Ένα ενδιαφέρον tweet που υπέπεσε στην αντίληψή μου, και η ακόμα πιο ενδιαφέρουσα απάντηση σ’ αυτό. Υπόμνηση θεμάτων που δεν πρέπει να ξεχνιούνται, και ένας συσχετισμός που δεν φαίνεται εντελώς αυθαίρετος.
* Τίτλος τραγουδιού των Ministry :
(Visited 140 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Θα συνοψίσω εδώ την άποψη που προσπάθησα να εκφράσω στο προηγούμενο post, τόσο για την αποφυγή του συνωστισμού των σχολίων όσο και γιατί ο τίτλος του παρόντος post εκφράζει απόλυτα την απογοήτευσή μου. Εν ολίγοις πρόκειται για μια παραλλαγή του “Δεν υπάρχει ποίηση μετά το Άουσβιτς” του Αντόρνο. Για μένα – και το λέω με πόνο ψυχής – δεν υπάρχει επιστήμη και τέχνη μετά την “πανδημία”. Όχι μόνο απέδειξαν αμφότερες την πλήρη ανεπάρκειά τους να προστατέψουν τον κόσμο από τον ολοκληρωτικό εξανδραποδισμό, αλλά μπήκαν επιπλέον με τα τέσσερα στην υπηρεσία του τελευταίου. Θα μου πεις ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε το γενικό από τους φορείς του, η επιστήμη και η τέχνη μπορούν ακόμα να βοηθήσουν αυτόν που έχει την αντίστοιχη προδιάθεση. Από μόνες τους πάντως δεν είναι ικανές να το κάνουν.
Δεν έχω αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, τρόπο να εκφράσω τη βδελυγμία που μου προκαλεί η προσέγγιση της τέχνης ως …ιαματικής διαδικασίας – ένας απ΄τους λόγους που οι Cure μου ήταν αντιπαθείς απ’ την αρχή ήταν φυσικά το όνομά τους – για να μην αναφερθώ στους “άρρωστους” / -ες που έπιναν [ιαματικό] νερό στο όνομά τους – αν γίνομαι κακός είναι γιατί μόλις τώρα που βόλταρα το σκύλο είδα μια 16χρονη εκπρόσωπο του είδους [μαύρα ρούχα / νύχια / μαλλιά, ασπρουλιάρικο δέρμα, υποτονκό βάδισμα κοκ.]
Ως εκ τούτου συμφωνώ …αλαλάζοντας.
Πρέπει να ξανάρθαν στη μόδα, γιατί τελευταία βλέπω με αυξανόμενη συχνότητα παρόμοιες περιπτώσεις. Πρόσφατα μετακόμισε από πάνω μου μία εντελώς extreme εκπρόσωπος του είδους – μάλλον φοιτήτρια – η οποία ντύνεται καθημερινά σα να είναι απόκριες. Προχτές μάλιστα φορούσε πρωινιάτικα και κάτι σαν.. πλερέζα😎
Όταν βλέπω τέτοια άτομα θυμάμαι μια συνέντευξη του Al Jourgensen, από τα early ’90 [τότε που ήταν, “απλά” Θεός]. Ο τύπος διηγιόταν ότι, επειδή το όνομα των Ministry αρχίζει από M όπως του Morrissey, και επειδή ήταν τότε στην ίδια εταιρία, κάποιες φορές έπαιρναν κατά λάθος δική του αλληλογραφία.
“Ανοίγω” λέει, “το γράμμα του Morrissey fan και διαβάζω ‘I’m very depressed, I’m gonna kill myself’. Και του απαντάω : ‘Go ahead! hahahahaha!΄”
Καλά στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται απλά για θεατρινισμούς. Είμαι σίγουρος μάλιστα ότι τα ποσοστά πραγματικών αυτοκτονιών μεταξύ τους είναι μικρότερα του φυσιολογικού, παρόλο που μία στις τόσες προφανώς εμφανίζεται και κάποιος ποy παίρνει πράγμα στα σοβαρά. Ειδικά οι κοπελίτσες του χώρου είναι ασυνήθιστα νορμάλ on close inspection, σε σημείο που τελικά να ξενερώνεις.
Μετά από στοιχειώδη εμπειρία με άτομα του είδους ο “ορισμός” μου, αδόκιμος φυσικά, γι’ αυτά είναι : οι κυριούλες με τα μαύρα.