειώσεις μου. Το ενδιαφέρον είναι ότι, …είναι πλέον αδύνατο να βρεις κάτι γι’ αυτό στο διαδίκτυο. Είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο, σαν να μην κυκλοφόρησε ποτέ.
Θυμάμαι βέβαια το θέμα του, εξ ου η [απατηλή] ελπίδα ότι, με λέξεις-κλειδιά, θα μπορούσα να το ανακαλύψω: αφορούσε στην ολοκληρωτική κυριαρχία γυναικείων icons στην ποπ κουλτούρα, και στην καθιέρωση ενός νέου πρότυπου γυναίκας, το οποίο προσφυώς οριζόταν ως “γυναίκα φαλλοκράτης”. Θυμάμαι επίσης μια κριτική, που “κάρφωνε” την συγγραφέα καθότι, ενώ η Νο 1 εκπρόσωπος του περιγραφόμενου είδους είναι η …Madonna, το βιβλίο απέφευγε αναφορές σ’ αυτήν, περιοριζόμενο σε ελάσσονες προσωπικότητες.
Ίσως η συγγραφέας ήθελε ν’ αποφύγει τα “προβλήματα” που θα συνεπαγόταν μια “σύγκρουση” με την κυρία Ciccone. Ίσως τελικά να μη τα απέφυγε… Έτσι ή αλλιώς, το έργο της βυθίστηκε, όπως και τόσα άλλα, στα νερά της λήθης: η ιδέα ότι “το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης βρίσκεται στο διαδίκτυο” είναι το ίδιο απατηλή μ’ εκείνη που θεωρεί το διαδίκτυο εργαλείο έκφρασης και δημοκρατίας.

Θα ασχοληθούμε διεξοδικά με το φαινόμενο σε μια σειρά κειμένων, ξεκινώντας απ’ το πιο πρόσφατό του κρούσμα: αφορά κάτι που στην κλωνοποιημένη διαδικτυακή “ειδησεογραφία” χαιρετίζεται σαν μείζον συναυλιακό γεγονός του φθινοπώρου. Και όντως είναι, από πλευράς εισιτηρίων  – το αν υπάρχει πέραν αυτού έτερον κριτήριον, ελέγχεται… Μιλάμε για το συγκρότημα Florence And the Machine.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι: σημερινά ρεπορτάζ απ’ την αμερικάνικη /ευρωπαΙκή καθημερινότητα = μελλοντικά ρεπορτάζ απ’ τη δική μας. Σύμφωνα λοιπόν με το Rolling Stone, οι Florence and the Machine, headliners στο φεστιβάλ British Summer Time που έλαβε χώρα στο Λονδίνο, εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία να σχολιάσουν τον αριθμό των γυναικών ανάμεσα στις συμμετοχές του event …
“Καλώς ήρθατε στη μητριαρχία, είναι υπέροχα!!!”
“Είμαι πολύ χαρούμενη που παίζω σ΄ ένα φεστιβάλ όπου κατά 70% συμμετέχουν γυναίκες”, ανακοίνωσε η Florence Welch. “Πράγμα που, δυστυχώς, είναι ακόμα σπάνιο στον κύκλο των φεστιβάλ…”, έσπευσε να συμπληρώσει.
“Ήθελα να σας ευχαριστήσω, όχι μόνο εσάς που ήρθατε να υποστηρίξετε το σόου, αλλά όλες τις απίστευτες γυναίκες με τις οποίες συνεργάζομαι, και οι οποίες με βοήθησαν να το στήσω. Όλο αυτό το φεστιβάλ είναι αποτέλεσμα δουλειάς γυναικών, στ’ αλήθεια ζούμε μια …μητριαρχική εμπειρία. Βλέπετε; δεν είναι τόσο άσχημα …ίσως θα έπρεπε να το δοκιμάσουμε και αλλού…”

Λίγο πριν τρελαθεί κανείς τελείως, μπορεί και να αναρωτηθεί: αυτή είναι η κατάληξη μετά από δεκαετίες κινημάτων ισότητας και γυναικείας απελευθέρωσης; η αντικατάσταση της πατριαρχίας ως κατάρας, από μια μητριαρχία – ευλογία; σε τι δηλ. διαφέρει ο σεξισμός [= η επίκληση του φύλου ως προτερήματος ή μειονεκτήματος] της Florence Welch από εκείνον ενός καθυστερημένου φαλλοκράτη;