Έχοντας μιλήσει στο προηγούμενο post για Fahrenheit 451, “κάψιμο” ιστοσελίδων και σύγχρονους “πυροσβέστες” τύπου Μπογδάνου-Χρυσοχοΐδη, …κάνω έτσι και βλέπω την καμπάνια της Samsung [πάνω], για τη νέα γενιά των μεγέθους τοίχου οθονών της [“The Wall”]
Θυμάμαι κάποιες περιγραφές από το μυθιστόρημα του Bradbury. Όπως εκείνη που μιλά, 70 χρόνια πριν, για τεράστιες οθόνες τηλεοράσεων που καλύπτουν ένα ή περισσότερους τοίχους του living room [ένας από τους λόγους για τους οποίους ο ήρωας διαπληκτίζεται με την σύζυγό του είναι η «ανάγκη» της για περισσότερους τοίχους].
Ή εκείνη μιας κάποιου τύπου «διαδραστικής επικοινωνίας», της επικοινωνίας του …τίποτα απολύτως η οποία πραναγγέλλει το triviology των σημερινών social media.
Ή, η αναφορά σε ανθρώπους που “συζητούν” χωρίς να αναφέρονται σε τίποτα άλλο από μοντέλα συσκευών και μάρκες προϊόντων.
Θλίβεται κανείς σκεπτόμενος ότι η ανάκαμψη της οικονομίας, για την οποία ένας Κορωνοϊός ξέρει πόσο θα περιμένουμε, δεν είναι παρά η επιστροφή στον ενάρετο κύκλο «δημιουργία πλασματικών αναγκών – υστερική κατανάλωση».